Z dziennika 13. O7. 2021

[Agnieszka R.]

Nie mam siły myśleć. Na chodnikach po burzy mnóstwo ślimaków. Dziś widziałam długiego, bardzo długiego wielkości środkowego palca. Przypominał węża. Węży się boję. Omijam z daleka.

Nie mam siły. Tylko poranki są ostatnio przyzwoite. Zachowują się z godnością. We wsi szaleje ptasia grypa. Biedne kury w zamknięciu, mało kogutów śpiewa. Tylko w mej pamięci słyszę je najwyraźniej.
I ja biedną kurą jestem - pot się leje.

Poranki latem, to okłady z kostkami lodu. Poranek latem - dżentelmen ubrany w krawat, elegancką koszulę, ma nawet marynarkę, ale wole bez.
- Krawaciarza się zachciało - słyszę czyjś śmiech.

Poranek latem, w taki jak dziś, upalny dzień, nie musi rozpinać koszuli, nie musi rozluźniać krawatu.
Hej Agnieszko woła poranek i odkrywa przede mną życie na chodnikach ślimaki i dżdżownice. Jakiś samochód przejechał. Tłoczą się w busach robotnicy z rana. E tam... bez kur i kogutów tak w ogóle to życia nie ma.

A teraz zaraz drogi czytelniku coś napiszę. To wszystko banałem jest, co powyżej, bo podczas poranka, który objawia nam życie, który ujawnia krople rosy, uszlachetnia rysy kolorowych róż, który zapładnia bujnością i zielonością, soczystością, (wiadomo, noc też zapładnia po cichu: gdzies słychać puszczyka, stare meble wydają dziwne dźwięki i środek dnia tez przynosi coś nowego może coś się objawić nowego taka dziwna niespokojność) Gdzieś hen daleko, jeszcze o tym nie wiesz czytelniku, hen daleko zanim tam dojdziesz, nim znajdziesz to wszystko... Poranek letni jest świadkiem, może cichym. Przez niego ujrzysz położoną na ziemi kukurydzę, połamane łany zbóż, a twój pieprzony dziki czerwony mak, którym niedawno temu chwaliłeś się w sieci, został nagi. Jeszcze zanim to wszystko zobaczysz dostaniesz w mordę, a jak już zobaczysz, dostaniesz w upalny dzień.

Słońce da ci w mordę.

- Uważaj na krawaciarza - słyszę.

[eka]

Fajne, pisz!