Kruki

[tabakiera]

Na ulicy Odkrytej słyszałam krakacza,
unosił się i opadał nad nieżywym druhem.
Nie wiem, czy go pożerał, czy nad nim rozpaczał.

Nie mym krzykiem z tej ziemi o niebo zahaczał,
tocząc kręgi nad ciałem, wżerając się w duszę
na ulicy Odkrytej martwego krakacza.

Świat oddychał spokojnie, nikt palców nie maczał,
nikt czasu nie zatrzymał, nie zawładnął ruchem,
gdy brat pożerał brata, by potem rozpaczać.

Dziób uderzał o skrzydła, niczym topór kata,
żeby zaklinać życie, wypędzić kostuchę.
Na ulicy Odkrytej krakacz bił krakacza.

Wiatr dotykał obojga i koła zataczał,
pieścił pióra, wiał w oczy, które były suche.
Nie wiem czy się unosił, czy cicho rozpaczał.

Czas wymaże z pamięci małego siłacza,
wejdą nowe obrazy na wspomnienia głuche.
Niech nie pozwolą odkryć własnego krakacza,
który będzie pożerał, by potem rozpaczać.

[Leon Gutner]

Forma nie należy do moich ulubionych ale nie sposób nie docenić zapisu tematu i wykonania.

Z ukłonami L.G.

[tabakiera]

Dziękuję, Leonie.

[mirek13]

Nigdy nie zmierzyłem się z vilanellą. Chyba za trudna dla mnie.
Malinowo jest Dorka

[tabakiera]

Dziękuję, Mirku.

[eka]

Niech nie pozwolą odkryć własnego krakacza,
który będzie pożerał, by potem rozpaczać.

Zupełnie nie spodziewałam się tej pointy, znakomita jest.
Inne relacje widziałam między krukami.

Szacun za świetnie zrytmizowaną, a przede wszystkim tak bogatą w treść villę.
Brawo!

[tabakiera]

Dziękuję, Eko.

[nienażarty]

villanela - nazywam zegarek do układania rymów

nasze życie pożera, by potem rozpaczać
łzy nad wiekiem lub urną oraz słowa krakacza

pozdrawiam

[tabakiera]

nienażarty, dzięki za obecność i wpis.