• Nasze rekomendacje
  •  
    UWAGA!
    JEŻELI JESTEŚ ZAREJESTROWANYM UŻYTKOWNIKIEM I MASZ PROBLEM Z LOGOWANIEM, NAPISZ NAM O TYM W MAILU.
    admin@osme-pietro.pl
    PODAJĄC W TYTULE "PROBLEM Z LOGOWANIEM"
     
  • Słup ogłoszeniowy
  •  
    Demokracja jest wtedy, gdy dwa wilki i owca głosują, co zjeść na obiad.
    Wolność jest wtedy, gdy uzbrojona po zęby owca może bronić się przed demokratycznie podjętą decyzją.

    Benjamin Franklin

    UWAGA!
    KONKURS NA TEKST DISCO POLO ROZSTRZYGNIĘTY!

    Jeżeli tylko będziecie zainteresowani, idea konkursów powróci na stałe.
    A oto wyniki



    JAK SIĘ PORUSZAĆ POMIĘDZY FORAMI? O tym dowiesz się stąd.
     

Miłość, Bordeline i inne demony

Opowieści pisane prozą - nie powieści
ODPOWIEDZ
Wiadomość
Autor
Krokus
Posty: 481
Rejestracja: 18 gru 2020, 19:45
Płeć:

Miłość, Bordeline i inne demony

#1 Post autor: Krokus » 15 kwie 2021, 11:48

- Gdzie znowu wychodzisz? – zapytała zaniepokojona, podnosząc się z sofy.
- No jak to, przecież mówiłem ci, że muszę skoczyć do redakcji i porozmawiać z szefem o moim nowym cyklu artykułów – odpowiedział lekko zdziwionym głosem.
- A czy mógłbyś podejść do mnie i na chwilę mnie przytulić – odezwała się błagalnie.
- No dobra… – Wzruszył ramionami i podszedł do niej.
- Spadaj!
- Olu! O co ci chodzi?
- Nie potrzebuję żadnej łaski, spadaj!
- Ale, ja ci nie robię żadnej łaski!?
- Robisz… męczę cię, co? Najchętniej dałbyś sobie już ze mną spokój.
- Olu, przestań tak mówić!
- Spieprzaj! – krzyknęła rzucając gazetą w stronę Marka.
- Mam tego dość! – odpowiedział i ruszył w stronę drzwi.
- Marek! – Usiadła i zupełnie się rozkleiła.
Podszedł do niej, mocno przytulił mówiąc:
- Przepraszam.
- Nie masz pojęcia jak bardzo cię kocham – powiedziała drżącym głosem dotykając jego włosów.
- Ja też cię kocham – Zrobiło mu się jej żal. W jej spojrzeniu była jakaś zniewalająca niewinność, zawsze w takich chwilach rodząca w nim poczucie winy.
Usiedli na sofie i przez dłuższą chwilę milczeli, czekając aż opadną z nich resztki emocji.
- Musisz już iść – odezwała się nagle.
- Hm… chyba już za późno, nie wiem czy szef będzie czekał, ale spoko zadzwonię coś wymyślę.
- Nie, idź, nie chcę, żebyś miał przeze mnie problemy – powiedziała stanowczym głosem.
- No, ale… - Nie dokończył zdania, podniósł się z sofy, nie chcąc wchodzić w następną dyskusję.

Jadąc samochodem do redakcji był w kiepskiej formie, dużo powietrza z niego uszło na kłótni z Olą, praktycznie o nic. Kiedy nie mieszkali razem było wszystko okej. Mieli wiele wspólnych tematów, turystyka, podróże, literatura, film. On był dziennikarzem w polskim wydaniu National Geographic, specjalistą od dalekiego wschodu. Ona, podróżniczka, wolontariuszka, zafascynowana bliskim wschodem. Jeszcze niedawno myślał, że to naprawdę ta, z którą spędzi resztę życia. Teraz pojawiają się duże wątpliwości. Z jej psychiką jest coraz gorzej, częste huśtawki emocji, szukanie dziury w całym. Z drugiej strony było mu jej żal, wiedział, że gdyby ją teraz zostawił nie wytrzymałaby tego. Najgorsze było to, że o żadnym psychologu nie chciała słyszeć, zawsze mówiła, że on jest jej najlepszym psychologiem. Niestety, już w to nie wierzył i miał coraz mniej pomysłów na „co dalej”.


- Hm… całkiem ciekawy artykuł o tym plemieniu Bonda, bardziej przypominają mieszkańców Afryki niż Hindusów – stwierdził Rogalski, szef Marka.
- Tak, to bardzo stare plemię, zamieszkują stan Orisa od zarania dziejów, byli tam jeszcze przed Drawidami – powiedział z zadowoleniem, widząc zaciekawienie szefa.
- Oj!? – nie jestem w temacie – odparł wpatrując się w zdjęcie młodej dziewczyny z plemienia Bonda.
- No bo wiesz, Drawidowie to…
- Dobra, dobra, materiał mi się podoba, ale…
- Ale?
- Ostatni raz takie spóźnienie, nie będę więcej tego tolerował – oznajmił stanowczym głosem Rogalski.
- No wiesz, te…
- Korki? Przestań ściemniać, ostatni raz – powiedział wstając z fotela.
- Rozumiem, ostatni raz – powtórzył ściszonym głosem Marek.
- No to do roboty, chcę mieć ten artykuł jeszcze dzisiaj gotowy.
Marek pokiwał głową, spodziewał się, że właśnie tak to się skończy, czyli około dwudziestej będzie w domu.



Oglądała telewizję co chwilę zmieniając kanały, nie mogła znaleźć czegoś dla siebie, właściwie to sama nie wiedziała czego chce, w końcu wyłączyła. Podeszła do okna, zaczynał padać deszcz, otworzyła je na oścież, wyciągnęła ręce do przodu i poczuła jak na jej dłonie spadają krople, najpierw pojedyncze, po chwili zaczęło lać. Wychyliła się spoglądając na ciemne chmury, potem zamknęła oczy i przez dłuższą chwilę stała tak, aż jej bluzka cała przemokła. Szybko zamknęła okno, drżąc z zimna. Pobiegła do łazienki, zrzuciła z siebie przemoczone ciuchy i wskoczyła pod prysznic. Poczuła teraz przyjemne ciepło, znowu zamknęła oczy, pomyślała o Marku…
- Nadal masz piękną figurę.
Usłyszała znajomy głos i momentalnie otworzyła oczy.
- Nie bój się, przecież jesteśmy przyjaciółmi – powiedział mężczyzna z długą brodą, ubrany w habit franciszkanina.
- Skąd się tu wziąłeś!? – krzyknęła przerażona, odruchowo zasłaniając piersi i łono.
- Byłem ciekaw co u ciebie – stwierdził z ironicznym uśmiechem. Podszedł bliżej chcąc ją wziąć w ramiona.
Odepchnęła go i wybiegła z łazienki. Mnich głośno się roześmiał i ruszył za nią.
Schowała się za łóżkiem przyjmując pozycję embrionalną, cała się trzęsła, chciała krzyczeć, ale nie mogła nic z siebie wydobyć. Słysząc zbliżające się kroki, zamknęła oczy. Potem nastała długa chwila ciszy, po dłuższym czasie odważyła się otworzyć oczy i błyskawicznie podniosła się z podłogi. Nikogo nie było, rozejrzała się wokoło, podłoga była trochę mokra, drzwi z łazienki otwarte na oścież i ani śladu po nieproszonym gościu. Założyła szlafrok, wzięła ze stolika komórkę i zadzwoniła do Marka, po chwili przerwała połączenie. Usiadła na łóżko i zaczęła płakać, zdawała sobie sprawę, że coraz bardziej popada w jakiś obłęd. Nigdy nie opowiadała mu o nieprzyjemnych szczegółach z dwuletniego pobytu w Ziemi Świętej. Minęło już osiem i już prawie zapomniała o nim. – Dlaczego pojawił się właśnie teraz? – Poczuła nieprzyjemny ucisk w żołądku, pobiegła do łazienki i zwymiotowała. Potem wyciągnęła z torebki fiolkę środków nasennych. Zawsze, kiedy coś się z nią dzieje chce to przespać, czasem kusi ją by połknąć całą zawartość tej małej buteleczki i już nigdy się nie obudzić, tym razem połknęła tylko dwie, choć to i tak duża dawka.


