Sztuka wolnego picia wina

[Pierożek]

Sztuka wolnego picia wina
Pierożek, 2019

Sączymy wino, będąc sami ze sobą,
Nie myśląc, czy ma to znaczenie.
Słoneczna łąka pod kwiatów ozdobą
I my, będący ich dopełnieniem.
Oboje stroniący od pytań,
Lecz jakże skłonni do wątpliwości.
Chcemy ruszeni zachwytem
Dodać sobie romantyczności.
Niczym w kadrze z odległego snu.
Jesteśmy teraz i tu.

_ Dojrzewa w nas tyle niedopowiedzeń
_ Tyle gwiazd błądzi po twym obliczu
_ Zapachów, co łaskoczą wierzch podniebień
_ I smaku, zmieszana słodycz z goryczą.

Odchodzi od tej, jaką była kiedyś
Mniej pewna się, mniej otwarta do ludzi.
Choć nadal waha się i nadal nie wie
Czy dać sobie w sobie tę drugą obudzić.
W przypływie czegoś czasem się ponieść
Wejść na dach opuszczonej fabryki.
Choć przy drabinie drżą dłonie,
Wspiąć się, by się cieszyć wynikiem.
Niczym w kadrze z odległego snu.
Jesteśmy teraz i tu.

Kwiecista łąka w ozdobię słońca
A to co z tego w nas się rozwinie
Jak wyglądać będzie, gdy doczeka końca
Wskazówek można szukać w winie.
Niech czas płynie, jak mu się zamarzyło
Nam się nigdzie nie spieszy.
I tak go zbraknie, żeby nam starczyło
Tymi łąkami i dachami się nacieszyć.
Niczym w kadrze z odległego snu.
Jesteśmy teraz i tu.

[skaranie boskie]

Rozumiem, Pierożku, że to twój tekst do piosenki.
Nawet niezły, jak na tekst piosenki, choć nie do końca wiem, czy refren ma się w nim powtarzać, czy jednak ma być zaśpiewany tylko jeden raz.
Piosenka rządzi się zupełnie innymi prawami, niż wiersz, tu jednak zauważam atrybuty właściwe zarówno jednemu, jak i drugiemu. I to budzi we mnie bardzo poważny dylemat - ganić wiersz, czy chwalić piosenkę?