• Nasze rekomendacje
  •  
    UWAGA!
    JEŻELI JESTEŚ ZAREJESTROWANYM UŻYTKOWNIKIEM I MASZ PROBLEM Z LOGOWANIEM, NAPISZ NAM O TYM W MAILU.
    admin@osme-pietro.pl
    PODAJĄC W TYTULE "PROBLEM Z LOGOWANIEM"
     
  • Słup ogłoszeniowy
  •  
    Demokracja jest wtedy, gdy dwa wilki i owca głosują, co zjeść na obiad.
    Wolność jest wtedy, gdy uzbrojona po zęby owca może bronić się przed demokratycznie podjętą decyzją.

    Benjamin Franklin

    UWAGA!
    KONKURS NA TEKST DISCO POLO ROZSTRZYGNIĘTY!

    Jeżeli tylko będziecie zainteresowani, idea konkursów powróci na stałe.
    A oto wyniki



    JAK SIĘ PORUSZAĆ POMIĘDZY FORAMI? O tym dowiesz się stąd.
     

Krople zła cz. II

Tu piszemy powieści w odcinkach
ODPOWIEDZ
Wiadomość
Autor
Krokus
Posty: 481
Rejestracja: 18 gru 2020, 19:45
Płeć:

Krople zła cz. II

#1 Post autor: Krokus » 26 kwie 2022, 17:59

- Dzień dobry – powiedział sierżant Kowalski na widok wchodzącej do biura inspektor Dulian.
- Dzień dobry – odpowiedziała obojętnym głosem.
- Przesłuchałem tę kuratorkę – powiedział podchodząc do okna, jak to miał w zwyczaju, kiedy widział brak zainteresowania tematem, swojej współpracowniczki.
- Dowiedział się pan czegoś ciekawego – zapytała wlewając wodę do czajnika.
- Od niej samej nic, ale od jednego z jej współpracowników, usłyszałem, że jest trochę dziwna.
Zamknięta w sobie, jej romans z tym zamordowanym kuratorem został przerwany, kiedy odkryła, że ją zdradzał. Bardzo to przeżywała, odreagowywała chodząc na dyskoteki, idąc do łóżka z przypadkowo poznanymi tam facetami. No… to stawia ją w trudnej sytuacji.
- Hm… a ma jakieś alibi w dniu tej zbrodni?
- Nie bardzo, była sama, oglądała telewizję i tyle.
- No cóż, chyba trzeba ją trochę przycisnąć, no i zbadać, gdzie była, co robiła podczas następnych morderstw.
- Będzie chciała ją pani przesłuchać?
- Tak, ale jeszcze nie teraz. Osobiście nie przekonuje mnie wersja morderczyni kurator. Trzeba przyjrzeć się dokładniej pewnym faktom, może ona zabija jakieś określone charaktery? A może po prostu nienawidzi wszystkich mężczyzn, a morduje tych, którzy na nią lecą?
- To wszystko jest strasznie zakręcone – stwierdził Kowalski wkładając płaszcz.
- Jedzie pan to sprawdzić?
- Tak, popytam znajomych, tych nieszczęśników, może uda mi się trafić na jakiś ważny ślad – odpowiedział wtapiając w nią swój przenikliwy wzrok, wiedział, że od jakiegoś czasu coś jest z nią nie tak. – Skinął głową na pożegnanie i wyszedł.
- Nareszcie – powiedziała do siebie. - Miała wrażenie, że wciąż ją o coś podejrzewa, nie zdziwiło by ją to, że zbiera o niej jakieś pikantne informacje, zapewne nie raz wyczuł od niej alkohol, to, że jeszcze na nią nie doniósł, też wydaje się dla niej zagadką, być może czeka na właściwy moment, w którym całkowicie ją skompromituje…
Zaczęła się trochę zastanawiać nad śledztwem, zapewne morderstwo kuratora, ma związek z pozostałymi morderstwami. Tylko jaki? Może jakaś cecha łączy wszystkie te ofiary? Młodzi mężczyźni, kochający życie, lubiani w swoim towarzystwie, kurator, spokojny zrównoważony humanista, niespecjalnie do nich pasuje, a może jest tak jak mówi Kowalski. Jego koleżanka z pracy, mająca z nim romans, bardzo się na nim zawiodła, zamordowała, a potem znienawidziła wszystkich mężczyzn, szczególnie takich, którzy kochają życie. Zaczęła chodzić do Night Clubów i wybierać swoje ofiary. To jest możliwe, chociaż niespecjalnie wierzyła w tę wersję.




