Dwa mosty

[Toyer]

Czarny most

idę mostem do piekła
z rozpaczy zbudowanym
zaczynałem od miłości
w połowie kocham zagubiony

idę tam gdzie ból króluje
martwe zakochanie
w ciemność się zmieniam
niepodobną do człowieka

chodzą po mnie nieszczęśnicy
miłość zamieniając w gniew
nadzieja się zabiła
skacząc w odmęty
łez oceanicznych

demony nienawiści
całują stopy

a gdyby tak zawrócić z drogi
i wrócić do miłości?

Most światła

wracam mostem do nieba
gdzie nawet atom potrafi kochać
miłość delikatna
jak skrzydła anioła
śpiewa przez całą drogę

stopy mam lekkie
frunę
nad mostem
zostawiając na dole cierpienie

kocham
o miłości marzę
na miłość liczę
miłością się staję

[eka]

A czym jest miłość dla podmiotu lirycznego, jak realnie przejawia się na co dzień, w drobiazgach ?
Czym ból?

Hm, oczywiście lepszy ten drugi most

[Toyer]

Miłość jest tym co straciłem a ból tym co zyskałem - te dwa uczucia po prostu się czuje - nie potrafię ich określić - dążę do drugiego mostu

[eka]

Męczę Cię, ale chcę byś "zszedł" z trajektorii li tylko uduchowionej, chcę byś poobserwował, jak uczucia wpływają na codzienne elementy życia, zapisał je w tekstach.

[Toyer]

Moja dusza krzyczy i tylko siebie widzi - moje życie nie ma elementów w kółko to samo - monotonia do bólu

[eka]

Tak, bo inni, kuźwa, mają wspaniałą niecodzienność, weź, spójrz wokoło.
Kierat, do którego zaprzęgnięci, czasami wystawiamy twarz do słońca.

[Toyer]

Paradoksalnie inni mogliby mi zazdrościć - mam rentę - nie pracuję - mam czas na wszystko - a ochoty na nic zero - może mam za dobrze - ja wiem że każdy swój krzyż dźwiga - ma wzloty i upadki - tylko gdy upadek jest zbyt długi i przez niego traci się sen życia - i energię do działania - siedzi się w takiej czarnej dziurze bez wyjścia - z jeszcze czarniejszymi myślami - wciąż pamiętając jak czuło się przed tym wszystkim - może narzekam - ale dla mnie to życiowa tragedia stracić miłość - ale nie tylko osobową także duchową - tym bardziej że wiele dla tej miłości zmieniłem na lepsze a teraz nie poznaję siebie

[eka]