• Nasze rekomendacje
  •  
    UWAGA!
    JEŻELI JESTEŚ ZAREJESTROWANYM UŻYTKOWNIKIEM I MASZ PROBLEM Z LOGOWANIEM, NAPISZ NAM O TYM W MAILU.
    admin@osme-pietro.pl
    PODAJĄC W TYTULE "PROBLEM Z LOGOWANIEM"
     
  • Słup ogłoszeniowy
  •  
    Demokracja jest wtedy, gdy dwa wilki i owca głosują, co zjeść na obiad.
    Wolność jest wtedy, gdy uzbrojona po zęby owca może bronić się przed demokratycznie podjętą decyzją.

    Benjamin Franklin

    UWAGA!
    KONKURS NA TEKST DISCO POLO ROZSTRZYGNIĘTY!

    Jeżeli tylko będziecie zainteresowani, idea konkursów powróci na stałe.
    A oto wyniki



    JAK SIĘ PORUSZAĆ POMIĘDZY FORAMI? O tym dowiesz się stąd.
     

Głupek

Opowieści pisane prozą - nie powieści
ODPOWIEDZ
Wiadomość
Autor
Krokus
Posty: 481
Rejestracja: 18 gru 2020, 19:45
Płeć:

Głupek

#1 Post autor: Krokus » 20 mar 2021, 19:20

Siedział naprzeciwko drzwi z tabliczką „Dział Kadr i Szkolenia”. Przez czterdzieści lat przepracowanych w tym zakładzie, bywał tu nieraz. Zazwyczaj po jakiś dokument podnoszący jego zawodowe kwalifikacje. Był spawaczem odbiorowym z trzydziestoletnim stażem. Wcześniej pracował na tokarce i przez parę lat obsługiwał piec do obróbek cieplnych. Nazbierało się tego przez tyle lat. Teraz jednak siedział tu zupełnie z innego powodu. Trzy miesiące temu coś się w nim posypało. Wszyscy, którzy widzieli go tego feralnego dnia w pracy, przecierali oczy ze zdziwienia, widząc jak wywraca kosz ze śmieciami, kopie w drzwi, wrzeszczy, że ktoś chce go zabić. Przyjechała policja i pogotowie, powalono go na ziemię, dano mu jakiś zastrzyk i zabrano do szpitala. Okazało się, że chorował od dawna na schizofrenię, ale jakoś udawało mu się ukryć ten fakt przed większością znajomych w pracy. Bywało, że znikał na długie chorobowe, ale nikt nie podejrzewał, że powodem jest tego typu schorzenie.
Tadzik zawsze był trochę dziwny, mówił niewyraźnie i czasem trudno było się z nim dogadać, często brał wszystko dosłownie. Nie lubił odpowiadać na osobiste pytania, ale sam często je zadawał. Nie miał bliskich kolegów i nikt tak naprawdę nie wiedział, jak wyglądało jego prywatne życie. Pomimo to, był życzliwym człowiekiem i chętnie pomagał młodszym, mniej doświadczonym pracownikom.
Z czasem każdy się do niego przyzwyczajał i zaczynał rozumieć jego bełkotliwą mowę. Dzisiaj on niczego nie mógł zrozumieć. Po tylu latach chcą go zwolnić z firmy. Właściwie to sugerują, żeby trochę dłużej pochorował, potem zgłosił się na komisję lekarską. Będzie miał spore szanse na roczną rentę rehabilitacyjną. Do emerytury zostało mu dwa lata, wystarczy co nieco pokombinować i znajdzie się na zasłużonej emeryturze.
Nie mógł tego pojąć, chciał wrócić do pracy, czuł się w pełni sił, jakieś komisje? Kompletna abstrakcja, udowadniać komuś, że nie jest zdolny do żadnej pracy. Niestety, jego zdanie nie miało w tej chwili żadnego znaczenia.
Czekał na kadrową, która jak mu powiedziano, wyszła na pilne zebranie i wróci za godzinę, albo dwie. Chciał z nią porozmawiać, miał jeszcze nadzieję, że da się coś w jego sprawie zrobić. Dwa razy otrzymał nagrodę dla najlepszego spawacza roku. Nigdy nie podpadł, zawsze punktualny, kiedy trzeba było zostać parę godzin dłużej, nie zdarzyło mu się odmówić. A teraz… jakby to wszystko nie miało znaczenia?
Podniósł się z ławki, podszedł do okna, spojrzał na halę w której pracował. Zrobiło mu się przykro, tyle lat, od szóstej do czternastej, ciężkiej pracy, a teraz może sobie na nią popatrzeć tylko przez okno. Odruchowo wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i w tej samej chwili przypomniał sobie, że tu nie wolno palić, nerwowym ruchem schował ją z powrotem.
Trochę rozbolała go głowa, czuł nieprzyjemny ucisk w okolicy skroni. Ten korytarz stawał się coraz bardziej przytłaczający. Wąski, słabo oświetlony i wydawał mu się teraz niesamowicie długi. Co jakiś czas, ktoś wychodził z jednego pokoju i wchodził do innego. Tadzika najbardziej interesowały drzwi na samym końcu korytarza, którymi wchodziło się i wychodziło do budynku. Czekał aż pojawi się w nich pani kadrowa. I w pewnym momencie jakaś kobieta je otworzyła, ale to nie była ona. Młodsza, wyższa, od razu było słychać stukot wysokich obcasów. Szybkim krokiem zmierzała w jego kierunku. Spojrzała na niego z lekkim niesmakiem i weszła do pokoju, przed którym siedział.
-Ten idiota dalej tam siedzi? – zapytała kadrowa młodszą koleżankę.
- Tak, chyba będziesz musiała z nim porozmawiać – odpowiedziała siadając za biurkiem.
- Nie mam na to ochoty, Elka powiedziała mu, że jestem na zebraniu. To taki przymuł, już raz z nim rozmawiałam, poradziłam, co powinien zrobić, ale do niego nic nie trafia.
- To fakt, patrzył się na mnie jakbym mu coś zrobiła. Cholera wie co takiemu w głowie siedzi. Jak to możliwe, że przepracował tyle lat między normalnymi ludźmi?
- A! Olu, kto tam na tych halach fabrycznych jest normalny, banda idiotów i tyle – powiedziała poddenerwowana kadrowa.
- Też prawda – odpowiedziała z lekkim uśmiechem Ola.
- Dajmy sobie z nim spokój, za chwilę pójdzie, a jakby znowu miał się pojawić, to powiem ochronie, żeby go nie wpuszczali na teren budynku.
- Racja, powiedz lepiej jak było na nartach w Alpach.
- Och! Cudownie, wiesz te nasze góry nie umywają się do nich. Najpiękniejsze widoki jakie widziałam w życiu. Adam trochę marudził, no bo wiesz, jak w naszych górach, to by były dwa tygodnie. Tam cztery dni, ale dla mnie przede wszystkim, liczy się nie ilość a jakość.
- Jasne, mój Andrzej też tak ma, ale jak sobie trochę pozjeżdża to mu przechodzi.
- Latem mamy zamiar polecieć do Meksyku.
- Wiesz… byliśmy tam dwa lata temu i powiem ci, jakoś mi się nie podobało. Hotel bez klimy, duszno i wszędzie trzeba uważać, by cię nie okradli.
- No cóż, zobaczymy, poszukamy jakiegoś miejsca z klimatyzacją.
- Tak, na pewno coś tam znajdziecie… nie chcę odradzać, ale wszędzie brud i smród. No chyba, że znajdziecie ekskluzywny hotel i nie będziecie się nigdzie ruszać.
- Oj! To chyba niemożliwe, Adam to fanatyk nurkowania, tylko dlatego dał się namówić.
- No to mu powiedz, żeby się w tobie zanurzał hahaha…!

