jedność

Wiadomość

#1 Post autor: **eka** » 08 paź 2018, 23:17

czas między myślą i słowem traci sens
październikowym słonecznym popołudniem
pożądliwie z brzegu zasiedlam nurt wielkiej rzeki
gdzieniegdzie bielą rozsiane plamy

o jedną zahaczył początek wyrwanego drzewa
łacha trzyma go kurczowo bo samotność boli
najdotkliwiej o poranku

rozwidlone w górę korzenie obsiadły ptaki
milczą i odlecą przed nocą a ja zachłannie
zanurzając się w rozmach płynącej przestrzeni
jestem jej

oczami

Alek Osiński · #2 Post autor: **Alek Osiński** » 09 paź 2018, 16:01

eka pisze: ↑
08 paź 2018, 23:17
czas między myślą i słowem traci sens
październikowym słonecznym popołudniem
pożądliwie z brzegu zasiedlam nurt wielkiej rzeki
gdzieniegdzie bielą rozsiane plamy

o największą zahaczył początek wyrwanego drzewa
łacha trzyma go kurczowo bo samotność boli
pewnie jak każdego najdotkliwiej o poranku

rozwidlające się w górę korzenie obsiadły ptaki
milczą i odlecą przed nocą a ja zanurzając się
w rozmach zachłannie płynącej przestrzeni
czuję że teraz jestem... jej spojrzeniem

No, Ewo, Pilka ma wielki dar obserwacji i korzysta z niego
doskonale, choćby i oczami Autora. Oswaja przestrzeń
i rysuje subtelne linie między kluczowymi punktami przestrzeni.
Tak, tak, jeśli założyć jedność ze światem, a tak jest
przecież w istocie, można poczuć tę pełnię, obrazy
które idealnie odwzorowują się w sobie.

Marcin Sztelak · #3 Post autor: **Marcin Sztelak** » 09 paź 2018, 16:32

Udany wiersz, chociaż usunąłbym pewnie jak każdego - jakoś zakłóca mi czytanie i zamiast wielokropka zastosowałbym przerzutnię.

Pozdrawiam.

#4 Post autor: **eka** » 09 paź 2018, 19:54

Alek Osiński pisze: ↑
09 paź 2018, 16:01
Oswaja przestrzeń

Wiesz, to było bardzo dziwne uczucie, bo wykroczyło poza oswajanie.

__________

Marcin Sztelak pisze: ↑
09 paź 2018, 16:32
usunąłbym pewnie jak każdego - jakoś zakłóca mi czytanie i zamiast wielokropka zastosowałbym przerzutnię.

Dzieki, masz rację, Marcin.
Alek zacytował w komentarzu pierwszą wersję, zatem aktualna będzie w temacie.

Jana · #5 Post autor: **Jana** » 09 paź 2018, 22:20

#6 Post autor: **eka** » 09 paź 2018, 22:28

Racja, wyrzucam: pewnie.
Dzięki:)

AS... · #7 Post autor: **AS...** » 22 paź 2018, 21:52

zacna Eko
jedność jest z definicji samotna
więc wersy 6-7 uważam za wtręty
które psują nie tylko znakomitą konstrukcję myślową
ale także konstrukcję wiersza, który
nb długo leżał mi na wątrobie;
jest jeszcze jeden, do którego obiecałem wrócić
i zaiste zrobię to niebawem;
:rosa:

#8 Post autor: **eka** » 23 paź 2018, 18:41

eka pisze: ↑
08 paź 2018, 23:17
czas między myślą i słowem traci sens
październikowym słonecznym popołudniem
pożądliwie z brzegu zasiedlam nurt wielkiej rzeki
gdzieniegdzie bielą rozsiane plamy

o jedną zahaczył początek wyrwanego drzewa
rozwidlające się w górę korzenie obsiadły ptaki
milczą i odlecą przed nocą a ja zachłannie
zanurzając się w rozmach płynącej przestrzeni

wiem że jestem
jej spojrzeniem

Fakt, chyba lepiej, AS... ie.
Jesteśmy wszyscy (i wszystko jest) częścią przestrzeni, ba czasoprzestrzeni.
Czy fakt, że ona jedna w skali naszego Wszechświata, implikuje samotność każdego jej elementu?

AS... · #9 Post autor: **AS...** » 30 paź 2018, 17:59

zdecydowanie: wiersz do powrotów
:rosa:

#10 Post autor: **eka** » 30 paź 2018, 18:12