Uroczysko

[Marcin Sztelak]

Odliczam godziny za pomocą kamieni i zardzewiałej puszki – nocami, gdy tworzę poemat z węzełków kipu. Wsłuchany w ptaki, nieznaną ręką porozmieszczane niczym latarnie. Takie punkty odniesienia wijące gniazda z czego popadnie.
Z rzadka słychać dzwon, niewyraźnie się plącze w koronach drzew, w które czasami trafi piorun. Rozłupie aż żywica splami nieskazitelną biel prześcieradeł. Rozłożonych na wszelki wypadek, gdyby szyszki miały spadać jak śnieg.
A obojętne na wszystko zdziczałe koty leniwie baraszkują. Skrzętnie omijane przez zbieraczy leśnego runa. Właśnie dlatego okna mojej chaty są wiecznie zamglone. Nie rozróżniam poranków, mimo że wieczorami jest wyraźnie chłodniej i odgłos kroków zanika w ciszy. Nie mogę krzyczeć.

Zagłusza mnie rechot żab.

[eka]

Co godzinę kamień skądś spada do zardzewiałej puszki? Jakoś nie chwytam, więc zapewne metafora dla mnie za trudna.
Tajemnicze pismo węzełkowe tworzy poemat, więc trochę się usprawiedliwiam:)

A obraz uroczyska poety - nader udany w klimacie.