- Dzień dobry, jestem z policji – powiedziała inspektor pokazując legitymację.
- Dzień dobry – odpowiedziała lekko przestraszona, młoda kobieta, po czym zaprosiła do mieszkania.
- Mam kilka pytań, zapewne domyśla się pani o co chodzi.
- Chyba tak, to już trzecia taka wizyta, nie wiem co jeszcze mogłabym dopowiedzieć w tej sprawie?
- Była pani dziewczyną zamordowanego, w śledztwie jest ważny każdy szczegół, może…
- Byłam jego dziewczyną dwa lata temu i niespecjalnie ten związek dobrze wspominam – Weszła jej w słowo, widać było, że nie chce na ten temat rozmawiać.
- Przepraszam, że panią denerwuję, ale to może być ważne, dlaczego źle wspomina pani ten okres?
- Bo… to był kawał drania, co prawda nigdy mnie nie uderzył, ale zniewalał psychicznie.
- W jaki sposób?
Dziewczyna skryła twarz w dłoniach, zaczęła kręcić głową.
- Dajcie mi święty spokój! – krzyknęła i zaczęła płakać.
Inspektor podeszła do niej, delikatnie dotknęła jej włosów, tamta wstała z fotela podeszła do okna, trochę się ogarniając.
- Jakoś mnie tak omamił, że za jego namową zgodziłam się grać w pornolach.
Inspektor spojrzała na nią z niedowierzaniem, nie wyglądała na tego typu kobietę. Szczupła o małym biuście, twarz raczej dziewczęca. W tym szarym sweterku i czarnej spódniczce bardziej pasowała do roli kopciuszka niż porno aktorki.
- Trudno uwierzyć, prawda? Dzisiaj sama w to nie mogę uwierzyć, ale wtedy byłam w stanie zrobić dla niego wszystko. Zwłaszcza, że on miał dar do przekonywania, nie robił tego w jakiś drastyczny sposób. Mówił, że to nic takiego, ludzie się zabijają, okradają i tak dalej, a to… to tylko seks. Często w łóżku po stosunku powtarzał, że strasznie by go podnieciło, jakbym zrobiła to z kimś innym na jego oczach. No i z czasem sama zaczęłam się tym podniecać. Zaczęliśmy kręcić filmiki ze mną w roli głównej i jego kolegami. Jak se o tym wspomnę, to dzisiaj się śmieję, bo to nie jest jakiś złem, ale w normalnym związku to nie powinno mieć miejsca, taki związek przestaje być czymś głębszym… nie ważne, wtedy nie było mi do śmiechu. Kiedy dowiedziałam się, że został zamordowany, pomyślałam, że przez jakąś cizię, która nie mogła mu tego darować.
Inspektor słuchała z uwagą jej zwierzeń, nie mając odwagi na nią spojrzeć, myślała o swoich zboczeniach, doskonale zdając sobie sprawę, kto był ich przyczyną, chociaż jej historia jest zupełnie inna, jej nikt do niczego nie namawiał, nie dawał złego przykładu, tylko to „Ty” i wyciągnięty w górę palec sprawił, że do dzisiaj czuje się kimś kompletnie zboczonym. Kiedy dziewczyna skończyła mówić, spojrzała na nią, nie mogąc przypomnieć sobie o co chciała zapytać.
- Zaraz, co to ja chciałam… a jaka była przyczyna, że przestało się to pani podobać?
- Znudziłam mu się, chyba najbardziej podniecało go samo sprowadzanie mnie na złą drogę, kiedy byłam już kompletnie zepsuta, zainteresował się inną młodą dziewczyną. A ja… no cóż musiałam długo dochodzić do siebie.
- No tak. Z tą cizią mogło tak być, tylko chyba jej się zabijanie mężczyzn spodobało, bo uśmierciła jeszcze dwóch, a właściwie trzech.
- Skąd pani wie, że to ta sama?
- Pewności nie ma, ale sposób w jaki to robi raczej nie zostawia wątpliwości.
- Czy ja też jestem podejrzana?
- No cóż…
- Rozumiem – odpowiedziała ściszonym głosem.
- To na razie wszystko – Inspektor lekko się uśmiechnęła, po czym stwierdziła:
- Nie wydaje mi się, by mogła pani to zrobić.
Kobieta również delikatnie się uśmiechnęła, ale nic nie odpowiedziała.



