Wołodii

[Liliana]

Zbyt wcześnie skończył się twój bal,
ale kto wie – może tam
orkiestra bez ustanku gra,
i tańczą pośród łąk zielonych
ludzie szczęśliwi i spokojni,
ludzie wolni.

I nie ma tam ni złego króla,
ni krwi żądnego Minotaura,
a zamiast krętych korytarzy –
świetlne niebieskie autostrady.

Nie szarpie duszy rozpacz, ból,
każdy, kto obok jest – to swój.
Demony znikły, już nie trzeba
okadzać ich czy też zalewać.
I nie rozsadza serca gniew,
swobodnie się unosi pierś.

A towarzystwo – doborowe:
i myśliciele, i bardowie…
Jedni na boskim papirusie
spisują wiersze pełne wzruszeń,
inni – rozprawy naukowe,
wiedząc, że wielka siła w Słowie,
oraz w jedności myśli, dążeń…
Czyż nie? Pisałeś kiedyś sam,
że kto samotny, nie ma szans.

I wiesz, Wołodia, ja ci wierzę,
I sens prawd twoich w wierszach śledzę.
Chodzę, rozglądam się dokoła
i nasłuchuję, czy ktoś woła,
ktoś, kto posiada taką moc,
by wyprowadzić stąd, gdzie mrok.

Tekst napisany po przeczytaniu (i przełożeniu na jęz. polski) wiersza Włodzimierza Wysockiego "Nić Ariadny".

[eka]

Bardzo, bardzo udany liryk. Czuć prawdę w każdej frazie.
Gratuluję, Lil.

[Liliana]

Bardzo dziękuję, eka. Pozdrawiam serdecznie

[Lucile]

Pierwotnie tu powinien sie znaleźć, ale w zasadzie nie ma większej różnicy pod którym Twoim wierszem, czy tłumaczeniem go umieszczę. Lubię i cenię Twoją twórczość.

Do komentarza Eki, z którym się w pełni zgadzam, chciałabym jeszcze dodać, że wiersz pięknie i harmonijnie płynie, ale, Lilu, to u Ciebie "norma".
Potrafisz, oj, potrafisz, słowem czarować!
Serdecznie pozdrawiam.

[Liliana]

Potrafisz, oj, potrafisz, słowem czarować!

Te rymowańce tak się do mnie przykleiły, że inaczej pisać nie umiem. Zaczynam i zaraz jakiś rym mi wyskakuje jak diabeł z pudełka. Wasze wolne i białe mogę jedynie podziwiać. Dziękuję i pozdrawiam Cię najserdeczniej.