Oko

[refluks]

- Nie lubię twoich gości.
- Nie musisz ich lubić. Jesteś moją żoną, masz być grzeczna.

Jestem żoną i jestem grzeczna, zapytowywuję o sprawy, które mnie nie interesują.
Za bardzo pytałam.
Po wyjściu gości składam naczynia do umywalki i zapalam papierosa.
Dostaję cios w lewe oko.
Lewą ręką zasłaniam obolałe i niewidzące oko, prawą asekuruję widzące.
Podchodzi.
Wrzeszczy.
Jeszcze nie teraz.
Jeszcze kilka centymetrów.
Adrenalina i koncentracja pomimo bólu, strachu.
Już.
I kopię prawą nogą.
Prosto w mostek.
I jeszcze raz już w upadającego.
Kopię leżącego.
Podobno to niehonorowo.
Pod stopą czuję kości.
Chcę trafić do wyjścia.
Co z moim okiem?
Są drzwi, jest powietrze.

Nigdy więcej nie będę grzeczna.

Będę.
Kwiaty są piękne.
Jak i pocałunki na dłoniach.

[Lucile]

Toksyczny związek i syndrom sztokholmski.
Zamknięty krąg, z którego peelka nie chce, nie potrafi wyjść.
Czy psychoterapia by pomogła? Oto jest pytanie.

[lczerwosz]

W środkowej części zmienił się rodzaj jest nieokreślony, jakby relacja była z jego lub jej punktu widzenia, on ma tak przewagę. Albo ona odczuwa wściekłość iście męską, nie przystoi wszak damie nokauttować i odliczać. Wiadomo komu sekudują czytelnicy, jeśli już nie sposób rozdzielić przecież, zwaśnione strony.

[refluks]

@lczerwosz.

Relacja jest prosta, jak przysłowiowa budowa cepa.
Ona się broni.
I niech będzie to jakże niedamskie.

[lczerwosz]

Nigdy więcej nie będę grzeczna.

Będę.
Kwiaty są piękne.
Jak i pocałunki na dłoniach.

A to jest damskie.
Niedawno dialogowałem z pewną osobą na pewnym portalu społecznościowym. Kiedyś z nią się kłóciłem, byłem w stanie wojny. Teraz pokój. Czuję się winny. A ona napisała, że to był cudny czas. Nie mogłem tego z początku zrozumieć. Teraz, po ponownym przeczytaniu tego wiersza, pojąłem.

[tabakiera]

Może troszkę zbyt sytuacyjnie przedstawione, jak na moje liryczne gusta, ale cała prawda o uzależnieniu od kata tu jest.
Tak łatwo zamanipulować kimś, kto chce wierzyć w poprawę.
O czym dobrze wiedzą sadyści.