Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

Czy jest wam znany ten ton narracji?

A gdy się wgryziesz w ów problem bliski,
co ci podrzuci czas w negocjacji?

Czucie (płytko-głębokie nacięcia w błonie zmysłów).
Intuicję (wizyty starszej pani w gęstej woalce).
Empirię (zaistnienia rozpisane równaniem).
Skrót (kusząca woń spisku).
Słowo skrzydlate (Wiem, że nic nie wiem).

Prawda?
Najważniejsze są pytania.
Tony w drugich planach.

[eka]

tony w drugich planach
– sens albo bezsens – oto jest
wahanie najważniejsze

ignorowane jak namolny bękart
zziębnięty i mściwy wciąż
dziurawi nasze kolaże

codzienności

[pallas]

codzienności

wygrywająca kolorów rytmy
zmieniająca pęd promiennych westchnień
od wysokie c poprzez ogrodowego krasnala

rozgląda się za perpetuum mobile

a tu już słońce w zenicie
epistoła ruchomych niebieskich obrazków

i żandarm ze swoim
fin

[eka]

finału wciąż nie ma – czarny gołąb
zasypia na gałęzi mirabelki
a pośród wysokiej trawy
najczarniejszy kocur w okolicy
nieustępliwie świeci złotymi
oczyskami w otwarte okno

kiedyś tam znudzą się i znikną
chyba że nagle wszystko obejmie
zastygająca zmiana – lecz na to
lepiej nie liczyć

[tabakiera]

lepiej nie liczyć
oczu kocura
odbitych w szybach
mrocznej kwatery

czterdzieści i cztery?

[eka]

Czterdzieści i cztery. I milionów cztery.
I jakby nie patrzeć – zużyte cholery.
Ponad zad własny nigdy nie podskoczą,
ale w zawziętości dzielnie się jednoczą.

I plotą, i plotą...

[eka]

i plotą, i plotą... tony kiczu w głowach,
zanim kwadrans zleci, makatka gotowa.
w tle trójkąty szczytów, w dolince strumyczek,
dwa koźlęta, trzy sarny, i wysoki rogacz,
tuż przy ścianie lasu gromadka myśliwych,
dziewczę leży w życie, kaczeńce w rozkwicie...

napis nad szczytami: NATURĘ KOCHAMY!
na dole arcydzieła, czarnymi nitkami:
Ekoterrorystów w pizdu przeganiamy!

i jak tu się dziwić, że mamy...
co mamy.

[eka]

Co mamy? Naszą przestrzeń.
Uskok progowy. Ty – skrzydło
wiszące. Ja – skrzydło zrzucone.

Czas między nami. Chmura i słońce.
To wcale niemało. Wymiar czysty,
kamienny, doskonały.

[eka]

Kamienny, doskonały Brak,
chroni nosicieli i siebie.
Wytnie, ile się da.
Czasem znieczuli.
Nie zniknie.

[eka]

nie zniknie lokomotywa czasu
tam i z powrotem
tam i z powrotem donikąd

pociąg bez drzwi (początki oraz utylizacje
w wagonach) i miliardy zamkniętych
okien – a my wciąż (jeszcze?)

patrzymy przez to samo