martwy ciąg

[mirek13]

znowu dzwonisz
idziesz gdzieś drogą bo słychać w głośniku samochody
a może tylko morze szumi
i wiatr
przyciskam muszlę do ucha

brak oddechu
w kochaniu do zatraty
nikt nie jest potrzebny
do zagłuszania rytmu przedsionkowego

masz pogubione kartki z pamiętnika
dzwonisz ale zapomniałaś imienia
stąd milczenie

stąd tylko szum
stąd tylko echo o numerze telefonu

zawsze to coś

[tabakiera]

Ostatni wers bym ucięła, bo jest oczywistą oczywistością, a urwany tekst pasuje do urwanej miłości.

Podoba się, bo jest obraz, jest spójność, są emocje.

[mirek13]

Nie zgodzę się z Tobą Dorka.
W całym wierszu nie ma nigdzie sugestii o stosunku peela czy jej do tej sytuacji.
Jest tylko jej poetycki opis.
Zapewne każdy z nas ma w telefonie numery, do których już nie umie przypisać imion czy twarzy, niemniej czasami ma wrażenie, że ten telefon był kiedyś ważny.
Czasami sprawdza, bo może ktoś powie imię czy rozpoznamy głos.
A ostatni wers jest stosunkiem do takiej sytuacji - dobrze, że choć tyle (zawsze coś) kołata się w głowie.

[tabakiera]

Autora głos jest zawsze głosem ostatecznym, a i on najlepiej czuje własny tekst.

Moje zrozumienie pokrywa się z tym, co piszesz, ale wolę bez tego wersu, pozostaje mi jednak zgodzić się z Twoją wolą.

[mirek13]

A skąd byś wiedziała bez tego wersu, że peel i ona uważają, że choć taki kontakt stał się dla nich jakąś wartością?
Zawsze to coś

[tabakiera]

Intuicja?

[mirek13]

Pewnie tak, bo nic nie ma wprost, ani w sposób zawoalowany w tej sprawie w tekście

[eka]

Szum oceanu i dźwięk załamującej się fali uwięzione w muszli. Przykładałam do niej ucho w dzieciństwie i nadal to robię. Fascynujące, tajemnicze zamknięcie czasu. Zwierzątko dawno umarło, a dźwięk ukryty w spiralnej, wapiennej skorupce ocalał.
Niesamowite, niewytłumaczalne.

Telefon z przeszłości do przyszłości.

[mirek13]

W sumie nie wiadomo do kogo, ale z poczuciem, że to był kiedyś ważny telefon.
A czy to będzie miało jakieś konsekwencje? Kto wie.

[eka]

Kto wie?
PRZYSZŁOŚĆ.