***

[Agnieszka R.]

Do Anny Przybylskiej

Anno tak bardzo chciałam
jak ty zostać aktorką
do szkoły teatralnej mnie nie przyjęli
podobno mój romantyzm nadawał się
dla męża w życiu nie na scenie

ale przecież wszystko jest możliwe
a ja tak łatwo się poddałam
nawet ty zaczynałaś od modellingu
a zostałaś niezapomnianą aktorką

Anno może czytasz ten tekst teraz
tam w zaświatach
być może piszesz razem ze mną
prowadzisz pięknymi oczami moje palce
taki spokój czuję gdy o tobie myślę

w szkole średniej w ramach odskoczni
zapisałam się do kółka teatralnego
recytowałam piękne wiersze
najlepiej wychodziło mi jednak granie w komediach
bo jakże miałam dobrze grać dramaty skoro dramatem żyłam na co dzień

Anno tak bym chciała tam w zaświatach zagrać z tobą najpiękniejszy dramat
może o niewinnych siostrach które los
rzucił w różne strony świata
i o sobie nic nie wiedziały

czasem śni mi się trumna
przez jej wieko przebijają moje dłonie
czuję jak dotyka je twoja córka
i wtedy pęka lód który spowił świat gdy
zmarła moja mama

tymczasem siedzę w kawiarni
notuję w telefonie drogie mi o tobie słowa Anno
i spada na podłogę moja pusta po kawie filiżanka
a gdybym ją ścisnęła i zobaczyła strużkę krwi
czy to już będzie dramat
czy początek czegoś nowego

być może upust skażonej smutkiem krwi
przyniesie coś radośniejszego pocieszenie
że kiedyś dotkniesz moich dłoni
i wspólnie napiszemy najpiękniejszy
z happy endem scenariusz

[Alek Osiński]

No właśnie. Mi też się wydaje, że dialogi prowadzone, właściwie z samym sobą
ale za pośrednictwem osób trzecich, którzy pełnią rolę jakby powierników
a może medium, są dużo bardziej owocne i kreatywne, niż bez nich.
Pod koniec jakby zbyt dużo osobowych zaimków. Pozdrawiam.

[Agnieszka R.]

Alku ok:)