Kiedy wrócił do domu, trochę zaniepokoiła go taka kompletna cisza. Powiesił kurtkę na wieszak, spojrzał na zegarek, była dwudziesta pierwsza. Ola zazwyczaj o tej porze ogląda telewizję albo coś czytała słuchając muzyki. Zajrzał do sypialni, spod kołdry wystawała tylko głowa, spała mocnym snem, nie chciał jej budzić. Poszedł do łazienki, panował tam lekki chaos, podłoga była mokra, z prysznica lekko sączyła się woda, pod wieszakiem leżał ręcznik. Nic z tego nie rozumiał, ale nie miał ochoty teraz budzić ją i pytać czemu w łazience zostawiła taki syf.
Wstając rano, zauważył, że Ola leży w tej samej pozycji co wczoraj, potrzasnął jej ramieniem.
- Obudź się! – Nie reagowała, potrząsnął ją mocniej. Otworzyła oczy, były bardzo mętne, wyszeptała coś niezrozumiałego i znowu je zamknęła.
- Cholera! Coś ty zażyła, co się stało?! – Podniósł ją z łóżka i przeniósł do łazienki, wsadził pod prysznic i puścił zimna wodę.
- Aaa! – krzyknęła, wyczołgując się z pod niego.
- Coś ty zrobiła!? – spojrzał jej w oczy podnosząc z podłogi.
- Ja… ja… – Cała się trzęsła nie mogąc nic sensownego powiedzieć.
Marek szybko ją wytarł i przeniósł z powrotem do łóżka, nakrył kołdrą i usiadł koło niej.
- Dzwonię na pogotowie – powiedział wyciągając z kieszeni telefon.
- Nie, błagam… – odpowiedziała drżącym głosem, próbując podnieść się z łózka.
- Ale ja nie wiem co zażyłaś, to może być niebezpieczne!
- Środki nasenne, nie mogłam zasnąć, połknęłam podwójną dawkę, nie wiedziałam, że tak mnie to pozamiata.
- Nie wierzę, a ten syf w łazience, co się stało?
- Wiesz… – zawahała się, chciała mu powiedzieć co tak naprawdę się stało, ale przestraszyła się, wtedy na pewno zadzwoniłby na pogotowie. – Pośliznęłam się, potem ogarnęła mnie jakaś panika i nie do końca byłam świadoma co robię, ale teraz już wszystko będzie dobrze…
Spojrzał na nią, widział, że wraca do siebie. Miał duże obawy, czy dobrze robi, ale ostatecznie schował komórkę. Nie wierzył w jej wyjaśnienia, coś przed nim ukrywała, nie miał pojęcia jak to z niej wyciągnąć, ale żeby jakoś jej pomóc musiał znaleźć jakiś sposób.
Dźwięk telefonu przerwał jego rozmyślania.
- To moja – powiedziała i chwiejnym krokiem podeszła do stolika. – Tak mamo?
A może z nią pogadać? – pomyślał. – Nie darzył jej sympatią, ale nic lepszego nie przychodziło mu do głowy.
- Mama nas zaprasza na obiad w niedzielę – oznajmiła z radością
- Fajnie – uśmiechnął się, jak najbardziej szczerze potrafił, ale nie wiadomo, czy mu wyszło.
- Oj, zawsze, kiedy mamy odwiedzić moich rodziców zaczynasz się martwić i ten wymuszony uśmiech – spojrzała na niego kręcąc głową.
- Nie, no może czuję się tam trochę spięty, ale wszystko ok.
Nie cierpiał chodzić do swoich „potencjalnych” teściów. Zawsze, kiedy tam bywał, miał wrażenie, że śledzą jego każdy ruch, spoglądając na niego z jakąś chorą podejrzliwością. Nic tam nie działo się tak po prostu, atmosfera do bólu sztywna i odpychająca. No, a teraz zaplanował udać się do samego centrum dowodzenia „Mordoru”, czyli biura jej matki i porozmawiać na temat Oli.
- Musisz już się zbierać, bo znowu się spóźnisz – powiedziała z lekkim wyrzutem.
Spojrzał na nią z lekkim wyrzutem, ale nic nie odpowiedział, szybko się ubrał i wyszedł.


„Biuro Rachunkowe Halina Kunicka” – Nie chcę, ale muszę – powiedział do siebie naciskając przycisk domofonu.
- O Marek!? Właśnie dzwoniłam do Oli.
- Wiem, oczywiście będziemy, ale ja w innej sprawie.
- Wejdź, co to za sprawa – zapytała trochę zaniepokojona.
Usiadł przed jej biurkiem jak interesant, był bardzo spięty, jak zawsze, kiedy musiał z nią rozmawiać.
- Chodzi o Olę…
- A co się stało? – Spojrzała na niego z lekkim zdziwieniem.
- Czy ona… – zadrżał mu głos.
- Co ona? – spojrzała na niego podejrzliwie.
- Czy miała problem… no jakiś nałóg, może była lekomanką, albo…?
- Nic mi o tym nie wiadomo. – Weszła mu w zdanie. – Ona jest trochę dziwna, miewa huśtawki nastrojów, ale… chociaż… kiedyś jak jeszcze była w liceum, przyłapałam ją jak piła ocet.
- Ocet!? – powtórzył z lekkim niesmakiem.
- Tak, nastolatki chcą być szczupłe, koleżanka powiedziała jej, że stosuje ocet dla szczupłej sylwetki. No i moja córuchna również zaczęła. No, typowe zakręcone nastolatki – stwierdziła z lekkim uśmiechem.
- No tak… – Spojrzał na nią trochę zdziwiony jej obojętnością. – Wczoraj… kiedy wróciłem z pracy, Ola już spała, trochę mnie to zdziwiło, bo nigdy tak wcześnie się nie kładła…
- No i co z tego, każdy czasem ma jakiś słabszy dzień…
- Tak! Ale rano nie mogłem jej dobudzić, musiałem zawlec ją pod prysznic. Powiedziała, że zażyła środki nasenne, przyznała, że podwójną dawkę, niby nie mogła zasnąć, ale w mieszkaniu musiało się coś dziać, bo w łazience był totalny chaos, jakby z kimś się siłowała…
- Hm? No nie wiem, może po tych środkach nasennych miała jakieś halucynacje?
- Cóż, nie mogę tego wykluczyć, ale...
– A czemu nie zadzwoniłeś na pogotowie? – Weszła mu w zdanie pytając pretensjonalnie.
- Chciałem, ale…
- Ale co? – spojrzała mu w oczy jak na przesłuchaniu.
- Prosiła bym tego nie robił, wydaje mi się, że nie wybaczyłaby mi tego – powiedział spuszczając wzrok.
- Trzeba było zadzwonić! Na przyszłość zastanowiłaby się co robi, idiotka.
Spojrzał na nią z niedowierzaniem, zawsze wyczuwał jej niechęć do córki, ale ten ton świadczył już o kompletnej ignorancji. W pierwszej chwili chciał powiedzieć jej coś przykrego, ale zadzwonił domofon przerywając rozmowę.
- Wybacz, dokończymy innym razem, mam klienta – powiedziała naciskając przycisk otwierający drzwi.
- Tak, na mnie też już czas – odpowiedział ściszonym głosem.
- Nie zapomnij o Niedzieli! – Uśmiechnęła się odprowadzając go do przedpokoju.
Kiwnął głową i wyszedł. Wiedział już, że nie ma sensu wracać do tej rozmowy. Było gorzej niż się spodziewał.

