na niepogodę romeo

[niewenus]

w końcu mogę się wychylić. za oknem
za dużo cienia. przemokłam. może
cię już nie ma, lecz żyjemy za szybko,
by ktoś to dostrzegł.

mówisz: za chwilę słońce pokąsa kwiaty i całą
moją opowieść. od pasa w górę jestem lodem
na patyku i twoim rycerzem.

oparty o murek bez oporu wywróżę,
czy odpowiesz tak. stało się. mam
teraz oczy rozmarzone i twój makijaż
na twarzy. śmiej się. dziś sprawiasz,
że mogę zostać klechą lub dziwką.
na wszelkie znane sposoby.

ukochany. tak często padamy na twarz.
a oszczerstwa ponure ze śmiechem
odrzucamy, jak kiepski na psa urok.
- wszystko jeszcze przed nami.

[eka]

No cóż.
W sumie nie wiem, jak podejść do tego wiersza. Smętny to i jednocześnie energetyczny przekaz, który mi znosi jednolitą, sensowną interpretację. Jest źle i jest dobrze między bohaterami wypowiadającymi się w tej scence balkonowej (bez balkonu, za to z oknem i murkiem).

Jak to odczytać:

w końcu mogę się wychylić. za oknem
za dużo cienia. przemokłam.

Podmiot może się wychylić, bo:
a) duży cień to umożliwia,
b) przemaka, gdy jest za dużo cienia?

Kolejna zagwozdka:

może
cię już nie ma, lecz żyjemy za szybko,
by ktoś to dostrzegł.

mówił: za chwilę słońce pokąsa kwiaty i całą
moją opowieść. od pasa w górę jestem lodem
na patyku i twoim rycerzem.

Nie lepiej: mówiłeś? Bo przecież zaimek "cię" chyba dotyczy tego, który jej mówił.

Tutaj nie stąd ni zowąd, bo wcześniej podmiotka go nie dostrzega pod oknem, wypowiada się Romeo:

oparty o murek bez oporu wywróżę,
czy odpowiesz tak. stało się to szybko.
mam oczy rozmarzone i twój makijaż
na twarzy. śmiej się. to sprawia, że
dziś mogę zostać klechą lub dziwką
na wszelkie znane sposoby.

No i super, pozytywna emocja, ale skąd ta męska dziwka i klecha? Jej akceptacja to umożliwia?

No i powrót do kwestii Julii:

ukochany. tak często padamy na twarz.
a oszczerstwa ponure ze śmiechem
odrzucamy, jak kiepski na psa urok.
- wszystko jeszcze przed nami.

Wkradł się podkreślony rym gramatyczny , który trochę niszczy białe wersy.
Poza tym czemu ma służyć ta inwersja: oszczerstwa ponure?

Oczywiście to tylko moje spojrzenie i wątpliwości, ale, sorry, wiersz wydaje mi się przekombinowanym.
Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Trochę za gęsto. Drugie szybko potrzebne? Chyba stało się wystarczy.

[niewenus]

I właśnie to lubię.
Gdy frazy zostają skonfrontowane z czytelnikami i jest już mniej lub bardziej wiadomo, czy zgodnie z zamierzeniami osoby układającej wersy.
Odnośnie niepełnosprawności umysłowej Romea sprawa jest prosta jak instrukcja obsługi faceta /istoty nader nieskomplikowanej, a zarazem nieobliczalnej/. Reasumując wszystko na głowie Julki.
Wiersz ma dekadę i być może potrzebuje kosmetyki, lecz jedynie w warstwie rytmicznej, bo po prostu nie pamiętam dokładnie zapisu i jak miał brzmieć. Ocalały gołe frazy, niemal bez formatowania.
Pięknie dziękuję za uwagi.

[eka]

Do usług : )

[Gloinnen]

Dwa razy "twarz" w wierszu, i jakoś to powtórzenie dla mnie nie jest świadomym środkiem poetyckim.

Poza tym tekst podoba mi się.

ukochany. tak często padamy na twarz.
a oszczerstwa ponure ze śmiechem
odrzucamy, jak kiepski na psa urok.
- wszystko jeszcze przed nami.

Ale ta strofa jeszcze wymaga kosmetyki

odrzucamy/przed nami - wychodzi przypadkowy rym, co samo w sobie nie jest jeszcze błędem, ale w połączeniu z niezbyt zgrabną inwersją ten rym sprawia wrażenie wyjątkowej nieporadności warsztatowej.

"ponure oszczerstwa odrzucamy ze śmiechem" ---> i jeszcze nie wiem, czy "ponure" jest konieczne. Oszczerstwa chyba w ogóle mają negatywny wydźwięk, a ponurość nie wnosi tu żadnej wartości dodanej.

A, i jeszcze przyszło mi do głowy: " na kiepski psa urok" zamiast "jak kiepski na psa urok".
Ale to już takie moje własne zaplątanie.

Pozdrawiam,
Glo.