Monolog szalonego słońca (sestyna liryczna)

[4hc]

Zamykam oczy, a nad głową gwiazdy

Choć chciałem uciec z tego świata racji

To się nic nie zmieni, już jesteśmy martwi

Jak gdyby w czarny kalejdoskop patrzeć

I jako żywo miotam się w obłędzie

Którego pragnie najmądrzejszy mędrzec



I nie uwierzy w prawde straszną mędrzec

Będzie patrzał w mrok aż wypatrzy gwiazdy

Choćby były jeno błyskiem w obłędzie

Chwyci go kurczowo, nie przyzna racji

Że mógłby przez zamknięte oczy patrzeć

Wszak to to samo, bo jesteśmy martwi



Wiara góry nosi i nic jej nie martwi

Tak wierzy święcie w puste prawdy mędrzec

Przez szkiełko oka w próżnię lubi patrzeć

I swoją wiarą wynajdować gwiazdy

Nie uwierzy w moją i nie przyzna racji

Bo one nad nim, a serce w obłędzie




Czy może ja w tym żyję obłędzie

Wierząc w nic życia, że jesteśmy martwi

I nie umiem wyjść z próżni, przyznać racji

Którą podsuwa ten sędziwy mędrzec

Gdy mówi że nad głową tylko gwiazdy

A moralność we mnie jeśli zacznę patrzeć




Otwieram oczy i poczynam patrzeć

I wzrasta pewność o niechybnym błędzie

Bo żyw czy martwy będę widział gwiazdy

To serca z kamienia świadczą żeśmy martwi

To tylko ciała niech zrozumie mędrzec

To piekło nieba i nie przyznam racji




Po cóż te spory o przyznanie racji

Każdy ma swoje niebo by w nie patrzeć

Mam ja swoją klatkę, ma swoją mędrzec

Jako ja w swoim, on w swoim obłędzie

A na końcu i tak wszyscy będą martwi

A niezmienne na zawsze będą jeno gwiazdy




Więc bez przyznania racji, pewnym tylko gwiazdy

Mogę z piekła nieba patrzeć, może z ziemi mędrzec

A obaj w swoim obłędzie i tak jesteśmy martwi

[Leon Gutner]

Jakaś myśl jest w tym owszem zawarta ale poetycko niestety porażka .
Mogę nie mieć racji ale wydaje mi się że wersy są zwyczajnie nieporadnie zapisane - takie odkryte, obnażone, banalnie skojarzone wyrazy upraszczają przekaz aż do przesady np: jeno błysk w obłędzie albo serce w obłędzie albo każdy ma swoje niebo by w nie patrzeć i zaraz za chwilę poczynam patrzeć ? .
Takie mielenie tego samego .
Oczywiście jestem zwolennikiem mielenia w wierszach wypisanych tematów i wyciągania z nich nowych treści ale tu po prostu tego nie ma .
Co strofa to to samo .
Za dużo obłędu i mędrca, powtórzenia, których nadmiar po prostu nuży

Zajrzałem z ciekawością.

Uszanowanie L.G.

[bonkreta]

Autor zmierzył się z XIII wieczną formą sestyny lirycznej. Chyba po raz pierwszy na portalach czytam tego typu utwór, z wielkim zaciekawieniem, bo lubię takie formalne wyzwania.
A co do treści - "Niebo gwiaździste nade mną, a prawo moralne we mnie" - takie mimowolne skojarzenie, od którego nie umiem się oderwać podczas czytania.

Pozdrawiam

[bonkreta]

Dodam, że trzeba być zegarmistrzem słowa, by sprostać takiemu rygorowi powtórzeń. Precyzyjna, koronkowa robota.

[4hc]

[ref=#00a08e]Leon Gutner[/ref], dziękuję, właśnie mnie zmotywowałeś, idę po zeszyt

[ref]bonkreta[/ref], to tylko wprawki, byłem ciekawy jakości wykonania, nie znam się na tym