• Nasze rekomendacje
  •  
    UWAGA!
    JEŻELI JESTEŚ ZAREJESTROWANYM UŻYTKOWNIKIEM I MASZ PROBLEM Z LOGOWANIEM, NAPISZ NAM O TYM W MAILU.
    admin@osme-pietro.pl
    PODAJĄC W TYTULE "PROBLEM Z LOGOWANIEM"
     
  • Słup ogłoszeniowy
  •  
    Demokracja jest wtedy, gdy dwa wilki i owca głosują, co zjeść na obiad.
    Wolność jest wtedy, gdy uzbrojona po zęby owca może bronić się przed demokratycznie podjętą decyzją.

    Benjamin Franklin

    UWAGA!
    KONKURS NA TEKST DISCO POLO ROZSTRZYGNIĘTY!

    Jeżeli tylko będziecie zainteresowani, idea konkursów powróci na stałe.
    A oto wyniki



    JAK SIĘ PORUSZAĆ POMIĘDZY FORAMI? O tym dowiesz się stąd.
     

Baśń o puszczyku

ODPOWIEDZ
Wiadomość
Autor
Awatar użytkownika
Alicja Jonasz
Posty: 1658
Rejestracja: 24 kwie 2012, 09:01
Płeć:

Baśń o puszczyku

#1 Post autor: Alicja Jonasz » 27 sty 2022, 12:52

fr.1
Gdy po raz pierwszy ujrzały człowieka, wydawał się tak słaby i bezbronny, iż miast lęku, który zwykł pojawiać się w obliczu nieznanego, czuły jeno współczucie oraz nieodparte pragnienie, by ulżyć mu nieco w cierpieniu. Wszak na swych cienkich, nieporadnych kończynach, niezdolnych utrzymać go w jednym miejscu, przypominał bardziej wiotkie źdźbło trawy gotowe upaść przy najmniejszym podmuchu wiatru, niźli istotę zdolną im zagrozić. Nie potrafił tak jak one wnikać korzeniami w życiodajną glebę ani też konarami sięgać nieba.
Utkany na wzór pajęczej sieci - delikatny, pełen słabości, a jednocześnie uparty i wytrwały, budził w nich ciekawość i troskę zarazem. Ufne rozwarły przed nim na oścież drzwi swego domu, on zaś, wszedłszy do środka, rozsiadł się przy suto zastawionym stole i nie bacząc na święte prawa gościnności, począł bezrozumnie szafować tym, co drzewa ofiarowały mu w swej dobroci.
Poszły w ruch siekiery, świsnęły strzały i włócznie, a ostrze sochy zajadle wgryzło się w ziemię, wydzierając z niej bezcenne kruszce. Mijały lata i wieki. Człowiek rósł w siłę, ulepszał i pomnażał swe dzieła, puszcza zaś marniała. Drzewa konały w milczeniu. Jedne padały pod bezlitosnym ostrzem siekiery, od chorób, suszy lub powodzi, inne z tęsknoty za minionym czasem, kiedy mieszkańcy puszczy cieszyli się niczym nieposkromioną swobodą.
Wszystkie cierpiały jednako. Człowiek, ogarnięty niepohamowaną żądzą panowania nad światem, nie szczędził im bólu. To za jego przyczyną, w miejsce olbrzymich dębów, buków i jodeł, które przez wieki swymi konarami rozpostartymi na kształt skrzydeł ofiarnie chroniły braci mniejszych przed palącym słońcem tudzież lodowatym podmuchem wiatru, poczęły powstawać rozliczne osady, wstęgi dróg splecione niby pajęcze nici, pola uprawne, mosty, kopalnie raz po raz rozbrzmiewające głuchym łoskotem kruszonych skał, zaś wody rzek, dotąd krystaliczne i życiodajne, stały się mętne.
Mimo ogromu cierpienia, jakie niosły ze sobą bezrozumne postępki człowieka, drzewa żyły nadzieją, która była niczym ciepłe tchnienie wiosny - odżywcza. Syciły się nią jak każdą najmniejszą kroplą deszczu, jak nikłym blaskiem słońca, kiedy po zimnej nocy wychyla tarczę z nad horyzontu, ufając skrycie, iż kiedyś pojawi się pośród nich wybawca, który nie tylko z troską pochyli się nad ich losem, ale i nauczy ludzi, jak roztropnie czerpać z bogactw świata, nie niszcząc go zarazem. Matka puszcza odrodzi się wtenczas, a wszystkim jej mieszkańcom znowu będzie się żyło szczęśliwie i dostatnio.
Zabliźnią się rany, a drzewa bujnie rozrosną i tak jak niegdyś ich przodkowie, żyjąc w zgodzie i harmonii pospołu z innymi stworzeniami, zasiedlą ziemię od morza aż po górskie szczyty, człowiek zaś będzie im przyjacielem. Wszak wszystko ma swój kres - po nocy nastaje dzień, ciemność ustępuje miejsca światłu, chłód pierzcha przed odżywczym dotykiem słońca, tak i z chwilą przyjścia wybawcy skończy się bezmyślne panowanie człowieka. Drzewa wierzyły w moc tej przepowiedni.
Ostatnio zmieniony 28 sty 2022, 14:52 przez Alicja Jonasz, łącznie zmieniany 1 raz.
Alicja Jonasz