Po kolejnych przesłuchaniach bliskich znajomych ofiar, nasuwały się wnioski, że zamordowani w różny sposób krzywdzili swe kobiety, tworząc w nich głębokie poczucie winy. Mężczyzna znaleziony w toalecie pociągu, znęcał się nad swoją żoną psychicznie, codziennie powtarzając, że jest do niczego, często nadużywał alkoholu i czasem znikał na kilka dni. Po powrocie mówił, że był u matki, bo musiał od niej odpocząć. Drugi znaleziony w samochodzie podrywał młode dziewczyny, rozkochiwał w sobie, a potem często wyżywał się na nich, używając siły fizycznej i gwałcąc. Co ciekawe wszystkie te kobiety nie przyznały się do tego podczas rutynowych przesłuchań. Otworzyły się dopiero przed inspektor Dulian, być może dlatego, że po takich przejściach mężczyźni nie budzą w nich zaufania. Te wszystkie fakty przemawiają za tym, że ta morderczyni nie działała z czystej podniety samym zabijaniem, ale oni na to zasługiwali. Dranie, czujący się bezkarnie, bo one nie miały odwagi komuś o tym powiedzieć, nie mówiąc już o pójściu na policję. Tych morderstw nie mogła dokonać żadna z nich, one się nie znały i żadna z nich nie wygląda na kogoś kto chodzi po night clubach i prowokuje mężczyzn, nie mówiąc już o umiejętności rozpruwania brzuchów i podrzynaniu gardeł. Morderczyni w jakiś sposób musiała poznać te kobiety i ich problemy. Jest jeszcze coś, co nie pasuje do tych wszystkich morderstw, ten kurator, on nie był taki jak reszta, chyba że jest jakaś mroczna tajemnica związana z nim, albo…sierżant Kowalski ma rację i to pani kurator?
Próbując spoić te wszystkie fakty do kupy, wracała spacerkiem do domu, pani inspektor zawsze najlepiej myślało się w ten sposób. Miała samochód, ale czasem zostawiała go pod komisariatem, zazwyczaj, jak chciała coś przemyśleć, dwadzieścia minut zajmował jej powrót do domu, to w sam raz, by dojść do czegoś konkretnego. Kiedy otwierała drzwi mieszkania, wszystkie rozważania, przerwała myśl o prysznicu, teraz on był najważniejszy, najlepszy regenerator i odświeżyciel. Po całym dniu w rozjazdach, tylko on był w stanie sprawić, że na chwilę zapomni o tej nieznośnej ciężkości bytu.
- Tego mi było trzeba – powiedziała do siebie, czując jak ciepły strumień wody spływa po ciele. Stała tak długą chwile z zamkniętymi oczami. Czuła, że istnieje tylko to przyjemne doznanie, a cała rzeczywistość rozpłynęła się w nicości. Niestety zawsze przychodzi moment, kiedy trzeba otworzyć oczy i zakręcić wodę. Chciała założyć szlafrok, ale przypomniał jej ostatnie wydarzenie i starannie się wytarła, po czym założyła dres. Trochę rozbolała ją głowa, usiadła na sofie, pomyślała o drinku, ale po nim zazwyczaj kusi ją, by zadzwonić pod znajomy numer i znowu zacząć się nienawidzić, jak tego nie zrobi, to pojawi się jej ojciec i znowu będzie groził palcem.
- O matko! Znowu to – powiedziała do siebie, chowając głowę w dłoniach. Nagle przypomniała sobie o sąsiadce, tylko tak trochę głupio do niej pójść i zawracać głowę. Jakiś czas pochodziła tam i z powrotem po pokoju, mocno już poddenerwowana swym stanem. – A niech tam, lepsze to niż te moje wariackie stany. – Wyszła niby pod pretekstem pożyczenia soli, bo właśnie się skończyła.
- Hej, zapomniałam…
- Cześć, wejdź – powiedziała z uśmiechem sąsiadka na widok pai inspektor.
- Nie, ja tylko… sól mi się skończyła, nie chce mi się teraz nigdzie wychodzić i pomyślałam…
- Okej, nie ma sprawy, ale wejdź, upiekłam właśnie ciasto, posiedzisz chwile, pogadamy.
Pani inspektor oczywiście na to liczyła, nieśmiało się uśmiechnęła i weszła. Faktycznie pachniało ciastem. Karolina poprosiła, by usiadła w pokoju na sofie, sama poszła do kuchni. Inspektor znowu jak ostatnio spojrzała na ten orientalny obraz, przedstawiający ogromną falę i zmagające się z nią łódki, tym razem bez problemu dojrzała spokojny szczyt wulkanu.
- Widzę, że spodobał ci się ten obraz – odezwała się Karolina niosąc na tacy ciasto i kawę.
- Tak, bardzo, jest w nim niepokój, a równocześnie coś, co uspokaja.
- Zgadza się, sądzę, że malarz chciał dać do zrozumienia, że w życiu zwyciężają ci, którzy pomimo wszelakich przeciwności losu, potrafią zachować wewnętrzny spokój.
- Całkiem możliwe, chciałabym być jak ten wulkan.
- Tak, próbuję uczyć tego moich klientów, ale to bardzo trudne.
- Domyślam się, ja też mam z tym ostatnio duży problem.
- Masz zapewne bardzo stresującą pracę, w jakim wydziale pracujesz?
- W wydziale zabójstw – odpowiedziała z lekkim uśmiechem.
- No, nieźle i co zapewne musisz oglądać te wszystkie ofiary.
- Zazwyczaj, ale to tam pikuś, dużo gorzej ogląda mi się morderców, a zwłaszcza przesłuchuje, przedstawia dowody, a on nie i nie, niektórzy płaczą, niektórzy grożą, przeklinają, szkoda gadać ech…
- Rozumiem, można od tego oszaleć.
