Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

jak karaś w jeziorze
jak borsuk w swej norze
jak kleszcz już na skórze
łap owieczko szczęście

na dłużej

[Jana]

na dłużej
jestem nieprawdziwa raczej
i nikt po mnie nie zapłacze
w tej grze komputerowej
karaś też jest natury cyfrowej
a tutaj już autodafe
poproszę następny level

[eka]

poproszę następny level naiwności
bo wie pan ja już chyba...
porąbię drabinę do mądrości
i do surowości na egzystencjalnym murze
dość mam mieszkania w postmodernistycznej
strukturze i końcom wielkich narracji
nie wierzę a jeśli muszę
ciut trendy być (bo nowe rządzi
zawsze skądś zleci) wezmę w pakiecie
mega teorię aktora-sieci

a czemu pana w nowościach brak?
martwi ten fakt

[Jana]

martwi ten fakt
to jestem ja
patrzę przez oczy
widzę świat

to moje wnętrze
czy to prawda?
to niemożliwe
taka jestem?

nie ma w nim
fałszywego tonu

więc nie
nie dystansuję się
od samej siebie
w lustrze

[eka]

w lustrze Alicja dostrzega świat
ten większy i głębszy
poza skończoność
gdy
nad słonecznikiem na parapecie
tańczą zielone dzwońce
wiruje szybciej
uważniej
patrzą na siebie słone galaktyki
kiedyś się zderzą
w punkt

[eka]

w punktach osobliwych prostuje się fala
czasu na bezprzestrzeni

tam nieograniczona myśl
myśli się sama

czy zechce raz jeszcze
nas stworzyć i opleść

jak myślisz

[eka]

jak myśli szczupak a czym
szczeżuja
czemu na drodze stoi grzyb
trujak
do czego drzewu potrzebna
huba
co winnam nocy że słońce
w długach

[Jana]

w długach jesteśmy
z poprzednich żyć
zostały nam sprawy
ale to myśl
tworzy nasz świat
duchowy obraz
idea
myślimy „Stań się”
dobra lub zła
kreacja trwa

[eka]

kreacja trwa i tka
i stawia Międzyczas
rześkimi przed sobą
tu Wczas a Niewczas... o tu

pod pierwszym i nad piątym szwem
przerabia Poniewczas nasz krój
a w co... a czym

wiedzieć nie chcesz
śnij

[Jana]

Śnij więc swój sen
również i w dzień
bo świat to za mało
by zrozumieć całość