czerp ciało

[em_]

nie czytaj już tego — chodź do mnie
nie ufaj sobie
zbyt kurczowo chwytasz się rąk

to smutek — zmięta kartka zrzucona ze stołu
wpatrywanie się w nią (czy tak można rozniecić ogień?)

po co słuchać deszczu
gdy jeszcze piękniej burzy się krew
w niedokończonej ranie która widzi
— światło w nią wpada i gaśnie — świat
nigdzie nie jest dość duży by przepaść w nim raz
a dobrze

to smutek
— snucie się w czasie o którym nikt nie wie że był
ból nie będzie mniej obecny — nie potrafi

nocą wszystko traci kształt
wiatr dotyka skóry chłodniej — i to jest dobre
to
jest
dobre

[Krokus]

Naprawdę, to jest dobry, to jest dobry wiersz, ach to snucie się w czasie , niezauważalnym.

[Lucile]

to smutek
— snucie się w czasie o którym nikt nie wie że był
ból nie będzie mniej obecny — nie potrafi

Bardzo trafna i ładna definicja smutku. Ujęła, zapadła we mnie i trzyma.
Wg mnie, na takich wrażeniach bazuje prawdziwe czucie dobrze napisanych słów.
Pozdrawiam em_ .
Dobrze, że znowu z nami jesteś.

[eka]

Na początek: czerp ciało. To zatrzymuje od strony lingwistyki, konkretnie "walczy" z utartym zwrotem: cierp ciało.
Na pewno świadomie taki popełniłaś tytuł. Czerpać można wodę, a tu smutek ma wydobywać ciało.

Nazywanie smutku, no cóż, tutaj:

po co słuchać deszczu
gdy jeszcze piękniej burzy się krew
w niedokończonej ranie która widzi
— światło w nią wpada i gaśnie — świat
nigdzie nie jest dość duży by przepaść w nim raz
a dobrze

to już więcej niż smutek, jeśli burzy się krew w niedokończonej ranie, prawda?
Ból większy niż świat. Gorący, rozjątrzany.

nocą wszystko traci kształt
wiatr dotyka skóry chłodniej — i to jest dobre

Ciemność jest zachłanna, przesuwa ból z piedestału.

Smutek - temat na poemat.

Pozdrawiam.

[em_]

Dziękuję wszystkim
pozdrawiam