- Cześć Marek.
Usłyszał za plecami głos szefa. Odwrócił się i zmęczonym głosem odpowiedział:
- Cześć… i jak, przeczytałeś mój artykuł?
- Tak – stwierdził z zadowoleniem. – Całkiem niezły, zaciekawiło mnie to plemię Bonda, trochę tacy Afrykanie, nie miałem pojęcia, że ktoś taki żyje w Indiach?
- No… żyje – odpowiedział obojętnym głosem, dało się zauważyć, że nie miał ochoty na rozmowę.
Rogalski klepnął go lekko po ramieniu i poszedł w stronę swojego biura.
Marek po rozmowie z matką Oli, miał ochotę zaszyć się gdzieś przed ludźmi na kilka godzin, nikogo nie widzieć, z nikim nie rozmawiać. Niestety, musiał zasiąść nad kolejnym artykułem. Mógł zrobić to w domu, ale od Oli również musiał odpocząć, najchętniej wziąłby wolne i zniknął na kilka dni, ale o tym mógł sobie tylko pomarzyć. Jedyne co go cieszyło, to to, że szefowi się artykuł spodobał, miał pomysł na cykl o plemionach zamieszkujących Indie tak zwanych „Adiwasi” czyli odwiecznych autochtonów Indii, których coraz trudniej tam zauważyć. Od ostatniego pobytu w tym kraju, strasznie go to zainteresowało. Potrzebował tylko spokojnego kąta by się skupić.
- Cześć!
Spojrzał spod klawiatury na wchodzącego do jego biura faceta. – O matko! Karol – powiedział w myślach, po czym lekko się uśmiechnął.
- Cześć – odpowiedział lekko spięty.
- Masz może pożyczyć ładowarkę do telefonu?
- No. – odetchnął z ulgą i sięgnął do szuflady.
- Dzięki, oddam jak tylko naładuję – odpowiedział Karol z zadowoleniem. – Wychodząc, o czymś sobie przypomniał.
- A! Pozdrów ode mnie Olę.
Marka omal nie wbiło w krzesło. – Skąd ten nadęty bufon ją zna? – pomyślał.
- O? – znasz moją Olę?
- Tak, chodziliśmy razem do klasy w liceum, fajna z niej była dziewczyna.
- Z liceum, no nieźle. – Tego jeszcze brakowało, zapewne teraz co jakiś czas będzie się o nią pytał – pomyślał zniesmaczony tym faktem.
- Dobrze, że kogoś ma, bo taka z niej samotnica była. – Karol uśmiechnął się, ale wyczuł, że Marek jest w kiepskim humorze. - Hm… no nie ważne, jak tylko naładuję oddam – powiedział i szybko wyszedł.
Karol często wybijał go z rytmu, jakimś głupim pytaniem albo stwierdzeniem. Czasem wydawało mu się, że robi to specjalnie, ale szef też kiedyś to stwierdził, więc ten typ już tak ma. Najgorsze jest to, że potem ciężko się skupić, a artykuł był na razie w powijakach. Podszedł do drzwi i przekręcił klucz, by nikt mu nie przeszkadzał.


Jadąc do domu zadzwonił telefon, spojrzał na ekran, Ola. Odebrał spodziewając się jakiejś histerii.
- Hej, dzwoniła do mnie Baśka, wczoraj przyjechała z Anglii, umówiłam się z nią zaraz po mnie podjedzie.
Bardzo ucieszyła go ta wiadomość, cały dzień w pracy był strasznie męczący, przydałoby się trochę luzu. Odpowiedział spokojnym tonem:
- Ok. spoko, ja trochę popracuję w domu, bo w pracy jakoś weny było brak, a tobie życzę miłego spotkania.
Zaparkował przed blokiem. Miał ochotę trochę wyluzować, wypić kilka piwek, cały tydzień był zdecydowanie za ciężki, praca, mama Oli. – O matko! Po kilku z pianą, będę lżejszy – powiedział do siebie, zamykając drzwi samochodu.


- Duże piwo, poproszę – powiedział siadając przy barze.
- Jakie? Okocim czy Carlsberg – zapytała barmanka.
- Okocim – odpowiedział z uśmiechem Marek.
- Daj mi na krechę wódeczkę z colą – odezwał się kobiecy głos.
- To już trzeci. – Barmanka spojrzała na nią z lekkim wyrzutem.
- Spoko, jutro… nie po jutrze wszystko ureguluję.
Spojrzał na nią i trochę go zatkało – Magda, była kobieta Tomka, jego kolegi. Dwa lata temu zginął tragicznie, wypadając przez okno w dość niejasnych okolicznościach.
- Marek!? A co ty tutaj robisz? – odezwała się również mocno zdziwiona.
- Jakoś tak się złożyło, naszła mnie ochota na duże z pianą – odpowiedział trochę zmieszanym głosem, nie miał ochoty na jej towarzystwo, a niestety na to się zapowiadało.
- Mogę się dosiąść?
- Tak – odpowiedział z wymuszonym uśmiechem.
- Co tam u ciebie? Pracujesz dalej jako dziennikarz?
- Tak, a ty dalej uczysz angielskiego?
- Tak, w szkole językowej – odpowiedziała krótko, nie chcąc ciągnąc tematu.
Spojrzał na nią z lekkim niesmakiem. Było widać, że nie dba o siebie, wory pod oczami, na paznokciach odchodzący lakier no i trochę już nietrzeźwa.
- Hej to co z tym drinkiem! – krzyknęła do barmanki.
- Słuchaj, zrobię ci, ale jak nie zapłacisz do niedzieli to już tu nie przychodź – stanowczym tonem odpowiedziała i sięgnęła po butelkę wyborowej.
- Ok. Ja stawiam – oznajmił Marek wyciągając kartę z portfela.
- Dzięki – powiedziała z lekkim uśmiechem i przysunęła się bliżej.
Marek zaproponował, żeby usiedli do stolika, nie chciał z nią siedzieć przy barze, gdzie wszystko słychać, a barmanka najwyraźniej była już zmęczona jej towarzystwem. On też nie był zadowolony z takich okoliczności, miał ochotę wyluzować, a jakoś się na to nie zapowiadało.
Ledwo usiedli, a do lokalu weszło trzech mężczyzn, kiedy podeszli do baru, Marek zobaczył, że jeden z nich to Wiktor, brat Oli – Cholera, jeszcze tego tu brakowało. Jak go tu zauważy to coś sobie na pewno pomyśli – pomyślał. Niestety sam sobie tego nie potrafił wytłumaczyć, bo przecież mógł pod byle pozorem wyjść i się z nią nie męczyć.
- Wiktor – powiedziała z lekką odrazą.
- Znasz go? – zapytał ściszonym głosem.
- Tak, kiedyś z nim kręciłam, ciężki gość, zresztą cała jego rodzina jest bardzo dziwna.
- Czemu dziwna? – zapytał zupełnie zaskoczony tym faktem.
- Hej… a coś się tak zaciekawił hahaha… a ty skąd znasz Wiktora?
- Ja… a stare czasy, nie ważne. – Trochę się zmieszał.
- No tak, mały ten świat, wiesz… nigdy wcześniej z taką rodziną nie miałam do czynienia. Wszyscy bardzo religijni, jego siostra wyjechała do Ziemi Świętej w poszukiwaniu Boga…
Zauważyła, że był spięty i bardzo zainteresowany tym co mówi.
Zrobiła głębszego łyka, uśmiechnęła się i w tym momencie przeszedł obok nich Wiktor z kolegami, spojrzał na nich, ale się nie odezwał, oni udali, że go nie widzą.

- Dupek i tyle – powiedziała poddenerwowanym tonem.
- Hm… no trochę taki nadęty bufon – stwierdził Marek.
- Daj spokój, zakompleksiony dupek i tyle.
- No chyba tak – odpowiedział obojętnie, nie mając już ochoty kontynuować tematu.
Zauważyła to i zaraz się odezwała.
- A jego siostra… to dziwna kobita. Taka nawiedzona, poczuła wielkie powołanie, no i nic z tego. Jej matka mówiła, że chciała tam wstąpić do Karmelitanek, ale rozchorowała się i wróciła do kraju. Rodzina była nią kompletnie zawiedziona, e tam… szkoda gadać.

Wbiło go w krzesło, ale musiał trzymać fason, nie chciał by domyśliła się, że coś go łączy z Olą. Liczył, że czegoś się jeszcze od niej dowie. Spojrzał na jej szklankę, była pusta, chciał zaproponować kolejnego drinka…
- Pójdę już – odezwała się Magda lekko rozbawiona zachowaniem Marka.
- Już? Myślałem, że jeszcze pogadamy – powiedział zaskoczony.
- Na dzisiaj wystarczy, kobita pijana dupa sprzedana hahaha… - Wstała nie mogąc powstrzymać śmiechu. Narzuciła na siebie kurtkę i wyszła.
Zastanowiło go, dlaczego? Może lubiła taką grę, podrażnić i zostawić kogoś z pytaniami bez odpowiedzi, albo poszła do jakiejś innej knajpy domyślając się, że coś go łączy z Olą, a Wiktor mógłby to spotkanie zinterpretować na swój sposób? Bardziej pasowała mu ta pierwsza wersja, ma zbyt złośliwą naturę, zapewne poszła do innej knajpy, domyślając się, że przez resztę dnia będzie zatapiał się w domysłach.

