Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

wtacza się ruski mir
zabija gwałci podpala
niech się upodli kijowska sucz
skamle o smycz
o kaganiec

niech chowa kły – bo jeśli nie
totalna jatka a nie liryczny
jej śmierci taniec

[eka]

jej śmierci taniec – drży metafora
słabnie od faktów tak oddalona
strzał w potylicę
barłóg w piwnicy
pijacki oddech
stara kobieta przez dwóch gwałcona
maleńkie trupy
urwane głowy
...
jak te obrazy zlirycznić w słowach
jak taką prawdę
poetyzować

[tabakiera]

poetyzować mogą miliony
a proza życia wysuwa szpony
i rozdrapuje i dziobem stuka

spojrzeń jej w ślepia - to wielka sztuka!

[Lucile]

spojrzeć w jej ślepia – to wielka sztuka
zwłaszcza teraz gdy na szali
wojny ważą się także nasze losy
miłosierdzia i sprawiedliwości w nich nie szukaj
lecz nie odwracaj od potwora głowy
historia nas uczy że on w potylicę
strzelić zawsze jest gotowy

a na bestialstwo brakuje już skali

[eka]

a na bestialstwo brakuje już skali
kiedy nie ma kary

zrobię ci co zechcę
mówi blady żołnierzyna
powiedzieli że mogę
jest zimny rożen
rozpalę ognisko...

ja mogę z tobą wszystko

[eka]

ja mogę z tobą wszystko
połączyć i podzielić
litery dajmy na to
(a nawet ich numery)
lecz przede wszystkim dźwięki
niesenne przywiosenne
krzyżyki i bemole
rosnące dziko riffy
ulotne ornamenty lub ostre zjazdy glissu

choć po nich spada cisza

[Lucile]

Spada cisza chwilowa
zda się nierealna dziwna po niosących śmierć
bombach rozrywających
odważne sercach obrońców
Mariupola
Doniecka
Kijowa
Lwowa
i tylu innych bohaterskich
ukraińskich miast

mam nadzieję że ta cisza nie jest
sygnałem zobojętnienia
ale
zapowiedzią
odwetu i zwycięstwa

[eka]

Odwetu i zwycięstwa!
Więcej, wciąż więcej chcemy.
Las cichnie. Pola płyną czerwienią.
Szli tędy nasi, szli...
Niebo otwiera, niebo rygluje drzwi.

[tabakiera]

Niebo otwiera, niebo rygluje drzwi do Boga
a stwórca zza zasłony patrzy zaspanym okiem
smugi na szybie
smogi
zryte błotniste drogi
ludzie - muchy
ludzie - pająki
na obraz i podobieństwo
na wielkie śmierci zwycięstwo
albo ku życiu
wiecznemu

umyj okna gospodarzu
zejdź na ziemię
spluń za siebie

wstyd?
strach?
duma?
może dumka?

nadal mieszkasz w siódmym niebie?

[eka]

nadal mieszkasz w siódmym niebie
i masz lepiej tam na górze – tak wciąż mówią
ci co w śmierci albo w bólu
widzą twoje zaniechanie
obojętność
czasem karę
dłoń tak mściwą...
żeś najgorszym ze zbrodniarzy

jak jest
nie wiem

wiem że nie chcę być kukiełką
uwieszoną na twym sznurku
androidką w algorytmach
zniewoloną cud-dziewczynką
puzzlem bajkowego życia

wiem że nie wiem
skąd jak po co
więc tym niżej chylę głowę
przed Ogromem przed Prawami
które Drogę rozpoczęły

jakimś cudem
w ciągłym ruchu wiecznej zmianie
ona ciągle jest przed sobą