Odrazy

[Marcin Sztelak]

Cichaczem nadeszła paruzja,
uszyta na miarę
plastikowego człowieczka.

Ten kręci główką
na małej sprężynie, nakręcanej
niepewnymi palcami wyznawców.

A szkoła wieszczów namiętnie
produkuje pomniki, wzdychają
napełniając parki mgłą uniesień.

Głupio, bezlistność opanowała
wszechświat,
księżyc pokrył się śniedzią
odbitą w lustrze.

W dziurawej kurtce nie szukam
natchnień, jedynie drobnych
na ostatnią bułkę.

Zanim słońce gwałtownie rozbłyśnie
topiąc człowieczka
i pozostanie tylko bezkształtna bryłka.

Oraz pozbawione sensu napisy
na przeraźliwie pustych budynkach.

[eka]

O innym końcu, innej paruzji tu piszesz. Człowieczek sam sobie ją przyniesie/przyniósł. Plastikowa kulturka, zanik samodzielnego myślenia, fani itp. stadne, płytkie życie.
Gorycz...

No cóż, za parę mld lat nastąpi prawdziwy, kosmiczny koniec.
Myślę, że ludzkość nie doczeka.

Bdb wiersz.