Katedra

[Marcin Sztelak]

Miasto nierówno oddycha pełną piersią spoconych kamienic. Zawstydzeni cudzołożnicy z tęsknotą zerkają na mszalny kielich. Straceńcy dźwigają krzyże na swoje nędzne golgoty,
o nierównej fakturze najtańszych gatunków krajowych. Czas spada głośną kaskadą na rozjechane ulice, rozbity pędem kół podzwania o szyby, latarnie, krawężniki. Na przystankach zgromadzenia kobiet o twarzach z szarego papieru wymrukują różaniec nigdy niespełnianych próśb. Zagubieni mężczyźni w teczkach ze skaju dźwigają cały swój świat.
A w zwalistych kościołach gasną witraże, martwe łuki tonąc w półmroku nie obiecują rozgrzeszeń, tylko garść popiołu na głowy, lód posadzki dla stóp. Słowo z wolna zamierając w czeluściach sklepienia rozczesuje minione jak włosy. Coraz rzadsze, niby naturalna kolej rzeczy, jednak palce drętwieją i więdną. Niczym język nad ranem, w te bezgwiezdne, na wpół zapomniane.
Mimo to jako sybaryta z wykształcenia zasypiam z myślą, zupełnie nie na miejscu:
piękne panie już nie kochają poetów, szybko odchodzą przesycone zbyt długą frazą westchnień i oddechów.

[eka]

Jaki architekt, taka katedra.
Beznadzieja i krytycyzm w murach rzeczywistości. Bywa i tak.
Lekki uśmiech w poincie, oczywiście podtopiony.

[Lucile]

Miasto nierówno oddycha pełną piersią spoconych kamienic.

Zaczęło się cymesikiem, a i dalej tekst trzyma wysoki poziom.

Miłej niedzieli, niekoniecznie w katedrze.
L

[lczerwosz]

piękne panie już nie kochają poetów, szybko odchodzą przesycone zbyt długą frazą westchnień i oddechów.

Ach ten nowoczesny świat żądny ustawicznej stymulacji. Szukam kogoś, z kim by można się ponudzić na starość bez utraty chęci do życia.

[Lucile]

Kolejny smakowity kawałek:

Słowo z wolna zamierając w czeluściach sklepienia rozczesuje minione jak włosy. Coraz rzadsze, niby naturalna kolej rzeczy, jednak palce drętwieją i więdną.

Świetna metafora nieuchronności upływającego czasu. Pogodzenie się, ale czy na pewno? Chyba nie, skoro „palce drętwieją i więdną”. Niemy, bezskuteczny protest:

Niczym język nad ranem, w te bezgwiezdne, na wpół zapomniane.

A te „piękne panie, co już nie kochają poetów” - nic to, to tylko puste, „nabotoksowane” lale – czort z nimi.
---
Marcinie, przepraszam za poniższy offtop, ale nie mogłam się powstrzymać:

Marcin Sztelak pisze: ↑15 sie 2020, 16:15
piękne panie już nie kochają poetów, szybko odchodzą przesycone zbyt długą frazą westchnień i oddechów.

Ach ten nowoczesny świat żądny ustawicznej stymulacji. Szukam kogoś, z kim by można się ponudzić na starość bez utraty chęci do życia.

Ciekawe, czy znajdzie się odważna i przeskoczy tak wysoko zawieszoną poprzeczkę.
Niemniej, tego właśnie obu Panom życzę.

Pozdrawiam
L