- No, aż dziwne, że jeszcze tego nie zrobiłam, ale teraz jest bardzo ciekawie, prowadzę śledztwo w sprawie kilku morderstw, być może będą jeszcze następne.
- O!? seryjny morderca? Strach się bać! – powiedziała z lekkim przerażeniem spoglądając na inspektor.
- Chyba nie masz się czego obawiać, to morderczyni.
- Kobieta? Hm… to chyba jakaś uwodzicielka?
- Zgadza się, ale ona to robi, bo uważa ich za bardzo złych ludzi, wie o nich dość dużo. To musi być psycholog, kurator, psychiatra. Ktoś do kogo przychodzą osoby pokrzywdzone przez tych facetów i zwierzają się ze swych cierpień.
- Chyba tak… no cóż, ja jestem psychologiem – Karolina uśmiechnęła się z lekką nutą ironii.
Julia spojrzała na nią również z uśmiechem, mówiąc:
- Chyba będę cię musiała przesłuchać.
Karolina przysunęła się do niej, dotknęła jej włosów, potem policzka. Julia przytuliła się do niej, obejmując ramionami.
- Widzę, że chcesz mnie aresztować – powiedziała wesołym tonem Karolina, głaszcząc jej włosy.
Julia poczuła bardzo przyjemny, ciepły dotyk, zamknęła oczy, miała wrażenie, że rozpływa się w tym cieple, dawno nie czuła takiej przyjemności, przed oczami stanęła jej matka, przypomniała sobie, kiedy ostatnio czuła coś podobnego i zaczęła się rozklejać.
- Julia, co ci? Czemu płaczesz?
- Nic – odpowiedziała, nie mogąc powstrzymać łez.
Karolina mocniej przytuliła ją do siebie, czując, że tej twardej kobiecie strasznie brakowało czyjegoś ciepła. Julia zdawała sobie sprawę, że coraz bardziej zaczyna fiksować, poczucie, że jest kimś złym, zaczyna coraz bardziej kaleczyć jej umysł.
- Wiesz… mam z sobą coraz większy problem – powiedziała ściszonym głosem.
- Czegoś tam się domyślam, jakieś demony z przeszłości zaczynają się odzywać… - Karolina spojrzała na nią z życzliwym uśmiechem i pogłaskała po włosach.
- Tak, mój ojciec… - Trochę się zawahała, czy mówić, ale musiała to w końcu z siebie wyrzucić. – On… nie był typem jakiegoś typowego drania, który bije, wykorzystuje seksualnie lub w jakiś perfidny sposób znęca się psychicznie. On przez cały czas dawał mi do zrozumienia, że jestem zła, do niczego, że ma ze mną wieczny problem. Ja nie mogłam tego zrozumieć, w szkole miałam same piątki, potem studia w Szczytnie, dostawałam stypendium za wyniki. Niestety dla ojca to nic nie znaczyło, moja siostra, dwójka dzieci, mąż, praca w sklepie, to jest to. Kochany tatuś i dziadek, tak… cała radość z życia to rodzina. Fakt, do tego się nie nadaję, słuchać jakiegoś faceta, który codziennie mówi ci, co masz robić, albo opowiada o swoich zawodowych sukcesach, nie to nie dla mnie. Długo nie przyznawałam się nikomu, co do mojej orientacji seksualnej, w duchu również uważając to za coś złego.
- Jesteś homo?
- Bi, chociaż chyba bardziej wolę kobiety.
- No i dalej uważasz to za coś złego?
- Wiesz… gdzieś w podświadomości to siedzi, kiedy pierwszy raz poszłam do łóżka z moim chłopakiem, cholernie mnie bolało, często tak bywa, ale ja czułam się strasznie brudna i tak zostało. Za każdym razem, kiedy to robiłam, musiałam czuć ból, coraz bardziej się od niego uzależniałam. Nie każdy miał ochotę na taką jazdę, więc płaciłam paniom lekkich obyczajów, spodobała mi się taka jedna i przez rok dzwoniłam tylko do niej, ale i ona wymiękła. Wtedy, kiedy wywaliłam się na schodach, kompletnie zalana, to…
- No, ale wyczułam, że szukasz czułego dotyku, jest w tobie coś jeszcze i to coś buntuje się. W pamięci nie tylko zostało poczucie bycia złym, ale kiedyś, ktoś cię tak dotykał i teraz tego pragniesz.
- Tak, to moja mama. Umarła, jak miałam dziesięć lat, czasem mi się śni i to są te dobre chwile.
Karolina uśmiechnęła się i mocno ją przytuliła.
- Może zjemy razem kolację, zaraz coś przygotuję.
- Czemu nie – odpowiedziała ocierając łzy z policzków. – Wiesz… czuję się teraz tak lekko, nie wiem co sobie pomyślisz o mnie, ale potrzebuję kogoś takiego jak ty, żeby nie oszaleć.
- Myślę, że to wspaniały początek przyjaźni, no może czegoś jeszcze, bo ja też jestem bi – powiedziała puszczając do niej oko, potem wstała i poszła do kuchni.
Julia poszła zaraz za nią, chcąc jej pomóc, ale Karolina zaprowadziła ją z powrotem do pokoju, włączyła telewizję i kazała chwilę poczekać, bardzo jej zależało, by czuła się gościem, po tym czego od niej się dowiedziała, chciała sprawić jej przyjemność, chociaż przez chwilę niech poczuje się kimś ważnym. W lodówce nie było wielkiego wyboru, pasta z łososia, pomidor, kilka plasterków szynki, ale to nie było najważniejsze, klimat jaki się tworzył, był czymś niepowtarzalnym, tworzyło się jakiś trudny do opisania rodzaj ciepła. Człowiek wtedy pragnie być do końca nagi, otwiera się na czyjeś zrozumienie.
Po kolacji i czułym przytulaniu, pomimo nalegań Julii, że na nią już czas, musi iść do siebie, poszły do sypialni Karoliny i bez żadnych podniet, zasnęły obok siebie jak dwa organizmy, grzejąc się swym ciepłem.




