Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[Lucile]

Czas na trąbce finał gra -
historię naszego nieba.
Zza firanki wieje chłodem,
nutki biegną swoim torem
mimochodem.

Na huśtawce pięciolinii nie znajduję
wspólnego akordu. Dłoń pusta, chociaż
palec szpikulcem paznokcia wystukuje
swój sabotaż.

Puszczasz oko, grymas zdobi twarz,
ósmy marca, więc przekornie pytasz,
jak się dzisiaj masz?

[tabakiera]

jak się dzisiaj masz?
w łapki ze mną grasz?


chłopka orze na traktorze
mieszczka wieszczka spać nie może
dzień koszmarnych babochłopów
obchodzimy raz do roku
a codziennie jest dzień dam

zobacz co dla ciebie mam...

[eka]

zobacz co dla ciebie mam... wyliczankę
może chcesz

multum pytań gdy sen morzy
krzyk nad świtem
miód w poranku
cytrynowe przedpołudnie
kpinę z prawdą
chłód na upał
sto dni w studni
wiadro wierszy nieskończonych
(tuż przed pointą łykam żal)

będzie dobrze

[tabakiera]

będzie dobrze jej wśród ludzi:
siądzie w kącie, by nie zbrudzić
czarnych schodów, białych ścian.

wiesz, mam pewien chytry plan:
nakarmimy ją syta,
to nie będzie głupio fikać,
napoimy mocną kawą,
zacznie podrygiwać żwawo.

jak za dobrze będzie biedzie,
może u nas się zasiedzieć...

[eka]

Może u nas się zasiedzieć... cóż z nią robić?
Tak jak mówisz, działać trzeba. Karmy biedę delicjami: miodem, chałwą, czekoladą, cukrem prostym i złożonym... a na pewno nie wytrzyma, lubi gorycz czcza gadzina. Rzuca się na pustą michę, krwawy ochłap, rude kości obgryzane w samotności.
A my na to... Figa z makiem! Prośmy gości! Niech podgląda, siedząc w kącie: żarty, flirty i hulanki. Jedzmy, pijmy, lulki palmy... pan Twardowski się uśmiecha, bo diablica stąd ucieka. Niech nie wraca łachmaniara!
Wiedźma smutna i prastara.

[tabakiera]

Wiedźma smutna i prastara zaszyła się w moim domu
gdzieś na strychu. dokarmiałam ją uśmiechem, po kryjomu
chciałam zołzę ułaskawić, wycisnąć jej czarne wągry,
wszak to człowiek wzięty z bajki, trochę wredny, mało hojny,
lecz stabilny w byciu jędzą, więc bezpieczny i znajomy.

zołza była zwykłą kukłą.
a dom?
dom był urojony.

[eka]

dom był urojony
i jej wszechświat też
realne jest tylko to
co się czuje

bo prawda jest w nas

[tabakiera]

bo prawda jest w nas
zakładam
- uwięził ją fałsz

między sercem a wątrobą
nosisz prawdę zawsze z sobą
która krzyczy albo szlocha
- nienawidzisz ją i kochasz,
depczesz, podlewając żwawo,
nasłoneczniasz by wzrastało

ziarno

wykiełkuje śmiało

- tyle wiary w nas zostało!

[eka]

tyle wiary w nas zostało
ile wiernej siły
rozdzieramy gęste tło
spójrz głębiej

co czujesz

nie ma nas – tańczących
żadnej pary nie ma
świat z rytmu powstaje
samotnie
sobą się zachwyca

nasz taniec

[tabakiera]

nasz taniec
solo-pogo
ty mnie a ja ciebie
łokciem i od tyłu
za nami nikogo
w tłumie oficerki
tupią tup tup tup
taniec poszturchaniec
rytm prosto ze snów