Nie wiem, co się dzieje

[mawo]

to miała być opowieść o dorastaniu. a jest o stracie, o starości,
o wyznaczaniu granic przez martwe słowa. dzieciństwo jest jak
zlizywanie lukru ze wspomnień. dobrze, że mogę do niego wracać
ale od wczoraj nosi mnie luty, w przemoczonych butach.
czuję tylko pieprzone zimno, szron na drzewach skrzy się jak lukier.
mówisz do mnie, świecie, ja milczę. wiesz, że poświęcę to,
czego ze mnie nie weźmiesz, aż spłynie pamięć,
aż odrosną korzenie. wokół cicho i obco.

czuję dym w powietrzu,
na oczach, w ustach.

[eka]

mówisz do mnie, świecie, ja milczę. wiesz, że poświęcę to,
czego ze mnie nie weźmiesz

Intrygująca fraza. Poświęcę czemuś, komuś... a może chodzi o uświęcenie tego, co zostało niezabrane.
Tytuł nawiązuje do poprzedniego wiersza. Spłynie pamięć, ale korzenie odrosną? Reinkarnacja?
Wyleczona demencja?
Tajemnica.
Pointa jakby celowała w umieranie.

I jeszcze len lukier. Jakby świat/zima/ luty ciągnęły do siebie obserwatora.
Dobrze, że jeszcze się broni, choć opowieść o dorastaniu nie odtworzyła się.
Smutek.

[mawo]

Jak ty pięknie piszesz o wierszach, docierając do ukrytych sensów. Z przyjemnością czytam twoje opinie, nie tylko o moich tekstach.
W tym wierszu poświęcę (kogo? co?) występuje w znaczeniu rezygnacji.
Fajnie, że zajrzałaś.

[Gloinnen]

o wyznaczaniu granic przez martwe słowa.

W tym momencie przypomniał mi się Wittgenstein:

"Granice mojego języka są granicami mojego świata."

Jeśli te słowa są martwe, to może i ten świat jest martwy, czyli nie istnieje.

Nie pasuje mi do tego wiersza wulgaryzm. Oczywiście nie potępiam takich środków poetyckich, natomiast w tym wierszu brzmi on obco, sztucznie.

wiesz, że poświęcę to,
czego ze mnie nie weźmiesz, aż spłynie pamięć,
aż odrosną korzenie. wokół cicho i obco.

To jest piękny fragment. (podoba mi się taki styl obrazowania).
Pamięć i odrastanie korzeni to dla mnie nieustanne odtwarzanie, jak w warsztacie alchemika, tego, co już utracone, co minęło.
Peelka karmi samą sobą to, co chce, aby powróciło.

czuję dym w powietrzu,
na oczach, w ustach.

Dym to nieuchronny zapach późnej jesieni,ale też zimy, oczywiście z daleka od miasta.
Dym to też pozostałości tego, co mija.
Lecz może być też tworzywem, materią z której również można wydobyć coś, co jest jeszcze żywe...

Pozdrawiam,
Glo.

[mawo]

Glo, dziękuję za pogłębioną interpretację. To cenne, dlatego że nie zawsze mam wgląd we wszystkie konteksty i sensy.
"Martwe słowa" utraciły swoją siłę i nośność, są bez znaczenia, pozbawione "siły sprawczej".
Pozdrawiam

[eka]

poświęcę (kogo? co?) występuje w znaczeniu rezygnacji

mówisz do mnie, świecie, ja milczę. wiesz, że poświęcę to,
czego ze mnie nie weźmiesz, aż spłynie pamięć

Zrezygnuję z tego, czego świat nie weźmie.
Brak siły do życia.

Dzięki, również za dobre słowo : )

[mawo]

[Marcin Sztelak]

Może i tak być, że wszystkie słowa są martwe. Do starości też się dorasta, zawsze nieskutecznie. Kto wie, co się dzieje? Raczej nikt...