Menda

[Ryszard Sziler]

/ nieudolne naśladowanie Jesienina /

Mnie czasem nawet żal niektórych

Ja czasem nawet myślę, że

Świat niezmierzony jest w ogromie

A zwykła menda gówno wie.

To że się puszy, że nadyma

Że puszcza smrody tu i tam

Kto zgadnie jaka jest przyczyna

I czy nie winien temu sam?

Księżyc monetą lśni na niebie

I chce mu się z chmurami gzić

Ma także udział w tym pogrzebie

I w tym, że muszę sam dziś pić.

Zniknęła menda świat pozostał

Zostały buty wiersze bzy

Nikt już nie powie, że zaniedbał

Nikt mu nie powie już: „och, ty..!”

Pusty kieliszek, kleks na stole

No jasne że mi gościa żal

Zobacz co z tego masz matole

Ot - pijesz sam…

[lczerwosz]

Jak to! Menda jest wiecznie żywa. Jak Lenin.

[Ryszard Sziler]

To prawda, jednak tzw. "podmiot liryczny" wyraźnie tęskni tu za ową mendą

[tabakiera]

Dobrze mieć taką mendę, na którą się pomstuje i na którą można zwalić wszystkie nieszczęścia osobiste i świata tego.
Pozbędziesz się jej i nagle okaże się, że to nie ona była jedynym źródłem niepowodzeń, a to bardzo rozczarowuje.
Menda jako czarna owca i baran ofiarny zarazem.

Bardzo dobra lektura.

[eka]

Ceń wroga swego, bo nudno bez niego : )

Interpunkcja szalenie wybiórcza, może celowo. Wskazówka dla deklamatorów?