Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

uwolnił się maj
pomachał
przekwitłym bzom
kasztanom zielonym
dmuchnął dmuchawcem
odleciał

ach, jaki jest spełniony!

[alchemik]

uwolnił się maj
i on i ja spełniony
byleby czerwiec nie urwał się
w połowie

nie pójdę już nad rzekę
łapać raki
gdyż jestem śmiertelnie chory

[eka]

nie pójdę już nad rzekę
łapać raki
gdyż jestem śmiertelnie chory

A Misza rzekł:
Już niedaleko do zmierzchu, gdy trafią
na swoją ławkę przy parkowym stawie,
gdzieś między starą Europą i Azją,
w miejsce, gdzie Stwórca nie dotarłby nawet.

Tam, przez lunety wytrąbionych flaszek
będą wyglądać rozgwieżdżonej kogi,
jak wskroś galaktyk płynie ponad czasem
przez mroczne morze i słoneczny ogień.

Kiedy przybije do portu w sitowiu
i rzuci cumy obok łysej wierzby
dobrze zakończy się nocna opowieść,
bo marynarze wreszcie się znaleźli.

Wrócą w milczeniu na rodzimy pokład.
Wydmą się żagle puszczone swobodnie
w rejsie ku gwiazdom, żeby kogoś spotkać
i cicho znikną jak ostatni oddech.

Czarodzieje.

[eka]

czarodzieje nie mogą być smutni, kochanie.
niczego nie rozwiązują, oni...
są równaniem.

[eka]

Są równaniem... niespokojnym,
rosną iksy i igreki - strona prawa
kocha ciągi niewiadomych,

a ta lewa wręcz przeciwnie,
często więc się robi dziwnie
w ich zapisie.

Czy logicznie?
Dziecka pytaj.

[eka]

Dziecka pytaj, zanim się rozpada.
Namaluje tęczę.
I już wiesz.

[eka]

I już wiesz, najważniejsza jest spontaniczność.
Nawet najczystszą i najbujniejszą, czującą łąkę
spłaszczy do szarej tafli ten duszny nielot:
obowiązek.

[eka]

Obowiązek - pojemna i wciąż rosnąca obudowa, w którą
wtłaczasz myśli, dźwięki, kształty, obrazy uwalniane
z głowy. Niekontrolowany zapis świadomości? Nie żartuj,
spontan to emocja. Błyski, błysk kwitnienia w neuronach.
Reszta jest ramą.

[eka]

reszta jest ramą dla ciebie
i dla mnie
bardziej i głębiej szklistą
niknącą przezroczystą

jak w tym śnie dzisiaj
pod świtem

[eka]

pod świtem, w przestraszonym mroku,
zakwita bielą echinopsis.
jego piękno i kongenialny aromat
nie dotknie najbliższej nocy.

gorącym popołudniem zaczyna opadać
na zieloną, brutalną kolczastość,
a później przy niej zniknie,
otorbiony suchym meszkiem.

pępowina wolno gnie się.
dusi ogrom bajecznej korony.
zmierzchu się boi.