Czerwone krzesło 7 - z cyklu "Na strychu"

[Lucile]

czerwone krzesło - z cyklu Na strychu.jpg

rys. węgiel, ołówek, kredka, czerwony długopis, karton

3 stycznia 2019

[Gorgiasz]

Ciekawa kompozycja i nastrój, taki tajemniczy, jak Chirico. Tylko owal na podłodze jest nazbyt konkretny, "materialny"; rozumiem, że miało być to światło bijące z okna, ale coś tutaj nie wyszło.

[lczerwosz]

Owal właśnie doskonały, dematerializuje widoczek, odrealnia, trochę kubistyczny, geometryczna kompozycja

[Lucile]

Drodzy Panowie,
bardzo dziękuję za odwiedziny ma moim kolejnym strychu. Nota bene, każda porządna budowla, w tym i Ośmiopiętrowiec, powinien mieć swój strych. Czyż nie?
Istotnie, ten jest nieco odmienny od poprzednich – ewoluuje, ale w jakim kierunku zmierza, nie wiem, nie zdecydowałam. Wiem tylko, że dorysuję jeszcze dwa, aby cykl zamknął się w dziewięciu rysunkach. Dlaczego? Sama nie wiem. Może dlatego, że lubię tę cyfrę: zamyka i otwiera. Jest (dla mnie) nieoczywista, pełna różnorodnych dróg. I nie mam tu na myśli symboliki tej cyfry w Biblii, innych świętych księgach, czy numerologii.

Poza tym już Seneka stwierdził:
Każdy nowy początek wywodzi się z końca innego.

A to, że Panowie różnie odebrali ten rysunek, może tylko cieszyć.

Ciekawa kompozycja i nastrój, taki tajemniczy, jak Chirico. Tylko owal na podłodze jest nazbyt konkretny, "materialny"; rozumiem, że miało być to światło bijące z okna, ale coś tutaj nie wyszło.

Gorgiaszu, nie, nie wzorowałam się na symbolice (pittura matafisica) obrazów Giorgio de Chirico. Jednak za skojarzenie z ich aurą, atmosferą tajemniczości jestem Ci wdzięczna, traktuję to jako pochwałę i wyróżnienie - znaczy... nie dałam plamy.
Malowanie światła wpadającego przez okno i układającego się świetlistymi refleksami na podłodze jest (przynajmniej dla mnie) bardzo trudne. Też widzę zbyt wyraźny kontur, który chyba powinien być bardziej rozmyty.

Owal właśnie doskonały, dematerializuje widoczek, odrealnia, trochę kubistyczny, geometryczna kompozycja

Leszek dostrzegł w tym plus, zaletę - odrealnienie. Jak się temu ponownie przyjrzałam, można nawet przyjąć, że to celowo położone tam zwierciadło, nieco zniekształcające rzeczywistość.

Leszku, też spodobała mi się Twoja interpretacja – idąca (nieśmiało) w kierunku surrealizmu, czy szczypty kubizmu.

Czuję się usatysfakcjonowana, z mile połechtanym ego (u początku roku to bardzo cenna i oby owocna sprawa) oraz już przemyśliwuję nad kolejnym, ósmym, z pewnością znacznie mniej sterylnym strychem.

Gorgiaszu, Leszku, dziękuję i serdecznie pozdrawiam
L