- Znała pani kobiety zamordowanych mężczyzn, przychodziły do pani gabinetu po porady. One nie miały z nimi łatwo. Zadano im śmierć w dość specyficzny sposób, tak samo został zamordowany pracujący w tym sądzie kurator, z którym miała pani romans. Z zeznań znajomych wynika, że czasem odwiedzała pani night cluby. Powiem, że to dość mocne fakty obciążające – powiedział stanowczym tonem, sierżant Kowalski.
Przesłuchiwana siedziała wpatrując się w ścianę jakby nic do niej nie docierało.
- I co! Nic pani nie powie?
- To nie ja – odpowiedziała spokojnie, dalej wpatrując się w ścianę.
- No cóż, skoro tak, to posiedzi pani w areszcie do sprawy, a potem chyba już do końca życia, będzie pani siedzieć – patrzył na nią i nie mógł znieść jej obojętności, spodziewał się jakiegoś rozpaczliwego tłumaczenia, zaklinania rzeczywistości, a tu chłodna obojętność? Może już na niczym jej nie zależy, zrobiła swoje i już.
Nie widział sensu zadawania kolejnych pytań, zadzwonił po strażników, by ją wyprowadzili. Po dziesięciu minutach do jego gabinetu weszła inspektor Dulian.
- I co? Dowiedział się pan czegoś nowego?
- Nie, najwyraźniej jest jej wszystko jedno, to musi być naprawdę niebezpieczna kobieta.
- Hm… jakoś trudno mi uwierzyć, by to ona dokonała tych morderstw.
- Właśnie dlatego, nie wygląda, nie wygląda… - powtórzył kilka razy, sierżant Kowalski, kręcąc głową.
- Przesłucham ją jeszcze, może mi powie coś ciekawego?
- Tak, zapewne, że faceci to straszne świnie – odpowiedział z lekką ironią w głosie, sierżant Kowalski.
- Niech pan sobie daruje te głupawe uwagi. Spojrzała na niego zmęczonym wzrokiem, dając do zrozumienia, żeby już sobie poszedł.
- Ok. oczywiście żartowałem – Spojrzał na zegarek – szesnasta trzydzieści, co ja tutaj jeszcze robię – powiedział podchodząc do wieszaka, na którym wisiała jego kurtka.
- Na mnie też już czas – powiedziała bardziej do siebie, spoglądając na swój zegarek, inspektor Dulian.
- Za dwa tygodnie biorę urlop, mój syn się żeni – powiedział wychodząc, Kowalski
- Ok. – odpowiedziała z lekkim zadowoleniem, przez jakiś czas będzie miała z nim spokój. Chociaż ostatnio czuła się mniej zdenerwowana jego towarzystwem.

