Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

ROZ – CZARO – WANIE, czyli czar
rozerwany: A kuku, a kuku, szukaj –
toczył się przez pierwsze osłupienie
chocholi szept nad ciałem Synka.

Które nie było nim.

A później w lodowato obcych wydmuszkach
zabrakło mojego Człowieka, dziadka Franka
i babci Martusi oraz najlepszego Taty
pod słońcem.

Wysyłam myśli Oderwanym od ciał.
Roje lecą bez pszczół.
Jak światło.

[eka]

jak światłowstręt kreuje światoobraz?
przecież wiesz, eksploatorze żenujących
godzin nocy i dnia.

nieuleczalnym nałogiem materii jest forma,
w dodatku jak najprostsza w obsłudze.
zaprzeczysz?

i stąd masa jest passe. Trochę taka krindżowa
marionetka z ledwo śladową potrzebą
wysokiego ruchu.

fundament naszej egzystencji (macierz asymetria)
tylko myślom, bezcielesnym quazi fotonom,
nadała prędkość większą od światła.

patrzę na ciebie ze środka czarnej dziury,
a teraz z Obłoku Magellana.
dogonisz.

[Jana]

dogonisz mnie lub nie
muszę przejść kolejny level
niektóre dane
poziomy są skomplikowane
bardziej zagmatwane
czasu mam niewiele
brakuje już powietrza
a gra przyspiesza

[tabakiera]

a gra przyspiesza
wciąga i mieli
czas
w lepkim pudrze
śnie bez pościeli
wierci i poci się bez ustanku

w grze ginie pociąg

jest głód i marazm

wyjdę nie wrócę
do świata

zaraz

[eka]

zaraz gra. zwyczajnie, pierwsze ogniwo
wciąż splata gałęzie rosnącego łańcucha.
Kiedyś tam obrodziło czarodziejską
dialektyką pt. Tylko Z Niczego Coś!
I tu (xDxD) uwaga publiko, prościzna:
podświeceńcy wyciągają z pustego
kapelusza królicze oko!

tak łatwo to już było. niestrachliwych
czeka bolesne przeciąganie łańcucha
przez głowę, wstecz. zaboli, na szczęście
matematyka znieczula jak fentanyl
(ale bezpiecznie, na logice, więc
bez skutków ubocznych)!

za darmochę jej racjonalność
znaczona wielką literą.

[eka]

znaczona wielką literą
– Informacja –
nie płowieje zabezpieczona
wymyślnymi wrzeciądzami

na których kiedyś widzieliśmy
skoble zasuwy kolejne kłódki
i zamki bez kluczy... a dzisiaj to
już (?) szyfry pod polem Higgsa

najważniejsze że Jest
i że wciąż zrywamy
lśniące okucia

nie wiem czy będę mogła
i czy naprawdę chcę
dotknąć Jej rdzenia

zachwytu

[eka]

zachwytu w nim bez liku
przeciąga się sennie
nad zroszoną łąką
objęte błękitem

porankiem wkręcone
w słoneczną koronę
nazbyt pewne siebie
czar rozsiewa żarem

biedronka przycupnęła
pod liściem łopianu
mak zemdlał w południe
rzeka zmizerniała

rynny rozpalone
dach skrzypi żałośnie
im też się dostało

wieczór zdjął ubranie
nocka zadyszana
ćmy lecą do studni

a jemu wciąż mało

[eka]

a jemu wciąż małoletniość (jak pokaz
fajerwerków rozstrzeliwujących real)
lekarstwem w próchniejącym czasie
taka niebieska pigułka na bezgrzeszność
za wynoszenie bezlitosnych prawd

uśmiechasz się – a twój surowy anioł
jednym muśnięciem dojrzałego piórka
rozsypie fantazmatyczny domek
kiedy będzie chciał

[eka]

kiedy będzie chciała czas zliże z szampana
siądzie na chodniku wskrzesi fiku miku
poprosi mądrego o odpowiedź jego
(tu zaklina pana aby nie dał ciała):
ene due rabe
połknął bocian żabę
a żaba Chińczyka
co z tego wynika

[Jana]

co z tego, wynika że
fajnie mi idzie niepisanie
detoks wierszowy jak głodowy
nie chce misie
twardogłowe są zabawne
multi kulti propagandowe
znam ich, wszystko wiem
i to nie jest mój dżem
truskawkowy jak pola
czy kisiel
mam oczy
szeroko zamknięte
niestety czuwa nad wszystkim
zespół niezależnych weryfikatorów
informacji
czy jest wam znany ten ton narracji?