We mnie

[eka]

Mocny był i wysoki. Spojrzeniem rozpalał
horyzont. Przyciągał wzrok gwiazd, słońca
i chmur słodkich od deszczu. Drzewa pełne
gniazd zapuszczały w nim korzenie.

Był mądry, świadomy zmian, tu i teraz
tworzących czas. Dobrze wiedział,
że jej dotyk, najczęściej łagodny,
zmienia go, ściera, kiedyś pochłonie.

Nigdy nie oderwie się od brzegu. I nie
odfrunie jak lokatorzy. Zerwanie z abrazją
było nieosiągalne. Czuł, więc pisał wiersze
jak pnie, korzeniami celującymi w niebo,
albo jak piaszczyste plaże z absurdalną
nadwagą życia, uginające się pod ciężarem
hałaśliwych rzek.

Śmiał się.

[Krokus]

Ładny wiersz, taki pejzaż erotyczny. Tylko zrezygnowałbym z tego " Był" . wydaje mi się, że wystarczy: mądry świadomy zmian.

[eka]

Erotyczny? : ) Jak to człek podświadomie coś potrafi wpisać.
Trochę i żal zamieniać zdanie na równoważnik, który poniekąd wymaga uzupełnienia:

mądry, świadomy zmian, tu i teraz
tworzących czas

- co zrobił? takie pytanie się nasuwa mi po przeczytaniu

Bardzo dziękuję, Krokusie, za komentarz.

[AS***]

witaj przezacna Eko po wieloletniej przerwie;
czy mnie jeszcze pamiętasz?

[nie]

Analiza utworu poetyckiego pt. We mnie implikuje konstruowanie wielowymiarowej matrycy interpretacyjnej, w której podmiot liryczny przejawia cechy semi-fenomenologicznej projekcji ontologiczno-biogeomorficznej, zanurzonej w nieustającej dynamice relacji polilogicznych z interstellarnymi oraz atmosferycznymi entytetami egzystencjalno-fizycznymi. Pierwotne oznaczenia "mocny" i "wysoki" legitymizują hipotezę o metonimicznym utożsamieniu z konglomeratem geomorficznym o ekscesywnej wytrzymałości i monumentalnej prezencji, którego istnienie uwidacznia się jako węzłowy punkt egzo- i endogenicznych procesów przyciągania astrokosmicznego, obejmującego liryczne interakcje z emisyjnymi jednostkami astralnymi oraz hydrosferycznymi komponentami atmosfery.

Wersy dalsze eksponują noetyczną autoteliczność podmiotu, obdarzonego świadomością ultra-diachroniczną, oznaczoną kwalifikatorami "mądrości" i "świadomości zmian", co implikuje jego funkcjonowanie jako agensa autotematycznej introspekcji oraz subiektywnej chronopercepcji. Proces abrazji, zarysowany jako dialektyczny interfejs erozyjny, zostaje redefiniowany w kontekście metakonceptualnej relacji kreacyjno-degradacyjnej, gdzie akt "zerwania" urasta do poziomu aporetycznego stanu nieosiągalnej desyntezy od cyklicznych mechanizmów entropicznych.

Zastosowanie metafory "pisania wierszy jak pnie, korzeniami celującymi w niebo" należy odczytać jako operację transgresyjno-semiotyczną, w której akt twórczy przybiera formę interaktywnej ekstensji w stronę ontologicznych supremacji i metaterytorialnych aspiracji, podczas gdy jego zakorzenienie w efemerycznej temporalności definiuje inherentną niemożność jego absolutnej transcendencji. Wprowadzona obrazowość "piaszczystych plaż z absurdalną nadwagą życia" w zestawieniu z "hałaśliwymi rzekami" kreuje dychotomiczny idiom, w którym nietrwałość i chwiejność egzystencjalnych substratów współistnieją z ich przesyconym, quasi-bizantyjskim obciążeniem bytowym, implikującym obezwładniające przeciążenie ontologiczne.

Akt "śmiania się" w finale tekstu implikuje wprowadzenie paradoksu ironicznego, gdzie śmiech jest przejawem metakognitywnej akceptacji oraz anagnorystycznej zgodności z aprioryczną absurdalnością kondycji ludzkiej. Funkcja ta jest antytetyczna względem początkowej narracji i pełni rolę epistemologicznej modulacji, potwierdzając rezyliencję w kontekście metaświadomościowej entropii.

Konkludując, tekst eksponuje emergencję skomplikowanej relacji między mikrokosmosem autotematycznej percepcji a makrokosmosem uniwersalnej struktury kosmogoniczno-ontologicznej. Podmiot, mimo wykazywanej omnipotencjalnej predispozycji i kognitywnej autorefleksji, pozostaje engramem w matrycy entropicznej inwolucji. Jego próby osiągnięcia ekstensji poza ramy ontologicznej skończoności przejawiają charakter aktu performatywnego o wysokiej efemeryczności, zdeterminowanego nieodwołalnie przez aksjomatyczne prawa dezintegracji, zaniku i redukcji bytowej do poziomu ostatecznej anihilacji w ramach kosmicznej entelechii.

