Piętro niżej

[Grafoman]

Piętro niżej

Łokieć tkwi w kracie obrusu,
słońce szkic ogołociło z ciemności,
lecz nade mną klosze żyrandola,
białe jak mleko, z paskiem złota.

Znów tam się buja moja głowa,
wargi zliczają zaschłe szepty.
Jedynie płomień się wyszczerbia
jak trącone mocno ramię;

drażnią tylko sploty tkanin,
gasną w pustych rękawiczkach.

[eka]

Wiedz, że każdorazowo wybijasz mnie z codzienności. Przenosisz w wymiar... nie potrafię go nazwać.
Dziękuję.

[lczerwosz]

Zastanawiałem się nad postacią liryczną, która to wszystko opowiada. Zwyczajnie, beznamiętnie, choć o emocjach. Jakby już o przeszłości. Przestrzeń liryczna ograniczona do piętra, zapewne w bloku. Zamiast bujania w obłokach, trzeba uważać na sufit i lampę z abażurem. Napisałem, że to może o przeszłości, z tego by wynikało, że PL mieszkał na parterze, a teraz pod ziemię, takie to piętro niżej by było.