wiersz z dedykacją w książce

[Lejb Witoszyn]

te panie w półbutach na obcasie i panowie w szalikach
idą na niedzielny spacer w parku królewskim w ogrodach
watykanu dookoła murów awinionu dookoła stawów księżnej
potockiej - panie i panowie gdzieś sobie idą

kobieta i mężczyzna
wspólne lustro współrzędne łóżko
ziemia i filozof siedzący na grobie

marco polo mówiący dzień dobry w kilkudziesięciu językach
moja żona nic nie mówiąca w moim języku bo panie i panowie
gdzieś sobie poszli - w stronę cienia w stronę wrzosów
dookoła przyszłej małżonki hrabiego - pooglądać

kokardy i wstążki kryzy mankiety pasy
kwiaty cekiny zieleń landszaftu - ty
która jesteś zgrozą i słońcem na grobie

ty zostań ty zostań w tej książce dotykaj kartek
dotykaj dłoni patrz dookoła księżyca - wyjmij
wiadomość ze skrzynki jak bukiet albo kokardę
wstążkę księżnej

[eka]

Panowanie nad słowem. Wiersz sam idzie:)
Ale po co mam ten walor opisywać, znasz swoją poetykę lepiej ode mnie. Tu: mistrzostwo powtórzeń jako motywu i rytmu.

Co ja, żuczek, tu wyczytałam, jesteś ciekawy?
Kontrast. Między życiem (ziemia=żona) a ideą - filozofią. Która jest zgrozą i słońcem. Inną arystokracją (nie z landszaftu), bo duchową.

Jaka to książka? Nie wiem, ale wiersz jest w niej, jako dedykacja. Kto ma w niej zostać? Ona, arystokratka ducha.
Wrócę, jak przemyślę, chyba że nie dam rady precyzyjniej określić adresatki.
Wielka Poezja?

[Marcin Sztelak]

I następny świetny wiersz, doskonałe opanowanie materi słowa.

[Agnieszka R.]

Dostojny wiersz, jak panie i panowie w "parku królewskim", brak słów, jestem onieśmielona urodą wiersza ot tak po prostu.