Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[Lucile]

W piekle będziesz płonąć, dziewico,
nie raz, nie dwa, do alkowy zaprowadzona
lecz gdy bezczułość ozdobiła twoje lico,
w akcie samoobrony już nie chciałaś skonać.

Odrazę, traumę i strach trucizna wymaże,
Mój grzech, twoja wina, lecz gdzie leży przyczyna?

Ciekawe, co nam kolejne milenium wskaże…

[eka]

ciekawe co nam kolejne milenium wskaże...
czy jego śmiech zniweczy gorzkie pytanie
i naszym czarnym wnioskom
zaprzeczy?

jeszcze przed człowiekiem
(ale nie przed nami!) milion
nowych dat
niechby je...
odhaczał zielonym markerem

[Lucile]

Odhaczał zielonym markerem - w notesiku
po staroświecku oprawionym w skórę - tylko te,
które same przybiegały łasząc się. One były
na czarną godzinę.

Jednak zabawiać się lubił z tymi, które miały prawo
do znaków stawianych na niebiesko. Natomiast tych,
którym przynależny był kolor czerwony, zwyczajnie
bał się. Miały znacznie większe wymagania.
Jeszcze je spełniał, ale jak długo?

A oburzenie
malujące się w zielonym spojrzeniu i wysuniętych pazurkach, kiedy
- z coraz większym trudem zdobywana -
karma nie przypadała do gustu,
chłodnym dreszczem i bolesnym mrowieniem
usztywniało lędźwie i niepewną przyszłość.

[eka]

Usztywniało lędźwie i niepewną przyszłość
wymowne milczenie,
twój brak odpowiedzi, a czekam już długo,
i niczego nie zmieniam.
– Wyjaśnisz, tyranie?
Ja tobie ulegam, przez ciebie zaprzeczam,
bo lubisz, więc błyszczę
pod wspólnym imieniem, nieskrycie.
Ja!
I najważniejsze moje!
Zmienimy to? Człowiekowi
każdy człowiek może być ostoją;
tak ocala się światy.
Ambicja, pretensje, prężenie muskułów...
to wymówki kręte, czyny nędzne, zwodnicze, bo zawsze w finale
prawda przychodzi niepostrzeżenie, cicho
podcina kolana. Zginiesz we mnie,
wraz ze mną.

Prawdo, naucz, gdziekolwiek pójdę.
Przylegać. W równej mierze
być częścią kropli i ziarna pustyni.

[tabakiera]

być częścią kropli i ziarna pustyni,
mrugnięciem światła...

tymczasem dymi
ogień z tej Ziemi,
palą się lasy, znikają sarny, kuny i jeże.

jestem zmartwiona, powiem wam szczerze,
jestem bezradna, czasem się trzęsę
ja, wasza matka,
opuszczam ręce.

[Lucile]

Opuszczam ręce, w głosie pobrzmiewają tony
kasandryczne - szukam, lecz nie ma czym przesłonić.
Kaleczą, niszczą zbolałe duszy siedlisko,
Tej nie oddam, choć pragną zagarnąć wszystko.

[eka]

Tej nie oddam, choć pragną zagarnąć wszystko,
co miałem, kiedy była przy mnie tak blisko,
że bardziej już się nie da. Bierzcie więc sobie
piach złoty, krzyk mew, skwar i błękit w południe,

łagodność fał, gdy witały brzeg, horyzont
tamtych marzeń, wspólny, niedoszły, cichy kąt...
Weźmiecie to wszystko – zjadacze przeszłości,
lecz dziewczynę, jej smak, rzucam do wieczności.

[tabakiera]

lecz dziewczynę, jej smak, rzucam do wieczności,
a wieczność jest jak wapno - lasuje i gasi,
kiedy sucha odpada, warto ją okrasić
miłością.
zaraz powiesz, że trąci patosem.
trąćmy się kieliszkami,
swój do ust podnoszę!

[eka]

swój do ust podnoszę chleb
zasiał mi się kiedyś w literkowym polu
na przygodę w czasie i na pewną śmierć

chabry oraz maki obrosły obrzeża
w środku blade kłosy
bociany i myszki

co wzejść miało – rosło
co grad zbił – pogniło
dłoń
dojrzała do kosy
trzyma chleb
nie wiem jak smakuje

[tabakiera]

nie wiem, jak smakuje ziarno z własnej roli,
ni co nuci ziemia, kiedy ją powoli
człowiek obłaskawia, zakładając cugle,
czego nie chce niszczy, podlewa zaś gównem,
to, co zowie plonem, a plon to podstawa
- obfitością zbiorów rolnik się napawa.