- O matko, co to za pizda – powiedział do siebie, idąc korytarzem, sierżant Kowalski. Pracował od trzydziestu lat w policji i pracował z wieloma ludźmi, każdy z nich miał swoje dziwactwa, przeróżne wady, ale zawsze jakoś tam szło się dogadać, z tą kobietą niestety nie. Zawsze, kiedy próbował coś opowiedzieć o swojej rodzinie, robiła dziwacznie zrezygnowaną minę, że od razu zmieniał temat, czując, że coś go rozrywa od środka. Jeżeli takie kobiety to przyszłość tego kraju, to nieuchronnie zbliża się katastrofa. Ona niczego dobrego nie ugotuje, nie raz wyczuwał od niej alkohol, zapewne ma duże problemy z sobą i facetami, bo kto by chciał sfrustrowana dziwaczkę, która nie zna swojej roli w życiu.

- Hej, co tam w pracy?
- Daruj sobie, co tam na obiad? – zapytał lekko poddenerwowanym głosem, sierżant Kowalski.
- To co wczoraj – odpowiedziała obojętnie, żona.
- Mielone, hm… mam wrażenie, że jem to przez cały tydzień.
- Kiepsko z twoją pamięcią, ale jak nie pasuje, to może coś zjesz na mieście.
- No dobra, dobra, nie mam ochoty na przekomarzania, jestem głodny i dawaj te mielone.
Pokręciła głową i poszła do kuchni. Kowalski włączył telewizor i rozsiadł się na sofie.
- No, ale może coś przynajmniej powiesz jak z tym śledztwem?
- Chyba mamy tę seryjną morderczynię.
- O!? nieźle, któż to taki?
- Kuratorka, wszystko świadczy przeciwko niej, ale ta idiotka, Dulian, nie bardzo w to wierzy.
- No, ale dowody to dowody.
- Tak i cieszy mnie to, że będzie musiała się z tym pogodzić, chociaż ona by wolała, żeby to jakiś facet w przebraniu kobiety zabijał tych facetów.
- Hahaha… no nieźle, ona musi mieć fioła, zapewne jest lesbą albo jeszcze jakimś innym zboczeńcem.
- Na pewno jest alkoholiczką i ma z sobą jakiś duży problem, może chce stać się facetem?
- Hahahah… nie gadaj, aż tak z nią źle? – Żona Kowalskiego nie mogła powstrzymać się od śmiechu.
Była już trzy lata na emeryturze, wcześniej pracowała w spółdzielni mieszkaniowej jako sekretarka, sumiennie wykonując swe obowiązki, czterdzieści lat pracy w jednej firmie, czterdzieści lat z tym samym facetem, świadczy o stałości i przywiązaniu do ludzi i obowiązków. Mąż często ją denerwował, często odnosił się do niej po chamsku, ale znosiła to dzielnie i z czasem nauczyła się w podobny sposób odpowiadać. Oboje stanowili zgodny, choć dość specyficzny związek.
- Dzwonił Michał, zepsuło mu się auto, prosił, żebyś do niego podjechał około osiemnastej, kupuje narożnik do pokoju i chce żebyś mu pomógł go wnieść, jeżeli nie będziesz miał czasu, to daj mu zaraz znać.
- Ok. nie ma sprawy. Pomogę – powiedział z zadowoleniem. Kowalski miał bardzo dobre relacje z synem, zawsze go wspierał i pomagał realizować jego pasje, którą na początku była piłka nożna. Ojciec zawoził go na treningi, kibicował podczas meczy. Kiedy okazało się, że nie zostanie profesjonalnym piłkarzem, bo zainteresowała go fotografia, dokładał mu się do nowych aparatów i sprzętu fotograficznego. Potem studia prawnicze, które skończył z wyróżnieniem, kiedy wręczano mu dyplom, był to dla ojca jeden z najszczęśliwszych dni. Jego przyszła synowa również przypadła mu do gustu, świeżo upieczona farmaceutka, poważnie podchodząca do życia, nie to co dzisiejsze młode kobiety, które wciąż protestują przeciwko normalnej rodzinie, kolorowe, pstrokate, agresywne, kompletnie nie do zrozumienia. Kowalski czuł się w tym okresie szczęśliwym człowiekiem, wizja bycia dziadkiem dodawała mu skrzydeł.

