Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

miał człowiek (który bezy jadł) zgagę
i sporą nadwagę
i grubszą od niego babę
oraz kota i psa

słuchając Bacha jęczał
że świat o nim nie będzie pamiętał
choć widelczykiem tak ładnie
bezy je

wlazł więc w internety
szukając pociechy
i odkrył jak wiele może
na językowe noże

dochamił się
zwilczył
sprostaczył jak troll
i już nie słucha

mszy wielkiej h-moll

[tabakiera]

mszy wielkiej h-moll
nie słuchaj
jeśli boisz się
potęgi tworzenia
jeśli Alleluja
nuci ci do ucha
liść
pszczoła
i mucha

nie słuchaj
oddychaj

poczujesz
jak
znikasz

[eka]

znikasz w swoim śnie kiedy ja się budzę
i nie wiem czy bardziej ty masz mnie
czy ja ciebie

cieniu – czujnego śnienia życzę nam
bo chyba jednak bardziej chcesz
cyklicznie wracać do siebie

[tabakiera]

cyklicznie wracać do siebie
po wielkiej burzy
pajęczą nić snuć by w ciszy
sama się w sobie zanurzyć
w barwach
w wilgoci
w iluzji
tak wielkiej jak krasnoludek
ukrytych przez niego skarbów
szukać by błądzić

dla wzruszeń

[eka]

dla wzruszeń nie ma litości
czas najszybciej je ścina
winną jest proza życia

albo inna gadzina

pamięci niepamięci zawodne przyczyny
nie opieraj się
nie walcz

nic nie trzyma chwili

[EdwardSkwarcan]

nic nie trzyma chwili
kiedy rwie się jak nitka
łatwo ją pomylić
i szczęścia nie polizać

najlepiej te góry
rozebrać na czynniki
i co smaczne ugryźć
kiedy nas czas przypili

[tabakiera]

kiedy nas czas przypili
pogubieni w przeszłości
z przyszłością nazbyt krótką

wtedy zbieramy siły

i góry przenosimy
i morza zalewamy

łzami

okupujemy chwile
na walkę z demonami

[eka]

na walkę z demonami najlepszy rozsądek
z godziny na łące pobrane oddechy
i słońce
energia wprost z wiatru
w naturalnych obrazach
dwa małe zające

winniczków kilkanaście
mlecze chabry kąkole
zapach z ich formy i dotyk pod ręką
rzeki (lub choćby strumienia)
wystarczy

by z głowy
chyżo się ewakuowały
suki wściekłe
cyniczne harpie
i pompowane chamstwem
trzy siusiaki małe

[tabakiera]

trzy siusiaki małe
co nie miały jaj
leżały w koszyczku

baju baju baj

leżały i siusiać
nie chciało się wcale
błyszczeć wśród kiełbasek
było im

za mało

więc wyszły siusiaki
z koszyka na drogę
świat ich nie docenił

więc w las dały nogę

[eka]

więc w las dały nogę
i patrzą na ludzi
przez krzaki

morał z tego taki

świata nie zdobędą pisiaki
umysłowe pędraki
o nie!