Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[Mchuszmer]

ma przechlapane
na wskroś papiery
pokazał język
cztery litery
więc odejmiemy mu jeszcze parę
z cancel culturką
na niepamiętanie

[pallas]

na niepamiętne
dzienniki
nakreślone
zdrętwiałom ręką
gęsie pióro drży

z tuszu
wyblakłego
wyłania się
zagubiony pomnik
trwalszy niż że spiżu

[alchemik]

Trwalszy niż ze spiżu wiersz bez początku i końca.
Wtrącaj swoje słowa, wtrącaj natchnione obrazy.
Nikt się nie obrazi, bo nigdy nie będą w dupie węża
połykającego ogon wraz z odbytem Wielkiego Wybuchu.
Uroburos zwycięża kosmicznym poetyckim podmuchem.


(Dziękuję za magiczną rezurekcję, Pallas, stary przyjacielu. Takie zabawy też są czynnikiem scalającym użytkowników, w których tli się iskierka poezji, a przede wszystkim iskra przynależności. Dziękuję Szymku i innym, że pociągnęliście za Pallasem. Moim zdaniem takie zabawy i konkursy mają sens.)

[Mchuszmer]

Uroboros zwycięża kosmicznym podmuchem
który dupy kołysze na boki jak wahadła
dzień z nocą przemieszają pośladkowe światła
choć w dupie świat tkwi mocno freud nie mylił tu się
ta umie się pokrywać poetyckim puchem

[tabakiera]

ta umie się pokrywać poetyckim puchem
i ogrzewać w barchanach na których kwiatuszki
lub ambitne cytaty
takie sraty taty i bułka przez bibułkę gryziona na raty

[eka]

Takie sraty taty i bułka przez bibułkę
gryziona na ratyzbońskim Kamiennym Moście,
kupiona w nadbrzeżnym sklepiku, ciepła i chrupiąca,
ciągle nie pozwala o sobie zapomnieć. Smakowała
odzyskanym, szczęśliwym wierszem.

Chcesz? - zapytałam. Zaprzeczyłeś.
A wtedy przez surową prostotę romańskich przęseł
i ciszę usypiającego Dunaju, jak taran
przebiło się serce katedralnego dzwonu.

Oczy pewnie miałam jak spodki,
bo szczelnie zamknąłeś je ramionach,
a w ustach ostatni okruch kajzerki.

[alchemik]

A w ustach ostatni okruch kajzerki.
Ach!Tych pośladków z dodatkowym sznytem,
gdy naddunajskim orgazmem się szczycę.
I seks przez bibułkę z westchnieniem wielkim.

Do atmosfery wzbieranej metanem.
My też podwyższymy globalne ciepło.
Cóż, perwersyjnym jest kajzerkę ciepnąć.
Usprawiedliwia fakt, że nad Dunajem.

[pallas]

Usprawiedliwia fakt, że nad Dunajem.
Pary tańczą walca, wchodząc w nurt
taktów Straussa. Porusza się batuta
zaczarowaną ręką mistrza i
cały Wiedeń w ruchu tysiąca nut,
noga za nogą podąża nad piękny
modry Dunaj. Tam młodzieniec
siedząc coś kreśli w swoim dzienniku:
mara to i sen - instynkt pierwotny.

[alchemik]

Mara to i sen - instynkt pierwotny.
Choć tenże nie potrafi rozdzielić znaczenia
kanapki Sigmunda Freuda od tej
kajzerki z innego wcielenia,
gdzie ponosił nas Strauss i walc.

A za zasłoną z bibułki teatrzyk cieni
w wiecznym wirowaniu ciemnych plam
na słońcu.
Cóż, w nocy słońca nie ma i nawet
cienie
giną z braku oświetlenia.
Chyba że gwiazdy zebrane do kupy w soczewce wyobraźni.

Dziękuję, monsieur Freud
przeżyłam katharsis.
Ale tej kanapie przydałoby się cięcie
w poprzek.
Na cześć "heil Kaiser" i jego bułeczek
ciętych na czworo
w okruchach
karmiących Dunaj wspomnieniami.

[Mchuszmer]

karmiących Dunaj wspomnieiami
wołam z drugiego brzegu - może ciut wyniośle
to brzmi, ale ptactwo ma już rozstroje od tych białych bułek
przysuszone słowa zostawmy w sztambuszkach
nie wytrzepujmy ale zróbmy miejsce na rozścielenie
nowych dywanów w starych kamienicach