Utkwienia

[Marcin Sztelak]

Belka w oku galaktyki
wydłubuje ciemne gwiazdy,
niczym ziemniaki z ogniska.
I tylko odrobinka
soli.

Do smaku,
jako łza na spalone wargi, pełne
smaków oraz, rzecz oczywista,
niedosyceń.

W ich środku tkwi sedno,
ewentualnie zupełnie inna
rzeczywistość.

To bez związku,
ale przyroda i tak nas wyreguluje
jak zegarek.

Można więc sobie pozwolić
na odstępach od kompozycji.
W drodze wyjątku,
który może stać się regułą.

Jutro
albo za jakieś milion
mgnięć księżyca.

[eka]

Belka w oku galaktyki
wydłubuje ciemne gwiazdy,

oraz, rzecz oczywista,
niedosyceń.

W ich środku tkwi sedno,
ewentualnie zupełnie inna
rzeczywistość.

przyroda i tak nas wyreguluje
jak zegarek.

Jutro
albo za jakieś milion
mgnięć księżyca.

Baaardzo... językowo i metaforycznie.
Szacun za ten wiersz.
Utkwienie w niedosyceniu, więc czekać na inną rzeczywistość

Nie, spokornieć, dłubać w słońcu, w spojrzeniu Sfinksa, róży, nurcie rzeki. W tym co podpowiada drogę ucieczki.

[Krystyna Morawska]

Wiersz ponadczasowy, ale poczułam się jakbym nie miała już żadnego instrumentu ( dosłownie i w przenośni).