Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

uwolnił się maj
pomachał
przekwitłym bzom
kasztanom zielonym
dmuchnął dmuchawcem
odleciał

ach, jaki jest spełniony!

[alchemik]

uwolnił się maj
i on i ja spełniony
byleby czerwiec nie urwał się
w połowie

nie pójdę już nad rzekę
łapać raki
gdyż jestem śmiertelnie chory

[eka]

nie pójdę już nad rzekę
łapać raki
gdyż jestem śmiertelnie chory

A Misza rzekł:
Już niedaleko do zmierzchu, gdy trafią
na swoją ławkę przy parkowym stawie,
gdzieś między starą Europą i Azją,
w miejsce, gdzie Stwórca nie dotarłby nawet.

Tam, przez lunety wytrąbionych flaszek
będą wyglądać rozgwieżdżonej kogi,
jak wskroś galaktyk płynie ponad czasem
przez mroczne morze i słoneczny ogień.

Kiedy przybije do portu w sitowiu
i rzuci cumy obok łysej wierzby
dobrze zakończy się nocna opowieść,
bo marynarze wreszcie się znaleźli.

Wrócą w milczeniu na rodzimy pokład.
Wydmą się żagle puszczone swobodnie
w rejsie ku gwiazdom, żeby kogoś spotkać
i cicho znikną jak ostatni oddech.

Czarodzieje.

[eka]

czarodzieje nie mogą być smutni, kochanie.
niczego nie rozwiązują,
oni są równaniem.