wszystkie moje matki

[biegnąca po fali]

a gdy już odrosną mi nogi i ręce
pokroję chleb
serem obłożę
przez dziury słońce wpadnie
plamiąc sukienkę
fałdami spłynie do stóp

a gdy już odrosną mi włosy
w warkocz wplotę deszcze i mgły
dojrzewające w szczerym polu
gdzie ugór albo łany
co roku wyrastają z innych ziaren
bo nic się nie wróci
i nic nie jest nam dane na zawsze

więc gdy już odrosną mi oczy i usta
inne niebo zobaczę nad głową
inaczej wypowiem wdzięczność i skargę

[eka]

Reinkarnacja, z martwych powstawanie. Proces. Zwyczajny, naturalny. Dzięki... wielu matkom. Łańcuch pokoleń. Matka rodzi. Ziemia rodzi.
Nic nie jest dane na zawsze, każda sekunda mija bezpowrotnie, ale powtarzalność dziania się w tych umierających sekundach napawa nadzieją.
Odrastanie. Kolejność - ręce, nogi, stopy,, włosy, oczy, usta. Czemu tak? Ciało zdobywające świadomość.
Wiersz jak spokojna melodia, do której napisałaś słowa.
Czekanie na nowe nicnienazawsze.