wciąż coś

[Agnieszka R.]

Muzyka dookala rzeczywistość.
Beethoven gra, gdy pierzesz w misce. Kap, kap, kap.
Bach w kroplach deszczu schodzi z szyby na parapet, po którym tańczą gołębie.

Schuberta słyszysz, gdy pierzesz ubrania w manii prześladowczej.
Chcesz ich wszystkich umyć, chcesz wszystkich wyprać,
tych, którzy nie zrobili tego przed spaleniem, zagazowaniem.
Raz. Szybko. Twoje dłonie krzyczą. I ciągle tych ubrań dużo,
mechacą się, osiadają na przedramionach. Wgryzają.

Vivaldi delikatną nutą przebiega po wiosennych kałużach. 
Pamiętasz? Pisałeś, że tylko dzieci nie boją się kałuży.
Dorośli wolą zakamarki. W zaciszu swoich domostw
pilnują cieni mebli.