toń

[datura]

wyławiasz z jeziora kości innych
twarde dowody miłości
której nikt nie szuka

podbiegasz krwią gdy wychodzę
naprzeciw sobie

obgryzasz z wiary
która trzyma mnie z dala od brzegu

jestem dzieckiem wody

chcę plynąć z prądem
porażona swoją mocą
zanurzyć się w sobie

na dnie próżno szukać cieni

dla tej wolności warto wstrzymać
każdy oddech
włożyć serce pod kamień

[eka]

Artyści,tacy prawdziwi, płacą wysoką cenę za swoją sztukę.
Masakra. Głęboka introspekcja, owo budzenie korzeni własnej podświadomości, bywa zabójcze.
A przecież powinno być powodem do satysfakcji, dumy, inicjacji pełnego JA - bez podbiegłej krwią jaźni.
Niezwykła umiejętność ich cechuje. Wnętrze zamykają w kształt. Dzielą się nim, inni mogą się z nim porównać, dostrzec u siebie więcej. Dar sztuki.
A nie żadna rezygnacja z tego kształtu bytu.

Ktoś ważny powiedział mi, że utożsamiam się z rzeką. Jej wolnością.
Rozumiem każde słowo tego Wiersza.
Świetnie piszesz!

Pozdrawiam. Uściski.