Wrócił do domu w kiepskim nastroju. Zastanawiał się czy nie zapytać Oli o to wszystko tak po prostu? Niestety zdawał sobie sprawę, że nie obejdzie się bez kłótni i oczywiście, to on będzie wszystkiemu winien.
Kiedy tak siedząc na fotelu rozmyślał, zadzwonił telefon.
- Hej, wiesz dzisiaj przenocuję u rodziców, bo będę miała bliżej, a nocą nie chce mi się tak daleko wracać, a znając ciebie już wychyliłeś jakieś dwa browarki.
- No niestety, ale jakbyś powiedziała wcześniej, że mam cię odebrać...
- Hahaha… dobra, jest ok. Nie przejmuj się – odpowiedziała nie mogąc powstrzymać śmiechu.



- Hej mamo, jeszcze nie śpisz? – zapytała z lekką obawą wchodząc do pokoju.
- Jak widzisz – odpowiedziała spoglądając na Olę.
- Widzę, że wzięłaś pracę do domu.
- Tak, miałam dzisiaj wielu klientów, jest kilka spraw, które do jutra trzeba skończyć – stwierdziła obojętnie.
- Ok. To nie przeszkadzam, idę spać – Ola również odpowiedziała obojętnym głosem.
Matka spojrzała na nią i coś jej się przypomniało.
- A co tam u Marka?
- W porządku, pracuje, cieszy się życiem, nie narzeka – odpowiedziała z lekka nutką sarkazmu.
- Super, a myślicie coś o…
- Przyjdzie i na to czas – weszła jej w słowo nieco poddenerwowanym tonem.
- No i co się tak wkurzasz, przecież wiesz, że każda matka chce dla dziecka dobrze. Jak weźmiecie ślub, to…
- Daj mi spokój, to nasze życie i nasza sprawa! – powiedziała podniesionym głosem i wyszła z pokoju mamy.
- Ola! Daj spokój, nie unoś się tak.
Usłyszała to już na korytarzu, nie miała ochoty dalej dyskutować na ten temat, weszła do swojego pokoju i przekręciła klucz w drzwiach.

Matka również nie miała ochoty na kłótnię, nie poszła za nią by ją uspokoić, wzruszyła tylko ramionami i wróciła do pracy. Po chwili przypomniała jej się rozmowa z Markiem, znała dobrze Olę i wiedziała, że jest zdolna do wszystkiego, cały czas były z nią problemy, a on miał na nią dobry wpływ, ale jego ateizm i takie życie po prostu, kłóciły się z jej chrześcijańskimi zasadami. Gdyby powiedziała mu o problemach córki, na pewno zaraz by z nią skończył, a przecież nie o to chodziło. To małżeństwo byłoby dla niej jakąś szansą. Teraz kiedy żyją sobie w wolnym związku, ona nic nie ma, rozejdą się i wróci tutaj. Jako żona mogłaby coś od niego wyszarpać, gdyby doszło do rozwodu. Niestety, z tego co mówił Marek zaczynają się problemy. – Cholera już pierwsza – powiedziała do siebie spoglądając na zegarek. Poprawiła okulary i wróciła do pracy.


Ola była strasznie zmęczona, położyła się na łóżku w ubraniu, nie mając sił na ścielenie i wieczorną toaletę. Zaraz zamknęły jej się oczy i zasnęła, długie spotkanie z przyjaciółką i niemała dawka alkoholu zrobiło swoje.

- Oj ta twoja mamusia.
Usłyszała głos, otworzyła oczy i momentalnie podniosła się z łóżka.
- To znowu ty! – spojrzała na niego z przerażeniem.
- Ciszej, chyba nie chcesz by cię usłyszała – powiedział z lekkim sarkazmem w głosie.
- Zostaw mnie w spokoju, draniu, czego chcesz?
- Niczego… przecież to ty mnie potrzebujesz, pamiętasz jak mi się żaliłaś na swoją matkę, a ja tuliłem cię w swych ramionach? Zawsze mogłaś na mnie liczyć, zwierzałaś mi się z każdej wstydliwej tajemnicy, nikt tak dobrze cię nie zna jak ja. – Podszedł bliżej, wyciągnął rękę chcąc dotknąć jej włosów.
Zerwała się z łóżka i podbiegła do drzwi.
- No co ty, Olu? – Podszedł bliżej.
Cała się trzęsła, ledwie zrobiła krok w tył.
- Hahaha… powinnaś się z tym pogodzić, jestem twoją ucieczką, twoim schronieniem, wciąż ci przypominam o twoim niespełnionym marzeniu…
- Dlaczego… dlaczego mnie wciąż prześladujesz, kiedyś ci uwierzyłam a ty to wykorzystałeś!
- Ja? – spróbował dotknąć jej włosów.
Uderzyła go w rękę i cofnęła się w stronę okna.
Przyskoczył do niej i złapał za obie ręce, poczuła na sobie jego oddech.
- Teraz znacznie lepiej, cieszy mnie, że coraz bardziej zaczynasz rozumieć, hahaha…
Obudziła się z krzykiem, leżała na łóżku oblana potem.
- Ola!? Co się stało?
Usłyszała pukanie do drzwi i głos matki.
- Nic – jakiś koszmar mi się przyśnił – odpowiedziała i wstała otworzyć drzwi, nie chciała by matka podejrzewała, że coś jednak się stało.
- Spisz w ubraniu? – zapytała.
- Oj mamo, no jakoś tak mi się zasnęło, zmęczona byłam – odpowiedziała kręcąc głową.
- Co się dzieje? – odezwał się trzeci głos w przedpokoju.
- Nic tato, krzyknęłam, bo coś mi się przyśniło i nawet już nie pamiętam co.
- Idź spać – usłyszał głos żony, machnął ręką i wrócił do sypialni.
- Wszystko już w porządku, zaraz się przebiorę do spania i pościelę łóżko – powiedziała zmęczonym głosem Ola.
- Mam nadzieję. – Matka spojrzała na nią trochę podejrzliwie, do końca ją to nie przekonało, ale nie miała ochoty o tej porze drążyć tematu.



Obudziła się dość późno, była dziewiąta, miała nadzieję, że matka już pojechała do pracy, nie miała ochoty na jakiekolwiek rozmowy, a znając ją, na pewno nie odpuści. Niestety, przypomniała sobie, że jest sobota i nie obędzie się bez „przesłuchania”.

Poszła do łazienki, szybki prysznic zaraz postawił ją na nogi. Kiedy się ubierała, usłyszała głos.
- Olu, zrobiłam śniadanie.
- Nie, dziękuję, zaraz wychodzę – odpowiedziała zdecydowanym tonem.
- No co ty, musisz coś zjeść – nie dawała za wygraną mama.
- No dobra, coś tam dzióbnę – zgodziła się, wiedząc, że nie odpuści.

Przyszła do kuchni, ojciec już kończył, a na nią czekał talerz z jajecznicą, której zapach był bardzo zniewalający i zapewne upichcił ją tato, bo nikt tak jak on nie potrafił zrobić jajecznicy.
-Smacznego tato – powiedziała z uśmiechem, siadając do stołu.
- Dziękuję – Również się uśmiechnął i szybko wstał.
- A ty, gdzie się tak śpieszysz tato?
- No ja niestety dzisiaj pracuję, mam kurs do Rzeszowa.
- O! to, kiedy wrócisz?
- Późno, albo jutro, zależy jaki będzie ruch na drodze, no i ile będę czekał na rozładunek – odpowiedział, potem dał buziaka córce na pożegnanie i wyszedł.
Ola podeszła do okna, pomachała ręką, kilka łez pociekło jej po policzkach. – Szkoda, że nigdy nie miał dla niej czasu – pomyślała. Mimo to bardzo go kochała.