"A kiedy przyjdzie także po mnie
Zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtać błękit w głowie
To będę jasny i gotowy"
Tadeusz Woźniak

Awatar użytkownika
eka
Posty: 16787
Rejestracja: 30 mar 2014, 10:59

Baśń o puszczyku

#2 Post autor: eka » 27 sty 2022, 17:44

Z puszcz wyszliśmy, więc puszczyki - etymologicznie i logicznie jakby a nie ludzie : )
Święta racja w pierwszym fragmencie we wszystkim.
To ja czekam na puszczyka/puszczyków, którzy o początku nie zapomnieli.
Pozdrawiam, Alicjo :)

szczepantrzeszcz
Posty: 554
Rejestracja: 28 lis 2016, 22:03

Baśń o puszczyku

#3 Post autor: szczepantrzeszcz » 09 cze 2022, 19:56

Dobrze się czytało, choć nieco inaczej postrzegam drzewa. Bezosobowo. Osobą jest dla mnie las, czasami pole, na którym samotne drzewo rośnie. Drzewo bez lasu jest jak człowiek bez drugiego człowieka. Może żyć, ale po co?

Lubie drzewa, zwłaszcza stare. W starych drzewach mądrość świata trwa.

Awatar użytkownika
Alicja Jonasz
Posty: 1658
Rejestracja: 24 kwie 2012, 09:01
Płeć:

