Sen o tobie

[Marcin Sztelak]

W pełnym słońcu, na zakurzonej drodze
kładą się nasze cienie
wciąż wędrujące przed siebie.

Siedzimy po przeciwnych stronach
tej drogi, całkowicie bezsilni,
wciąż jeszcze drżąc,
aby nie zapomnieć ostatnich dotyków.

Oczy stają się zbyt czarne,
by móc sobie pozwolić na jeszcze
kilka spojrzeń.
Mimo wszystko jest dobrze,
póki przestrzeń nad nami
ostatecznie się nie zamknie.

Coraz mniejsze cienie w końcu nikną
w perspektywie tak odległej,
że trzeba się obudzić.

Chociaż na jeszcze ciepłych ustach
wciąż ulotny posmak uśmiechu,
to jak zawsze
zbyt bolą wypalone źrenice.

[tabakiera]

tak opisowego tekstu jeszcze nie widziałam w Twoim wydaniu, Marcinie.

[lczerwosz]

Mam to samo wrażenie. Taka liniowość, przewidywalność, uproszczenia i schematy. Jedyna zagwozdka to, że to sen i można, a nawet trzeba się obudzić. Wtedy wątpliwości i skojarzenia znowu zaatakują i wszystko wróci do normy.

[eka]

Marcin, szacun za Sen o tobie.
Podpisuję się pod każdym słowem, metaforą.

[Gloinnen]

Tekst zupełnie jak nie Twój.
Ale, podobnie jak Leszek, mam mieszane uczucia.
Z jednej strony widzę starania (w metaforyce), żeby nie było sztampowo. Więc pojawia się dobry motyw cieni, które przez skojarzenie z symulakrami, przejmują na siebie ładunek znaczeniowy i emocjonalny. I to jest w tym wierszu dobre.

Ale już np. "wypalone źrenice" dla mnie są zbyt patetyczne.
I w ogóle dotyki,spojrzenia, ciepłe usta... Mimo wszystko za dużo tych rekwizytów.

Pozdrawiam,
Glo.