- Olu jedz, bo wystygnie – odezwała się matka.
Wróciła do stołu, zrobiło jej się trochę przykro, przeszła jej ochota na jedzenie, ale zaczęła jeść na siłę, żeby nie dać powodów matce na wbijanie szpilek.
- Olu? Czy ty… - odezwała się nieśmiało mama.
- Co ja? – Spojrzała na nią podejrzliwie.
- Powinnaś mu powiedzieć o swoich perypetiach…
- Mamo! Przestań, nie wtrącaj się w nasz związek! – odpowiedziała stanowczo.
- Nie boisz się, że jak się dowie od kogoś obcego, to…
- A co ja takiego zrobiłam, byłam przez dwa lata w Ziemi Świętej.
- Wróciłaś totalnie poharatana, nigdy mi się z tego nie zwierzałaś, ale coś złego cię tam spotkało, wiem to na pewno.
- Daj mi spokój! – krzyknęła i zaraz zaczęła płakać.
Wstała od stołu, pobiegła do przedpokoju, ubrała kurtkę, włożyła buty i wybiegła z domu.


Marek odkurzał mieszkanie, w sobotę, kiedy był w domu zawsze to robił, nawet nie słyszał, kiedy weszła. Na chwilę wyłączył odkurzacz, przestawić stolik i wtedy ją zauważył stojącą w drzwiach. Była w kiepskim humorze, zeszklone oczy, lekko się trzęsła.
- Ola? Co się stało? – podszedł do niej i pomógł usiąść na fotelu.
Zupełnie zesztywniały jej ręce, nie miała siły mówić, złapał ją za dłonie, były lodowate. Trzymał je przez dłuższą chwilę, aż poczuł, że znowu są ciepłe, potem ją przytulił i zapytał szeptem:
- Co się stało?
- Nic takiego, pokłóciłam się trochę z mamą – odpowiedziała już pewnym głosem.
- Chyba więcej niż trochę – spojrzał na nią z lekkim uśmiechem.
- Wiesz… ona nigdy mnie nie lubiła, nigdy ci nie mówiłam o naszych relacjach, ale ona…
- No, zauważyłem co nieco, ale fakt nigdy mi nie mówiłaś.
- Dla niej zawsze się liczył Wiktor i Ania, a ja byłam ta najgorsza. No cóż, byłam żywym dzieckiem, trochę broiłam i zawsze dostawałam bury, ale nie to było najgorsze… najgorzej znosiłam to, że często byłam wykluczona. Mama zabierała Anię i Wiktora na zakupy, a ja musiałam z babcią siedzieć w domu, kupowała im jakieś słodkości i ciuszki a mi nic. Jak o czymś zapomniałam, to zawsze mówiła: „U ciebie to normalne”. Och jak ja tego nienawidziłam. Do szkoły muzycznej oczywiście siostra i brat, bo ja się nie nadawałam. Jak z podwórka przyszliśmy brudni z bratem, to oczywiście to moja wina, a Ania wzór, bo ona się nie brudzi. No i tak do teraz, brat nie skończył nawet zawodówki. Zaczął od liceum, wywalili, potem technikum, to samo, potem poszedł do roboty i do dzisiaj napierdala. No co innego Ania, skończyła medycynę i wyprowadziła się do Katowic.
- Hm… nie wiedziałem, że Wiktor nie skończył żadnej szkoły, sprawia wrażenie oczytanego, rozmawia na różne tematy…
- Tak, sprawia wrażenie, ale było z nim o wiele więcej problemów niż ze mną. On… – trochę się zawahała czy o tym mówić?
– On kiedyś wpadł z taką idiotką, jak matka się o tym dowiedziała o mało go z chałupy nie wyrzuciła, gdyby nie ojciec to kto wie…
- Ha! A to dopiero, został ojcem?
- Nie, usunęła, matka to sfinansowała, a i dobrze, ta idiotka nie nadawała się na matkę.
- Aż tak źle?
- Chyba ją znasz, to Magda Bogacka.
Spojrzał na nią z niedowierzaniem.
- Kto? – Trochę go przytkało, spojrzał na Olę z lekkim przerażeniem.
- Co tak na mnie patrzysz?
- Ja? – Trochę się zmieszał – Tak… pamiętam ją, była dziewczyną Tomka, mojego przyjaciela, pięć lat temu zginął tragicznie wypadając przez okno. Do dzisiaj nie wiadomo jak to się stało.
- Też go znałam, sympatyczny gość, taki marzyciel – powiedziała lekko zamyślona, próbując coś więcej sobie o nim przypomnieć.
- Tak… marzyciel, startował dwa razy do łódzkiej filmówki, ale niestety…
- No właśnie! Pamiętam, fascynował się filmem, no ale… – Spojrzała na Marka i powiedziała ściszonym głosem. – On wiedział o jej ciąży, dołożył się do zabiegu, kilka razy widziałam go w biurze matki, dyskutowali o tym, podsłuchiwałam trochę.
Marek również na nią spojrzał nie mogąc uwierzyć w to co słyszy, ledwo wydusił z siebie:
- Więc to było wtedy!? – Zrobiło mu się bardzo przykro, nie miał pojęcia o problemach Tomka, on mu nic o tym nie mówił, to zmieniało cały obraz, tamtej tragicznej sytuacji. Wczoraj rozmawiał z tą postrzeloną kobietą i czuł, że trochę się nim bawi, ale, że można przez nią odebrać sobie życie?
W tym momencie zadzwonił telefon. Ola spojrzała kto, mama.
- No nie! Zapewne niedzielny obiad – powiedziała rzucając telefon na stolik.
- Co się dzieje? – Marek zapytał trochę rozkojarzony tą sytuacją.
- No kuźwa, mama dzwoni, bo chce łaskawie wiedzieć czy jutro przyjdziemy na obiad.
- A! tak. – Przypomniało mu się zaproszenie. Nadzieja, że nie pójdą trochę go ucieszyła, ale jej matka tak szybko się nie poddaje.
Telefon wreszcie zamilkł, ale po Oli było widać, że jest naładowana, miała łzy w oczach, coraz bardziej się trzęsła. Marek przysunął się bliżej, zaczął głaskać ją po włosach.
- Widzisz! Ja się od niej nigdy nie uwolnię. – Wtuliła się w niego i zaczęła płakać.
Trwało to dłuższą chwilę, zanim jej przeszło, potem Marek zaproponował:
- Może pójdziemy gdzieś na spacer?
Uśmiechnęła się i pokiwała głową.

Poszli do parku, w październiku jest tam najpiękniej, drzewa nabierają kolorów, jest jeszcze zieleń, ale zdecydowanie więcej żółtego, gdzie nie gdzie pojawia się czerwień i brąz. Czuje się, że czas trochę zwalnia, po bardzo intensywnym lecie.
Ola podniosła z ziemi kilka kasztanów.
- Jak byłam mała, to uwielbiałam je zbierać, potem przynosiłam je do domu i robiłam z nich ludziki.
- Hahaha… ja wrzucałem je do ogniska – zaśmiał się i również wziął kilka do ręki.
- Do ogniska? A po co?
- Czasem strzelały – odpowiedział i rzucił jednym w górę.
- No tak, chłopcy zawsze mają idiotyczne pomysły – spojrzała na niego kręcąc głową.
- No musze przyznać, że kiepsko strzelały, za to pojemniki po dezodorantach… te wręcz wybuchały.
- O matko! Do głowy by mi nie przyszło coś takiego – stwierdziła z lekkim przerażeniem.
Marek się zaśmiał i znowu rzucił kasztanem, tym razem w drzewo.
- Co ty tak rzucasz?
- A trafisz w to drzewo? – Pokazał palcem na klon, oddalony o jakieś dziesięć metrów od nich.
- Trafię – spojrzała na niego z uśmiechem i zaraz rzuciła kasztanem w stronę klonu.
- Niestety – oznajmił widząc jak kasztan minął cel o dobre dwa metry. Następnie rzucił z dużą siłą i trafił w cel.
Ola pokazała mu język i rzuciła ponownie, niestety znowu nie trafiła.
- No kurwa! – Spojrzała na Marka lekko poddenerwowana.
- Ok. Remis, ogłaszam remis.
Uśmiechnęła się, a on delikatnie klepnął ją w plecy, mówiąc:
- Gonisz! I zaczął biec.
- Co? – Spojrzała na niego jak na wariata, po czym zaczęła go gonić.
Marek dał jej się złapać i była zmiana, kilka razy to powtórzyli, a potem zaczęli rzucać się liśćmi.
- Hahaha… a wiesz co to jest za liść – Ola uniosła do góry mały pożółkły listek.
- Nie mam pojęcia.
- Miłorząb Japoński – odpowiedziała z satysfakcją.
- Japoński? Myślałem, że wiem wszystko o Japonii, a tu masz…
- Hahaha… widzisz mądralo. – Podeszła do niego i przytuliła się. – Nie zostawiaj mnie – wyszeptała.
Marka bardzo to wzruszyło, objął mocno ramionami i powiedział ściszonym głosem:
- Nie zostawię.
Było mu trochę głupio, bo myślał już nie raz o tym, ale teraz zdał sobie sprawę, że ona ma tylko jego i pomimo jej zmiennych nastrojów, wybuchów agresji, musi być z nią, bo z tą swoją rodziną zupełnie oszaleje. Nic dziwnego, że jest taka poraniona i często panikuje, nigdy nie czuła ciepła, nie miała poczucia bezpieczeństwa. To, że coś przed nim ukrywała wynikało właśnie z tego.