[eka]

Szok : )

Spróbuję "przełożyć" tę recenzję na bardziej dla mnie zrozumiałą xd
W kwadratowych nawiasach moje swoiste przeniesienie:

„Analiza utworu poetyckiego pt. We mnie implikuje konstruowanie wielowymiarowej matrycy interpretacyjnej, -
[ następstwem analizy „We mnie” jest możliwość odwołania się do wielu pojęć, w skrócie: tekst da się interpretować z wielu płaszczyzn]

analiza w której podmiot liryczny przejawia cechy semi-fenomenologicznej projekcji ontologiczno-biogeomorficznej, zanurzonej w nieustającej dynamice relacji polilogicznych z interstellarnymi oraz atmosferycznymi entytetami egzystencjalno-fizycznymi.
[podmiot liryczny widzi się w postaci ożywionego ukształtowania terenu (czyt. klifu), które wchodzi w wielogłosową relację z takimi bytami jak: gwiazdy i opady atmosferyczne].

Pierwotne oznaczenia "mocny" i "wysoki" legitymizują hipotezę o metonimicznym utożsamieniu z konglomeratem geomorficznym o ekscesywnej wytrzymałości i monumentalnej prezencji, którego istnienie uwidacznia się jako węzłowy punkt egzo- i endogenicznych procesów przyciągania astrokosmicznego, obejmującego liryczne interakcje z emisyjnymi jednostkami astralnymi oraz hydrosferycznymi komponentami atmosfery.
[można postawić hipotezę, że przeniesienie cech terenu: -mocny i wysoki- ( czyli wytrzymały i monumentalny) na podmiot, czyni go centralnym punktem w kosmosie. Klif wchodzi w liryczne relacje z obiektami kosmicznymi oraz częścią atmosfery, konkretnie z deszczem]

Wersy dalsze eksponują noetyczną autoteliczność podmiotu
[ dalsze wersy eksponują w podmiocie jego rodzaj poznania, który skupia się na samym sobie],

obdarzonego świadomością ultra-diachroniczną, oznaczoną kwalifikatorami "mądrości" i "świadomości zmian",
[podmiot jest ultra świadomy zachodzących w nim zmian]

co implikuje jego funkcjonowanie jako agensa autotematycznej introspekcji oraz subiektywnej chronopercepcji.
[ i dlatego dokonuje subiektywnej introspekcji w czasie]

Proces abrazji, zarysowany jako dialektyczny interfejs erozyjny, zostaje redefiniowany w kontekście metakonceptualnej relacji kreacyjno-degradacyjnej, gdzie akt "zerwania" urasta do poziomu aporetycznego stanu nieosiągalnej desyntezy od cyklicznych mechanizmów entropicznych.[ uff... po prostu podmiot wie, że nie ma ucieczki od degradacji, od entropii]

Zmęczyłam się, cdn. i ewentualne konkluzje może też : )
Dzięki, Nie.

[eka]

witaj przezacna Eko po wieloletniej przerwie;
czy mnie jeszcze pamiętasz?

Azaliż to Ty, Duchu, z głębokiej przeszłości? Gwiazdki Ci się przemieściły

[AS***]

ja żem to we własnej osobie
próbowałem się zalogować, ale nie wyszło;
od zacnego Skarania dowiedziałem się, że mnie przemianowali na Alka Osińskiego
więc na wszelki wypadek założyłem nowe konto, a jak... z gwiazdkami

jeśli pozwolisz, uszanuję pamięć Tych, którzy odeszli
a zwłaszcza przezacnego Leszka, którego bardzo mi będzie brakowało

a potem wstawię wiersz...

[biegnąca po fali]

"Czuł, więc pisał wiersze..." No tak, nikt nie czuje bardziej niż poeta.
Jak zawsze u Ciebie jest się nad czym zatrzymać. Poeci otwierają nam oczy i uszy na tyle pomijanych rzeczy i spraw.

Pozdrawiam:)

[eka]

ja żem to we własnej osobie
próbowałem się zalogować, ale nie wyszło;
od zacnego Skarania dowiedziałem się, że mnie przemianowali na Alka Osińskiego
więc na wszelki wypadek założyłem nowe konto, a jak... z gwiazdkami

jeśli pozwolisz, uszanuję pamięć Tych, którzy odeszli
a zwłaszcza przezacnego Leszka, którego bardzo mi będzie brakowało

a potem wstawię wiersz...

System, no tak. Skaraniem lekiem na jego zawirowania : )