- No całkiem niezły ten narożnik, pasuje do tego pokoju – stwierdził Kowalski, spoglądając na ściany i mebel.
- Też mi się tak wydaje, wybraliśmy go razem z Aśką, a co tam u ciebie tato? – powiedział syn siadając na narożniku.
- W sumie okej.
- Jesteście już na tropie tego mordercy?
- Tak, właściwie to już go mamy, a ściślej mówiąc ją.
- O? morderczyni, ciekawe…
- Od początku tak podejrzewaliśmy, mścicielka pokrzywdzonych kobiet.
- O!? to jeszcze ciekawsze, czyli zabijała jakichś brutali, bo taką sobie obrała misję?
- No… tego dokładnie nie wiem, ona się nie przyznaje, ale dowody są mocne, reszta należy już do prokuratury i sądu.
- No cóż, ważne, że już ją macie.
- Tak, ale dajmy temu spokój, co tam u was?
- Dobrze, jak widzisz urządzamy się, trochę brakuje czasu, ale po ślubie weźmiemy się za nasz kącik, urlop, wczasy na Dominikanie, a potem jeszcze jakiś tydzień zostanie na urządzenie mieszkania.
Potem była jeszcze piłka nożna, polityka i tak upłynęły dwie godziny, przy kawie i kruchych ciasteczkach. Kowalski pozytywnie naładowany, wrócił do domu na kolację, cieszył go jeszcze fakt, że jutro inspektor Dulian nie będzie w pracy, dzień urlopu z przyczyn prywatnych.

Awatar użytkownika
eka
Posty: 16787
Rejestracja: 30 mar 2014, 10:59

Krople zła cz. II

#2 Post autor: eka » 27 kwie 2022, 20:03

Mam nadzieję, że tylko zapomniałeś o cdn.
Stawiam na na panią inspektor : )

Krokus
Posty: 481
Rejestracja: 18 gru 2020, 19:45
Płeć:

Krople zła cz. II

#3 Post autor: Krokus » 27 kwie 2022, 20:15

eka pisze:
27 kwie 2022, 20:03
Mam nadzieję, że tylko zapomniałeś o cdn.
Stawiam na na panią inspektor : )
Tak, zapomniałem, wiesz... wydaje mi się, że z każdą kolejną częścią, kto jest mordercą nie będzie aż tak istotne, bo staram się w tym opowiadaniu przemycić pewne przesłanie, chociaż sam sprowokowałem w tym tekście taką zgadywankę, typową dla kryminałów.

ODPOWIEDZ

Wróć do „CIĄG DALSZY NASTĄPI”