Wracali wtuleni w siebie prawie nie rozmawiając, co jakiś czas spoglądając na siebie z uśmiechem.
Ola była bardzo ładną kobietą, smukła, o ciemnobrązowych oczach i kruczo czarnych, kręconych włosach. Była bardzo w jego typie, właśnie z tych w których mężczyzna zakochuje się od pierwszego spojrzenia. Strasznie mu to imponowało, że udało mu się ją poderwać, bo nie jeden próbował i nic z tego. Teraz kiedy na nią patrzył, znowu czuł tą fascynację, co wtedy, kiedy pierwszy raz ją zobaczył. Ola doskonale znała to spojrzenie i pragnęła by ta chwila trwała jak najdłużej.
Niestety, szybko ją przerwał, dźwięk telefonu. Marek wyciągnął go z kieszeni, spojrzał na ekran.
- Twoja mama.
- Nie odbieraj – powiedziała stanowczym tonem.
- Może, pogadam z nią, powiem, że źle się czujesz i jutro nie przyjdziemy?
- Nie! Nie mam ochoty się jej z czegokolwiek tłumaczyć.
- No dobra – powiedział jakoś tak bez przekonania.
- Niech zrozumie wreszcie, że nie zawsze musi być, jak ona chce! – spojrzała na niego z wyrzutem.
- Okej, Olu, nie ma sprawy – odpowiedział nie chcąc prowokować kłótni.
Matka długo nie odpuszczała i dopiero przed klatką, sygnał umilkł.
- Może jutro pójdziemy do kina, a potem na jakąś kolację na przykład do Tęczowej?
-No… super pomysł – odpowiedziała z uśmiechem.
- A twoja przyjaciółka Baśka?
- Powinna jeszcze być, wyjeżdża o ile pamiętam we wtorek.
- No to zadzwoń do niej, może będzie miała ochotę…
- Okej! – odpowiedziała wyciągając z kieszeni telefon.

Marek odetchnął z ulgą, cudowny spacer i jeden telefon, który mógł popsuć wszystko, na szczęście udało się wybrnąć z tej idiotycznej sytuacji.


Film był taki sobie, dużo lepsza była atmosfera w restauracji, obu paniom dopisywał humor, co chwile przypominały sobie jakieś zabawne sytuacje z czasów liceum i wybuchały śmiechem. Basia miała podobną figurę do Oli, wysoka szczupła, ale blondynka o niebieskich oczach. Krótkie włosy czesane na bok. Taki śliczny chłopczyk na pierwszy rzut oka. Jej głos brzmiał dość męsko, no i od Oli wie, że jest biseksualistką i miała dwa nieudane związki jeden z mężczyzną drugi z kobietą. Zastanawiało go skąd taka przyjaźń, bo Ola nie mówiąc już o jej rodzinie była chrześcijańską tradycjonalistką, pomimo tego, że mieszkała z nim bez ślubu, myślała jak jej skrajnie katolicka rodzina. Być może Ola trochę jej zazdrościła tego luzu, którego z jednej strony się bała, a z drugiej ciekawił ją ten inny świat, który wypełniała atmosfera podejrzanej wolności.





Weekend minął w przyjemnej atmosferze, Marka ominął stresujący obiad u „teściowej”, a z Olą było jak kilka lat wcześniej, czyli cudownie. Niestety nastał poniedziałek i myśl, że do piątku daleko, sprawiała, że ciężko mu było wstać z łóżka. Ola, słysząc tylko dziwne ruchy obok niej, przewróciła się na drugi bok.
Z artykułem też jeszcze było kiepsko, nie mówiąc już o całym cyklu, musiał dzisiaj ostro wziąć się do roboty, czasu wiele nie zostało…
Spakował laptopa, trochę ręcznych notatek i ruszył do pracy zupełnie zapominając o śniadaniu.
Jadąc samochodem przypomniała mu się „teściowa” i zaczął się trochę zastanawiać, czy do niej nie zadzwonić i jakoś się usprawiedliwić z wczorajszej nieobecności, coś tam zmyślić, ale jakby o tym dowiedziała się Ola, to znowu byłaby kłótnia, więc dał sobie z tym spokój, chociaż nie chciał tak do końca zrywać z jej matką, łudził się, że mogłaby mu trochę pomóc w związku z Olą.


- Oddaję ładowarkę, sorry, że dzisiaj, ale w piątek chyba byłeś zajęty? – powiedział Karol, kładąc ładowarkę na biurku.
- Ok. nie ma sprawy – Marek zerknął na niego kątem oka, pisząc coś na komputerze i tak niby od niechcenia, powiedział:
- Masz pozdrowienia od Oli.
- O!? Dzięki, a co tam u niej słychać?
- Spoko, wczoraj trochę poimprezowaliśmy z jej koleżanką.
- A! to chyba z Baśką.
- Tak. – Marek spojrzał na niego z lekkim zdziwieniem.
- Najlepsze koleżanki w klasie. Zresztą chodziłem przez jakiś czas z Baśką, bojowa z niej koza, długo z nią nie wytrzymałem, ale do dzisiaj jesteśmy przyjaciółmi.
- No da się wyczuć, że ma trochę męski temperament – odpowiedział trochę zniesmaczony tym faktem. – Oj za chwilę powie, że z Olą też chodził, tylko była jakaś dziwna – pomyślał.
- Cieszy mnie, że Ola wreszcie doszła do siebie. – Stwierdził półgłosem ni to do Marka ni to do siebie.
Trochę go wbiło w fotel, ale nie chciał dać po sobie poznać, że lekko go przytkało, zapytał spokojnym głosem:
- Co masz na myśli?
- Ta Ziemia Święta dała jej nieźle w dupę – odpowiedział lekko zamyślony.
- Wiesz… też coś mi się tam obiło o uszy, ale nigdy ją o to nie pytam – powiedział nie mogąc już ukryć podenerwowania.
- Wiesz… - spojrzał na niego z lekką obawą. Myślał, że Marek zna temat, a tu taka wpadka?
- No powiedz! Jak coś wiesz.
- Jakiś rok temu rozmawiałem z Baśką, takie tam spotkanie starych znajomych, rozmawialiśmy na różne tematy, no i o Oli również.
- I?
- Mówiła, że jak była w Ziemi Świętej, miała romans z jakimś franciszkaninem, ale nic więcej na ten temat nie powiedziała.
Karol zauważył lekki paraliż w oczach Marka i trochę się zmieszał.
- A tam… było minęło, ważne, że teraz jest szczęśliwa, jeszcze raz dzięki za ładowarkę – uśmiechnął się i złapał za klamkę.

