Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

rytm prosto ze snów - nasze metrum
pianissimo przed porankiem
stąpające w piano piano
rośnie fala ciepły brzeg
uśmiech plaży nam się marzy
atol słońce czysty lazur
w jego centrum ja i ty
zanim wstanie ciężki dzień
na raz przytul
wtul na dwa
na trzy cztery nie ma nas
rytm porywa więzi czas
trzyma tempo chwyta w lot
forte forte wirowanie
. . .
opadanie miękkie ufne
nigdy dosyć
słońce wchodzi przez zasłony
a rytm głaszcze moje biodra twoje oczy

[Lucile]

a rytm głaszcze moje biodra twoje oczy
ukojeniem złym pomrocznym
powiedziałeś nie ma już nadziei

bywają różne odchodzenia
w przepoczwarzania ostatniej formie
chłodem przytulasz się do mnie
a oczy masz jakbyś się weselił

więc do widzenia do widzenia
bo już nie ma mnie w kadrze
źle skończy ten co z muzą zadrze

[eka]

źle skończy ten co z muzą zadrze
lat pięć w niemocy albo i sześć
spadaj zuchwalcze w real bez wzlotów
jesteś skończony - nie ma już cię
z tobą nie wejdę na pole sztuki
zbyt lubisz grę

przed horyzontem
kicz grafoklapa
leć puchu marny - adieu!

[tabakiera]

leć puchu marny - adieu!
wieczna istoto
pod tobą błoto
nad tobą niebo

wzlecieć czy upaść?

wieczne rozterki
co byś nie zrobił
jesteś kropelką
ziarenkiem
błyskiem

a może wszystkim
co na tym świecie
było mi dane

unoś się spadaj
ja tu zostanę

[eka]

ja tu zostanę sobą i tobą
a później szarym prochem
albo jak MV Alta
(haniebnie zostawiony na pastwę sztormów)
zepnę się i zdobędę Atlantyk
by osiąść
na kamienistym brzegu południowej Irlandii
słona i zardzewiała
z duszą

do wglądu

[tabakiera]

do wglądu schowałeś na zawsze.
ukradłeś - a miałeś nie patrzeć
w głąb ducha, gdyś szeptał do ucha.
śledziłeś. myślałam, że słuchasz,
a teraz z aktami w aktówce
uciekasz
ku pewnej głodówce

[eka]

ku pewnej głodówce to zmierza
a jakiej – dobrze skarbie wiesz
(tu rymem pojadę) podła z ciebie wesz

rym męski jest prosty – to pradziada cep
spadając z wysoka zwyczajnie uderza
w nosie ma dystanse jak i każdy lep

rzemień łączy dzierżak (to ten dłuższy kij)
z dębowym bijakiem – co krzyczy bij bij
za myśl o głodówce karę ci wymierza

och ach ach
pach pach ciach
nagle bijak zgasł nogi bierz za pas
nim się z nimi zderzy
uciekaj za las
w miastach głodnych mas
żyj żyj żyj zamykając ryj (niechcący tu wlazł
rym prostacki męski) tam gdzie nie ma nas

nie sieje się czas

[tabakiera]

nie sieje się czas ale rośnie
i płoży i pleni żałośnie
nie wiedząc gdzie żyźniej gdzie sucho
rozchodzi się czas
z zawieruchą
ucieka i wraca i wyje
historią nas łapie
za szyję
i ściska
i dusi
i gnębi

kto umie czas czasem zaciemnić?

[eka]

kto umie czas czasem zaciemnić
chowa się pod leśne wskazówki
kruche rude igliwie
bo tutaj
wrastając w korzenie i prastarą grzybnię
już nie jest
osobnym księżycem ani czarną plamą
nową raną słońca

bez śladu
zanim ciepły deszcz spod igieł wyniesie
miękko pod poszyciem
rozpajęcza mrok

[tabakiera]

rozpajęcza mrok sokoli wzrok
ni szponów nie widać
ni dzioba
lecz zając przezornie się chowa
i mysz i nornica i szczur

gdzie litość
empatia
gdy ból
rozsadza wątrobę i trzewia
powietrzem żyć przecież się nie da
tak stworzył zbawca i pan

czuć zapach skóry a z ran
tryśnie pożywna krew

natura i jej zew