- Przepraszam – powiedział Tadzik pojawiając się w drzwiach.
Obie panie na chwilę zamurowało.
- Jakim prawem pan tu…! – odezwała się kadrowa.
- Usłyszałem śmiech, bo ta pani co, tu była, powiedziała, że kadrowa jest na zebraniu, no i…
- Co, no i! – powiedziała zdenerwowana kadrowa. – Panie Mroczek, mówiłam co ma pan zrobić. Niech do pana wreszcie to dotrze!
- Ale… ja chcę wrócić do pracy – powiedział spiętym głosem Tadzik.
- Ale, pana już nie ma w systemie, rozumie pan?
- W sys… w systemie?
- Tak, pana tu nie ma! – krzyknęła kadrowa.
- Nie rozumiem, przecież ja…?
- Niech pan stąd idzie, bo będę zmuszona wezwać ochronę.
Spojrzał na nią ze łzami w oczach, potem odwrócił się i wyszedł z pokoju.
Dla podstarzałego człowieka wizja szukania nowej pracy nie jest łatwa, zwłaszcza po dwóch miesiącach przesiedzianych w psychiatryku. Lepiej byłoby mu kompletnie oszaleć i nie mieć pojęcia, co się wokół niego dzieje. Szedł w stronę drzwi, które jeszcze przed chwilą były dla niego małą nadzieją. Teraz stały się bramą prowadzącą do innego świata, obcego i niezrozumiałego. Nie potrafił kombinować, ściemniać i udawać kogoś kim nigdy nie był. Coraz bardziej docierało do niego, że ten okrutny system, usuwa go z prawdziwego życia.

Awatar użytkownika
eka
Posty: 16787
Rejestracja: 30 mar 2014, 10:59

Głupek

#2 Post autor: eka » 21 mar 2021, 14:28

Godność w kolejnej odsłonie. Tym razem uderza w nią system spychający starych i słabszych na margines, wyobcowanie, samotność.
Dobrze napisane opowiadanie. Budzi emocje. Tadzik kontra dwie niewrażliwe pindy. W tak nakreślonym starciu sympatią czytelnika musi być obdarowany chory i bezradny człowiek, który z systemem promującym wydajność i zysk zwyczajnie nie ma szans.
Pozdrawiam.

:kofe:

Krokus
Posty: 481
Rejestracja: 18 gru 2020, 19:45
Płeć:

Głupek

#3 Post autor: Krokus » 21 mar 2021, 15:29

Dokładnie, godność w kolejnej odsłonie, mam jeszcze kilka takich opowiadań, wrzucę niedługo jeszcze jedno, a potem zmienię klimat by nie zanudzać.
Dzięki za komentarz, eko.

Awatar użytkownika
eka
Posty: 16787
Rejestracja: 30 mar 2014, 10:59

Głupek

#4 Post autor: eka » 21 mar 2021, 17:34

Bardzo, bardzo ważny temat, dobrze że takie opowiadania się pojawiają.
Szacun.

:kofe:

ODPOWIEDZ

Wróć do „OPOWIADANIA”