Był zszokowany tą nowiną, Karol zapewne mówił prawdę, było widać, że zrobiło mu się głupio, szybko czmychnął nie chcąc kontynuować rozmowy. Ola była bardzo wrażliwą osobą, naiwną, bezbronną względem jakichś gierek, wyrafinowanych zboczeńców. To wszystko tłumaczy jej dziwne zachowania, tylko nie miał pojęcia jak jej pomóc. Nie mógł tak po prostu przyznać się, że wie, to wymagało czasu…
Jego rozmyślania przerwało wejście szefa.
- Hej, jak tam twój cykl?
- Już prawie skończony, sprawdzę jeszcze i powinno być ok.
- Super! Wiesz… zastąpisz Kaśkę, pójdziesz na spotkanie z niejakim Ole Nydahlem. Jej dzisiaj przydarzył się niemiły wypadek, pośliznęła się na schodach i złamała nogę, dzwoniła przed chwilą. Wiesz o kogo chodzi?
- Tak, buddysta, bardzo popularny na zachodzie, taki tam gość głoszący buddyzm tybetański i wolny seks…
- No, z tym seksem to nie jestem wtajemniczony, ale chciałbym, żebyś coś tam o nim napisał, niekoniecznie o wolnym seksie. Wybierz się na to spotkanie, napisz coś o buddyzmie tybetańskim i o nim, jako wstęp do wywiadu, który z nim przeprowadzisz.
W tym momencie odezwał się sygnał z komórki leżącej na stoliku, Marek nie mógł teraz odebrać, to była Ola, niestety musiał wyłączyć.
- Ok, a kiedy to ma być? - zapytał chowając telefon do kieszeni.
- Dzisiaj o siedemnastej. – Rogalski spojrzał na niego z lekkim uśmiechem, zauważając na jego twarzy lekka irytację.
- Ok. Zrobi się, chociaż to śmieszny facet, ale rozumiem, ciekawostki też są potrzebne.
- No właśnie, tylko bez prowokacji – powiedział spokojnym, acz stanowczym głosem, szef.
- Jasne, w końcu to nie polityka – odpowiedział z lekką ironią Marek.

Kiedy wyszedł, włączył komórkę, było jedno nieodebrane połączenie i jeden sms, wszystko od Oli, zajrzał, co tym razem? – Ty draniu. – Brzmiała treść wiadomości, niezwłocznie oddzwonił, ale nikt nie odbierał. Spojrzał na zegarek, piętnasta dziesięć, było jeszcze trochę czasu, szybko się zebrał i pojechał zobaczyć co się stało, jej sms zapowiadał jakąś kłótnię, na którą nie miał czasu, ale po ostatnich zdarzeniach nie mógł tak sobie tego zostawić.

W mieszkaniu nikogo nie było, łóżko, kołdra leżała na podłodze, ubranie na krześle. Zajrzał do szafy, nie zauważył by coś z niej wzięła. Nic z tego nie rozumiał, wyjście w piżamie raczej odpadało. Wyciągnął z kieszeni telefon i zadzwonił, niestety znowu bez odbioru. Podszedł do okna, otworzył, spojrzał w dół, pokręcił głową – Do kurwy nędzy! Co tym razem? – Chwile potem usłyszał dźwięk telefonu, spojrzał, mama Oli – No jeszcze tej brakowało – powiedział do siebie, wahając się czy odebrać.
- Tak!
- Przyjedź czym prędzej do szpitala na Kozielską.
- Co… co się stało!?
- Ola! Nałykała się prochów, źle z nią.
Poczuł lekki paraliż, ręce zaczęły mu się trząść, oparł się o ścianę.
- Marek! Co się dzieje, jesteś tam?
- Tak… zaraz będę – odpowiedział ledwo słyszalnym głosem.



Wbiegł na pierwsze piętro, gdzie w pokoju numer sto dwanaście miała znajdować się Ola, rozejrzał się wokoło, na końcu korytarza siedziała jakaś kobieta, poszedł w jej kierunku, z bliższej odległości nie miał już wątpliwości, że to jego „teściowa”. Po chwili ona też go zauważyła i podniosła się z krzesła.
- Co się stało!?Jak wyjeżdżałem do pracy, spokojnie spała.
- Hm… jak do niej zadzwoniłam około dziesiątej, dało się wyczuć, że jest poddenerwowana, ale ona często tak na mnie reaguje – powiedziała spoglądając na Marka lekko podejrzliwym wzrokiem.
- Niech pani tak na mnie nie patrzy, spędziliśmy bardzo przyjemny weekend, rano w ogóle z nią nie rozmawiałem – odpowiedział podniesionym głosem, starając się na nią patrzeć.
Zrobił kilka kroków w stronę okna, potem zawrócił i zapytał:
- A pani! Dlaczego do niej zadzwoniła?
- Co to za pytanie – spojrzała na niego z oburzeniem – W końcu jestem jej matką, a dzwoniłam by zapytać, czy już jej przeszło.
- No i…?
- Już mówiłam, zbyła mnie, że jest zmęczona i zadzwoni później.
Marek usiadł, oparł głowę na dłoni, zaczął się drapać po policzku, potem powiedział spokojnym tonem.
- Niedawno byłem u pani w tej sprawie… wydawało mi się, że coś pani ukrywa?
Spojrzała na niego trochę zmieszana, widać było, że się waha, spojrzała najpierw na sufit potem na Marka.
- Wiesz… ona jest bardzo naiwna, na pewno mówiła ci o pobycie w Ziemi Świętej?
- Tak, była tam wolontariuszką, opiekowała się dziećmi w sierocińcu.
- No właśnie, poznała tam pewnego franciszkanina i…
- I dała się zmanipulować…
- Wiedziałeś?
- Dzisiaj od kolegi z pracy, nie chce mi się teraz tego tłumaczyć, skąd on o tym wie. Zapewne to co między nimi zaszło musiało ją nieźle poharatać, ale dzisiejsze zajście miało jakiś inny powód. Zadzwoniła do mnie, nie mogłem odebrać, potem zobaczyłem to.
Pokazał jej smsa.
- Hm… cóż, nie obchodzą mnie wasze sprawy.
- Mówiłem już, że było wszystko ok. Coś ją musiało wyprowadzić z równowagi?
- Nie mam pojęcia – odpowiedziała stanowczo.
W tym momencie wyszedł z sali lekarz.
- Jej życiu już nie zagraża niebezpieczeństwo, ale teraz nie wolno jej przeszkadzać, poinformujemy, kiedy będzie można się z nią zobaczyć – powiedział spokojnym tonem.
- No a mniej więcej, kiedy, to będzie możliwe – Marek zapytał, odetchnąwszy z ulgą.
- Myślę, że jutro, jest pan jej mężem?
- Jeszcze nie, ale…
- Rozumiem – uśmiechnął się poprawiając okulary.
- Dzięki Bogu – odezwała się matka, również czując jak opada z niej napięcie. Usiadła na krześle, wyciągnęła z torebki papierosy i zaraz przypomniała sobie, że tu nie wolno palić.
Markowi nie chciało się już z nią rozmawiać, ruszył w stronę wyjścia, spojrzał na zegarek, siedemnasta dwadzieścia. Zapewne będzie musiał szukać innej pracy, ale w tej chwili miał to gdzieś.

Jechał samochodem, w nieznanym jeszcze kierunku, nie chciał wracać do domu, nie miał pojęcia co ma z sobą zrobić. W końcu zatrzymał się przed pubem stwierdzając, że w tej chwili to dla niego jedyne rozsądne wyjście.

