Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[Krystyna Morawska]

Nad i pod Darem pulsuje ciecz,
ale twój świat jest tylko tłem.
Jest coś, co wykracza poza śmierć,
zostawia ślady na skórze jak tatuaże.
Czuję obecność, nawet, gdy zapada cisza.

[eka]

Czuję obecność, nawet, gdy zapada cisza.
A w niej: Nie gniewaj się, wciąż chcę istnieć
dla ciebie z taką samą siłą, z jaką ty istniejesz
dla mnie.

Powtórzy to łagodnie, gdy zniknę
w ciemności wysokiej bramy.

[tabakiera]

w ciemności wysokiej bramy
nie wiedząc że się kochamy
chcieliśmy sprawdzić co w życiu
robi się zwykle w ukryciu

a po spożyciu wódki
on się zrobił za krótki

a po spożyciu wina
piękną się stała dziewczyna

przez niezaspokojenie
dręczą nas własne cienie

[eka]

Dręczą nas własne cienie, więc pytaj
Platona o ich istnienie. Bez światła,
w ciemności, zwyczajnie ich nie ma.
A światłem najpierwszym konieczne
idee: myśl, projekt, szczegóły
praw stałych.

Myśli i zmysły, i czyny - ich cieniem.
Kształty znikają w ciemności.
Śmierć – bramą?
Co za nią?

[tabakiera]

Co za nią?

Idea

bez wina bez seksu bez zbrodni i kary

przed bramą zostaną koszmary
i ciało

ciekawe czy Platon z idei
już dla mnie posłanko ścieli

[eka]

Ciekawe... czy Platon z idei
już dla mnie posłanko ścieli?

No nie... niebiańskie łoże bez zbrodni
i kary!? Proś duszę Diogenesa.
Prawo dla cynika to zwyczajna heca.

Prześcieradło gwiaździste bez seksu i wina?
Mówisz: Nie chcę, to kosmiczna bzdura!
Jest i na to sposób: Proś ducha Epikura.

[tabakiera]

Proś ducha Epikura
- oj, leży talerzyk,
bowiem biedny Epikur
w raj dla dusz nie wierzy.

a ona skacze, tańczy,
o zbawienie prosi...

filozof konsekwentnie
duszy nie unosi
bo przecież to nie honor
podważać swe zdanie

a krnąbrna dusza rusza
z popiołu
w powstanie

[eka]

w powstanie zależności:
jest to - w co ja wierzę
a nie istnieje to - w co nie wierzę
nie brała udziału logika

myśl swobodnie surfuje
mów człowieku
co czujesz

a co racjonalność wyszuka
zaakceptuje nauka

[Krystyna Morawska]

Zaakceptuje nauka,
ale ja nie zapukam
do drzwi Dantego.
Zabrakło wiary i odwagi -
nie mogę inaczej.

[eka]

nie mogę inaczej fruwać
za dnia (tu pojawia się lustro)
w krecich norach
szczelinach butwiejących opon
lub nocą
(ach ten symetryzm!) jak najwyżej
w polocie-chichocie się wznoszę
w pierzu groteski się moszczę

czy umiem inaczej