Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

Dziś musi być cudniej,
niż było wczoraj, w południe.

A jutro... (sami już wiecie)
będzie najlepiej na świecie.

Pojutrze - błogostan ogarnie
wszechświatów zmęczoną armię.

Bezwzględny stan cudowności,
ludzie stają się prości.

[eka]

ludzie stają się prości kiedy w oknie
rozbielone płatki mirabelek
głaszcze poranne słońce

[tabakiera]

głaszcze poranne słońce
kota po grzbiecie
a kot poduszkę gniecie

przeciągasz noc jak strunę
brzask pełza po gitarze
i wstawać każe

miły to rozkaz
ciepły dla ucha

nie wierzysz?
słuchaj...

budzi się miasto
podnosi trawa

to sen czy jawa?

[eka]

To sen czy ja – wasz uparty władca,
prawdziwy i splątany?

Nim zdecydujesz, przejdź się.
Po sobie.

[eka]

Po sobie nic nie zostawię,
więc czuję się marnie,
gdy słyszę: za czas, za las,
za rzekę i piach –
długi swoje spłać!

Dobija tym żądaniem
- mój wierzyciel -
świat.

[Jana]

świat
płacze nade mną
i moją głupotą
nocami
przychodzi podsumowanie
w bezsennym bezsensie
wciąż mieli się życie

i nie wiem
nawet to czy ziemia
jest okrągła czy płaska
do diaska!

[tabakiera]

jest okrągła czy płaska
do diaska!
czy to ważne, ma znaczenie?
i tak w życiu nie zamienię
jej na inną - chyba że
bezlitośnie rzuci mnie

[eka]

Bezlitośnie rzuci (mniejsza czym i gdzie),
i za to ją chwalę. Bezustanną zmianę.
Ach, gdyby nie ona, nasz świat
grzęźnie w jej ostatnim ruchu,
w żywej fotografii nie kona!

A ty akurat ronisz,
temu w twarz szef pluje,
ktoś w agonii krzyczy,
ten w zachwycie tonie.

Życzmy sobie szczęścia,
gdy odchodzi zmiana.
Co... nie?

[eka]

Conieco nasze – pyłek błękitu
(kiedy tak szaro nad ranem)
bywa, że wpadnie.

I wtedy nagle...
mnie tutaj nie ma.

[tabakiera]

mnie tutaj nie ma.
to tylko stopy
odbite w piachu
blask oczu

tobie
być może ciszą
echa odpowiem

czy kiedyś byłeś?
pamiętasz?

pustka
gardłowo milczy
na cudzych ustach