- Poproszę wyborową i coś do zapicia.
- Cola może być? – zapytała barmanka.
- Tak.
- Cześć!
Spojrzał na siedzącą kobietę udając zdziwienie. Co prawda niekoniecznie musiała tu być, ale liczył się z tą myślą, ostatnio spotkali się dwie ulice dalej.
- Cześć! Magda, znowu się spotykamy.
- No, widzę, że dzisiaj jesteś bardzo zmotywowany do oczyszczenia się z win wszelakich.
- No, spostrzegawcza jesteś. – uśmiechnął się ironicznie i wychylił kielonka.
- Oj! Chyba nie poszło – odezwała się widząc jak się skrzywił i szybko zapił colą.
- E tam! – zrobił głębszy wydech i poprosił o jeszcze raz.
- Masz dzisiaj urodziny, albo wylali cię z pracy?
- Hahaha… z pracy, ale właściwie to się sam wylałem, napijesz się ze mną?
- Hm… czy ja wiem, chyba nie powinnam mieszać piwa z wódą.
- Po jednym nic ci nie będzie, a czysta duszy nie plami.
- Hahaha, co racja to racja.
Zamówił kieliszek wyborowej i oboje stuknęli się szkłem, wychylając na raz.
- A oprócz tego, że uprawiasz zwiedzanie knajp, to co jeszcze porabiasz? – zapytał zamawiając następną kolejkę.
- Uczę angielskiego w szkole językowej, wcześniej pracowałam w podstawówce, ale…
- Tak, pamiętam, jak chodziłaś z Tomkiem, studiowałaś angielski.
- Tomek… trochę mi go brakuje. – Spojrzała na Marka i podniosła kieliszek.
Zrobił to samo i nagle przypomniało mu się o tym co mówiła mu Ola. Być może nieszczęśliwy wypadek, którego nikt nie potrafił wyjaśnić, był samobójstwem? Tomek był bardzo wrażliwym człowiekiem, złożył się na skrobankę, ale myśl, że robiła to z kimś innym…?
- Hej! Co się tak zamyśliłeś?
- Nic takiego – odpowiedział spoglądając na nią przeszywającym wzrokiem, jakby w tej chwili dowiedział się o niej jakiejś przerażającej prawdy.
Na chwile spuściła wzrok, po czym zaproponowała:
- Teraz ja stawiam.
- No dobra – odpowiedział z obojętnością.
- A wiesz… - zawahała się, kiedy barmanka podała następną kolejkę, sięgnęła i szybko wychyliła nie czekając na Marka.
Zrobił to zaraz za nią i poczuł, że to już jest ten po którym straci kontrolę nad sobą, a jutro zapewne będzie umierał czując jak młot pneumatyczny kruszy mu głowę.
- A wiesz, wtedy kiedyśmy się tu spotkali, pamiętasz był tu ten dupek Wiktor, pamiętasz?
- No – spojrzał na nią z lekkim niepokojem.
- Rozmawiałam z nim wtedy…
- No, ale przecież wyszłaś przede mną?
- Po godzinie wróciłam, był jeszcze z kolegami, nieźle się wstawił, podszedł do mnie i chwilę pogadał, mówię ci dupek.
- Dupek? No tak, dupek.
- Pytał się czy jesteś moim facetem, a ja mu odpowiedziałam, że tylko takim do łóżka, hahaha…
Marek na chwilę znieruchomiał, potem spojrzał na nią z przerażeniem ledwo wydobywając z siebie:
- Co?
- Wiesz… - zrozumiała, że trochę przesadziła, ale zaraz wzruszyła ramionami, mówiąc:
- Takie tam żarciki, niespecjalnie mi uwierzył, śmialiśmy się z tego oboje.
Marek nie odpowiedział, podniósł sią z krzesła i nie zwracając na nią uwagi ruszył w stronę wyjścia.
- Chwileczkę! - zawołała barmanka.
Podszedł do baru, wyciągnął z portfela trzy stówy.
- Proszę pana, wydam ze stówy, za dużo…
- Reszty nie trzeba – odpowiedział nie zwracając na nią uwagi.
Magda lekko się uśmiechnęła, ale nie odezwała się słowem. Kontem oka spoglądała, jak wychodzi z knajpy.
- Ale proszę pana!? – jeszcze raz zawołała barmanka, tym razem się nie odwrócił.

Chwilę potem dał się słyszeć pisk opon, jacyś ludzie wbiegli na ulicę. Magda z barmanką wyjrzały przez okno.
- Samochód kogoś potrącił – odezwała się Magda.
- Chyba tak – stwierdziła barmanka, potem wyszła na ulicę, ale było za daleko by czegoś się dowiedzieć.
- Na mnie już czas – powiedziała Magda ściągając kurtkę z wieszaka.

Szła szybkim krokiem chcąc zobaczyć co się tam stało. Właśnie przyjechało pogotowie, zaraz wyskoczyło dwóch facetów z noszami, podnieśli jakiegoś faceta – Marek? Chyba tak, czarna kurtka, ale pewności nie było. Zapytała jednego z ciekawskich:
- Co się stało?
- A tam, jakiś pijus wszedł prosto pod koła – odpowiedział starszy pan w kapeluszu, spoglądając na nią trochę podejrzliwym wzrokiem.
Zapewne poczuł od niej alkohol, wzruszyła ramionami i powiedziała:
- Tak właśnie kończą pijusy.
- Co racja to racja – stwierdził starszy pan wyciągając z kieszeni papierosy.
Magda ruszyła przed siebie trochę chwiejnym krokiem.



- No i widzisz Olu, miałam rację, czułam, że to skurwiel.
- Ty zawsze musisz mieć rację! – odpowiedziała nerwowym tonem, nie mając ochoty słuchać jej mądrości.
- Okej, nie denerwuj się córciu, wszystko będzie dobrze. – Uśmiechnęła się dotykając jej ramienia.
- A możesz dać mi spokój! – Odwróciła się do niej plecami.
Wstała z krzesła, spojrzała na Olę z lekkim wyrzutem i wyszła.

Strasznie zmęczyła ją wizyta matki. Ta jej satysfakcja, że jak zawsze miała rację, była nie do zniesienia. Jeszcze gorsze było to, że Marek się nie odzywał, dzwoniła do niego trzy razy i nic. Nie mogła uwierzyć, że jest aż taki podły, pragnęła usłyszeć jakiekolwiek wyjaśnienie, nawet to, że miał już jej serdecznie dość. To milczenie było dla niej najgorszą torturą, gdyby nie kraty w oknach zapewne pokusiłaby się o kolejną próbę samobójczą. Trudno było jej sobie wyobrazić dalsze życie bez Marka.

- Zostałem ci tylko ja.
Ola znieruchomiała słysząc znajomy głos, który budził w niej przerażenie. Bała się odwrócić w jego stronę, czuła, że stoi nad nią ze swym szyderczym uśmieszkiem.
- Nienawidzisz mnie, ale tylko ja znam każdy twój lęk, poczucie niższości, z którym zmagasz się od dziecka, dzięki swej toksycznej matce, sprawiło, że stworzyłaś mnie, zło, na które mogłaś wszystko zwalić i tworzyć historię skrzywdzonej niewinności. Pora już przestać się bać i podać mi rękę.
Odwróciła się w jego stronę, wstała z łóżka i uśmiechnęła się do swego demona, niczego już od życia nie oczekując, było jej tak cudownie wszystko jedno.

Awatar użytkownika
eka
Posty: 16787
Rejestracja: 30 mar 2014, 10:59

Miłość, Bordeline i inne demony

#2 Post autor: eka » 16 kwie 2021, 16:43

Przedialogowienie narracji, może z chęci, potrzeby minimalizowania roli narratora trzecioosobowego. Albo po prostu to ulubiona Twoja forma podawcza:) Jak i tendencja do jednakowego rytmu, intonacji, i długość wypowiedzeń.
Opowieść ciekawa, i jak sam tytuł sugeruje, psychologiczna. Nie zamierzam streszczać, bo warto się wczytać. Obsesje, w tym religijne, charakterki, przypadek - budują fabułę.
Są drobne usterki w interpunkcji, znakach diakrytycznych, ale to zadanie dla korektora lub Autora : )
Pozdrawiam serdecznie.
:kofe:

Krokus
Posty: 481
Rejestracja: 18 gru 2020, 19:45
Płeć:

Miłość, Bordeline i inne demony

#3 Post autor: Krokus » 16 kwie 2021, 22:50

eka pisze:
16 kwie 2021, 16:43
Przedialogowienie narracji, może z chęci, potrzeby minimalizowania roli narratora trzecioosobowego. Albo po prostu to ulubiona Twoja forma podawcza:) Jak i tendencja do jednakowego rytmu, intonacji, i długość wypowiedzeń.
Opowieść ciekawa, i jak sam tytuł sugeruje, psychologiczna. Nie zamierzam streszczać, bo warto się wczytać. Obsesje, w tym religijne, charakterki, przypadek - budują fabułę.
Są drobne usterki w interpunkcji, znakach diakrytycznych, ale to zadanie dla korektora lub Autora : )
Pozdrawiam serdecznie.
:kofe:
Tak, przedialogowanie, to moja forma podawcza, może nie ulubiona, ale jakoś tak mi wychodzi.
Dzięki za komentarz, eko.

Awatar użytkownika
eka
Posty: 16787
Rejestracja: 30 mar 2014, 10:59

Miłość, Bordeline i inne demony

#4 Post autor: eka » 17 kwie 2021, 20:12

Dialog robi dobrą robotę. To żaden zarzut z mojej strony, a jedynie stwierdzenie faktu w metodzie : )

Krokus
Posty: 481
Rejestracja: 18 gru 2020, 19:45
Płeć:

Miłość, Bordeline i inne demony

#5 Post autor: Krokus » 18 kwie 2021, 20:08

eka pisze:
17 kwie 2021, 20:12
Dialog robi dobrą robotę. To żaden zarzut z mojej strony, a jedynie stwierdzenie faktu w metodzie : )
Wiem, bardzo cenię Twoje komentarze, eko.

ODPOWIEDZ

Wróć do „OPOWIADANIA”