ostatni motyl lata

[Lucile]

w perkalowej sukience między mnie
a słońce weszła niespodziewana
wyobraźnia
temperaturą prześwitu oszalała
nie pofrunęła
zgrabnie pantofelkiem
przyszpilona

już po podorywkach
perkal zastąpiły barchany
przyziemione kalosze wróżą
pluchę

na szpilce białą
szarfą przepasana tkwi
ona

nie lata
szkoda

---
LuBe
dwadzieścia sześć osiem
dwadzieścia dwadzieścia dwa

(tekst po liftingu)

[szczepantrzeszcz]

lata też szkoda ale
wyobraźnia nieokiełznana
wchodzi jesienią ale
jesienią słońce niżej
trudno zginać kark ale
czasem pochylić się trzeba

jesień pochyla ludzi
i wtedy mówią
że starość Panu Bogu nie wyszła

[Lucile]

jesień pochyla ludzi
i wtedy mówią
że starość Panu Bogu nie wyszła

Jeśli boli to, że krakelury zmarszczek
przeorały niegdyś gładkie lica...
jeśli odbicie w lustrze coraz częściej wystawia
środkowy palec...
jeśli przechodząc, już nie widzisz zachwyconych
spojrzeń...
jeśli płaczesz nad wybrzmiałą młodością
i mówisz: starość Panu Bogu się nie udała...

Pomyśl – już nic nie musisz,
możesz tylko rozpakować bagaż drogocennych
doświadczeń, przeżyć, potyczek, przemyśleń...

To twój skarbiec... i tylko ty znasz do niego szyfr.

[nienażarty]

ostatni motyl lata siadł na perkalowej sukience
ciapnęłam spadł na podłogę już nie poleci więcej

między perkal a słońce wyobraźnia z temperaturą
rozlała niecne wątki prześwitem sprośnie kreując

po zbiorach kukurydzy perkal zastąpią reformy
znów chłód palto przywdzieje a w bieli świat jakby zwolni

by wiosną zmarszczki obnażyć wzuć stringi miniówę z dekoltem
czy mi się może coś trafi fajnego przed tym i potem

[Lucile]

„Wyobraźnia prześwitem oszalała” - pomyślałam, że przekornie przedstawię ją z punktu widzenia mężczyzny.
Ty, głodny, zgrabnie zrobiłeś to okiem kobiety. I to takiej, która upływający czas lekceważąco strzepuje, jak… natrętnego owada.
Fajny dwugłos.