Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

szczęście jest wszędzie
nawet w tornistrze
u Stanisława
w koszyku babci
w misce Azora

szczęście to strawa

karma dla ducha
żarcie dla ciała
wikt dla miłości

szczęście jest wszędzie
tylko nie każdy
prosi je w gości

[eka]

szczęście jest wszędzie tylko nie każdy prosi je w gości
takiego gościa każdy nieszczęśnik mocno zazdrości

chwalmy się nędzą
traumą
chorobą
szefem wredotą
choćby kłopotem sąsiadką małpą...

aplauz zyskamy
to takie ludzkie - budzić się z myślą
że ta
że ten
i tamten
ma od nas gorzej

[Lucile]

gorzej kiedy słowa zmieniają się w niezbędny
codzienny narkotyk

a ty umilkłeś

więc stawałam się wylinką samej siebie
nie rzucającą nawet cienia

mów do mnie
mów

[tabakiera]

mów do mnie
mów jeszcze, czuję w plecach dreszcze,
mów uczynkiem i słowem, czasem zaniedbaniem.
mów, kiedy zamilknę będę słuchać, panie,
ale dopóki gęba mi się nie zamyka
strofuj sobie do woli - i tak będę brykać.

[eka]

i tak będę brykać przez dni przez miesiące
w głuszy grad
gradłują gruchające gołębie
ghrra ghrr ghrra słuchaj dzieweczko
ona nie słucha

jak cicho z ukruszonego ganku
unosi się mgła

mów głośno gdy odrealniam się w tłumie
poza mną
twoich słów
przecież nikt nie rozumie

[tabakiera]

przecież nikt nie rozumie czterdzieści i cztery
metafory masona, co pragnął kariery,
imienia i nazwiska nowego Mesjasza.

a imię jego będzie i wszyscy powstaną

racja - w imię imienia wstałam dzisiaj rano,
by wziąć do ręki Dziady i pogonić dziada.

a na cmentarzu cisza. tylko liść opada.

[eka]

A na cmentarzu cisza. Tylko liść opada
od niechcenia, bez żegnaj, rzuca żywą gałąź.
Smutna, śpiesznie przelicza złociste maluchy,
jak przeżyje rozstanie, gdy wszystkie odlecą?

Czarna, naga, bezlistna, przez wiatry smagana,
dotykiem mrozu ścięta, zapłacze się sama.
Zawieruchy zapragnie, zamieci, zawiei,
by pod ciężarem śniegu runąć pod pień
i zgnić
jak martwe dzieci.

[tabakiera]

jak martwe dzieci leżą pokotem
marzenia złote młodej dziewczyny
potem kobiety teraz staruszki

najpierw umarło to o zdolnościach
chwale i sławie
- los dał łaskawie tyle myślenia
ile potrzeba do nawleczenia
igły na nitkę
ale by skroić by formę zmierzyć
trzeba poszerzyć
dodać komórek wzmóc rozumienie
może dać w ciemię

następne zdechło to o miłości wiecznej i trwałej:
pierwszy kochanek był napastnikiem oraz krzykaczem
drugi rogaczem
trzeci matołem
(brykał pod stołem i tłukł butelki)
- szacunek wszelki
do mężczyzn prysnął

wyszło jak wyszło

na końcu zdechło o życiu w zdrowiu
o wiecznej sile

dziś przy mogile stoi staruszka
nic się nie zmieni
nie przyjdzie wróżka
piękny czarodziej
książę ni żaba

stracona sprawa

[eka]

stracona sprawa stała na brzegu
długiej i leniwej rzeki

kiedy zzuła sandały
kiedy włosy jak łzy zgarnęła z twarzy
rozgrzany środek lata
związał jej stopy
z płycizną

stąd
jest ofelią niespełnioną

[tabakiera]

jest ofelią niespełnioną w śmierci swojej
brodzić czy po szyję wchodzić - jeszcze stoi
jeszcze myśli i próbuje wstrzymać oddech
czy na zawsze
jeszcze nie wie
śmierci głodna
wymiotuje żółcią życia
w żółte fale
skoczy
wyjdzie
czy zawróci
ciągnąc dalej
tren histerii tren utkany
ojca wolą
zapisaną z bólem serca
jak nekrolog