René Char

[eka]

*

Co pozostaje



Co ci dolega? To tak, jakby w bezgłośnym domu zbudził się wschód twarzy,

którą cierpkie zwierciadło zdawało się utrwalić. To tak, jakbyś wznosił ku

ściśniętemu gardłu, gdy wysoka lampa i jej blask padały na ślepy talerz,

dawny stół z jego owocami. To tak, jakbyś przeżywał na nowo swoje

ucieczki w oparach poranka na spotkanie tak ukochanego buntu, tego

buntu, który lepiej niż wszelka czułość umiał cię wspomóc i wywyższyć. To

tak, jakbyś potępiał, podczas gdy twoja miłość spała, władczy portal i drogę

co do niego wiedzie.

Co ci dolega?

Nietknięte nierzeczywiste w spustoszonym rzeczywistym. Ich zuchwałe

wybiegi otoczone wezwaniami i krwią. To co zostało wybrane i pozostało

nienaruszone, od brzegu przeskoku aż po brzeg osiągnięty, nierozważna

teraźniejszość, która bezpowrotnie niknie. Gwiazda szalona, co podeszła

zbyt blisko i która umrze przede mną.





tłum. Krzysztof Andrzej Jeżewski

[eka]

*

Często mówię tylko do ciebie, aby zapomniała o mnie ziemia.

Za oknem ciągnie się dzień bezbolesny, któremu rózgi wierzb oszczędzają chłosty. Wyżej jest miara wysokopiennego lasu, rozdzieranego przez ujadanie psów i myśliwych.

Uchylam drzwi naszego pokoju. Śpią tam nasze oczy. Przeniesione twoją dłonią. Herby stwardniałe dziś jak miód zebrany z wiśni.

Moja śmieszna pożądliwość, moje zimne pragnienie: uchwycić twą głowę na skraju przepaści jak drapieżny ptak. Dopadałem cię wiele razy, na deszczu, wśród skał nadmorskich, jak sokół okapturzony.

Lettera Amorosa
tłum. Artur Międzyrzecki