żółte klawisze

[Mchuszmer]

plim plam
drżą uszy
ślizgają spojrzenia

he
sobie nie wiecie
że ćwierkam do spodu

nie mam gardziołka
nie szkodzi

wieczorem
odsprzedam nuty gołębiowi

[eka]

Personifikacja z kolokwializmem i uśmiechem (pomimo żółci). Od sympatycznej onomatopei, która najbardziej mi pasuje do dzwonka u drzwi, wiersz się zaczyna? Hm, do drzwi? Treść raczej każe widzieć/słyszeć grę, króciuteńką, na pianinie.
Wychodzi, że stary instrument sam sobie zagrał i dźwięki zapisał : )

Druga cząstka z tym ćwierkaniem do spodu nastraja, przynajmniej mnie, funeralnie.
Pianino wyrzucone na strych, który odwiedzają gołębie, stoi sobie pod nieszczelnym dachem, a krople deszczu czasami na nim grają.
No taki obraz tekst wywołał.

Nienachalny rym robi dobrą robotę.

[Mchuszmer]

No i super obraz, ciekawy i ma tu sens, tym bardziej dzięki za wzbogacenie:) A jakimiż intrygującymi instrumentami są ludzie, choć kto to może wyraźnie usłyszeć? A wiesz, rym niezamierzony;)

[eka]

A jakimiż intrygującymi instrumentami są ludzie, choć kto to może wyraźnie usłyszeć?

Stąd i taki mój obraz w komentarzu. Za trudno mi było dostrzec go w podmiocie, tzn. ukonkretnić jego cechy.
Coraz ciekawszym Twój wiersz.

[Mchuszmer]

Bo i taki szkicowy ten wiersz dosyć, stety dla mojej wizji estetycznej, ale wiem, że dla komunikatywności raczej nie:)

[tabakiera]

Beztroska, wiosenna wiara w siebie i swoje możliwości.
Co z tego, że nie mam gardziołka, jak umiem śpiewać sobie od spodu?
Ba, nawet nuty mogę odsprzedać, niech gołąb pogrucha.

W szarym człowieku bywa tysiąc barw.
Sobie nie wiecie?
To sobie zobaczcie, jaka moc może być w pozornej niepozorności.

[Mchuszmer]

Ha :-D Takie za kwity, pod koloryzowane. Dziękuję pięknie:)

[eka]

no szok. Dorota, masz rację, że też na taki odczyt nie wpadłam.
Sorry, Szmerze.

[Mchuszmer]

Faktycznie Dorotka szła podobnym do mojego torem, ale przeprosin nie przyjmuję, bo niby za co, wkręciłaś mi tu fajny obraz i coś się zadziało:)

[eka]