Baśń o puszczyku

#4 Post autor: Alicja Jonasz » 26 cze 2022, 13:18

fr. 2
Przyszedł na świat nad rzeką Prosną. Chałupa, w której matka go powiła, nie różniła się od innych we wsi. Sklecona z krzywych bali sosnowych, tu i ówdzie przeżartych próchnicą, poutykana mchem i gliną, z dachem niby sito, pokrytym zszarzałą od słońca i deszczu trzciną, miejscami przegniłym listowiem, przypominała bardziej bobrze żeremie niźli ludzkie siedlisko. Sam Antoś, wiecznie umorusany i głodny, w nędznej płóciennej koszulinie i takichże portkach, przetartych na kolanach i zadku, połatanych i ubabranych, w starym kapeluszu na płowej czuprynie, prezentował się nie lepiej. Istny strach na wróble! Bieda z nędzą! A do tego półsierota!
Matce umarło się jakoś na Św. Marka, czyli w czas, kiedy wiatr najgłośniej huczy w pustych gliniakach, a kostucha, łażąc od chałupy do chałupy jak dziad po prośbie, co rusz zagarnia do wora jakąś głodem udręczoną duszę spragnioną jadła z Bożej misy. Ojciec niezadługo po pogrzebie znalazł sobie inną babę, urodną niby pękata makówka i równie biedną jak on. Odtąd Antoś nie miał łatwego życia, bo macocha okazała się jędzą z piekła rodem. Nie szczędziła chłopaczynie szturchańców ani wyzwisk, które raniły delikatną duszyczkę po tysiąckroć boleśniej niźli rózga skórę.
- Bodajżeś sczezł, huncwocie! - sarkała, nalewając do miski ociupinkę lichej polewki, którą uwarzyła z resztek kiszonej kapusty z dna beczki wyskrobanej. - A bodajżeś się zadławił, darmozjadzie! Bodajżeś przepadł! Niechby cię ziemia żywcem pochłonęła!
I tak od świtu aż po zmierzch, nie słysząc dobrego słowa, jeno szyderstwa i kuksańce znając, rosła chudzina niby ta dzika puszcza wokół wsi - powolutku, prawie niezauważalnie, aczkolwiek wytrwale, na przekór wszelkim macoszym życzeniom.
Ostatnio zmieniony 27 cze 2022, 16:21 przez Alicja Jonasz, łącznie zmieniany 1 raz.
Alicja Jonasz

"A kiedy przyjdzie także po mnie
Zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtać błękit w głowie
To będę jasny i gotowy"
Tadeusz Woźniak

Awatar użytkownika
eka
Posty: 16787
Rejestracja: 30 mar 2014, 10:59

Baśń o puszczyku

#5 Post autor: eka » 26 cze 2022, 20:12

Bardzo udana stylizacja! Baśń w dawnym rycie, gratki!

:kofe:

Awatar użytkownika
Alicja Jonasz
Posty: 1658
Rejestracja: 24 kwie 2012, 09:01
Płeć:

Baśń o puszczyku

#6 Post autor: Alicja Jonasz » 27 cze 2022, 16:22

cześć, eko! :) dziękuję za dobre słowo :) straszliwy zastój miałam...
Alicja Jonasz

"A kiedy przyjdzie także po mnie
Zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtać błękit w głowie
To będę jasny i gotowy"
Tadeusz Woźniak

Awatar użytkownika
Alicja Jonasz
Posty: 1658
Rejestracja: 24 kwie 2012, 09:01
Płeć:

Baśń o puszczyku

#7 Post autor: Alicja Jonasz » 28 cze 2022, 11:08

fr.3
Nie znajdując schronienia w rodzicielskiej chatynce, począł chłopaczyna całe dnie spędzać w kniei. Ona jedna rozwarła przed nim swe odrzwia i ugościła niczym jakowegoś królewica - wyśmienitym jadłem i napitkiem, których nie powstydziłby się podczas uczty i sam książę. Ach, czegóż nie było w tej leśnej spiżarni! Całe kopy orzechów, jagód i poziomek, wiązki aromatycznych ziół, smakowitych korzeni, grzybów i wszelakich bulw, misy koziego mleka, a woda tak krystalicznie czysta, iż jeden jej łyk czynił człowieka mocarnym.
Bywało, że Antoś, zapuściwszy się w dzikie ostępy, nie wracał do chałupy przez dzień cały albo i dłużej. A bo to wyczekiwał kto tam na niego? A bo to włosy ze łba kto rwał, że się gdzieś dzieciak zapałętał? Jedna gęba mniej do wyżywienia i miejsca na legowisku więcej. Nie on pierwszy, nie ostatni, co w kniei przepadł! Wielu bez wieści poginęło, oj, wielu! A kto do puszczy na ratunek im pobieżał, o zdrowych zmysłach stamtąd nie wylazł! Taki już los...
Chodziły słuchy, że sam czart ludzi na manowce nęci, a oni jak te owce prowadzone na rzeź bezwolnie poddają się jego woli. Zwabieni słodkimi słowy wodników, utopców, mamun czy innych paskud z piekła rodem, których całe rzesze zasiedlają przepastne bagna nadprośniańskie, niebacznie zapuszczają się w leśny gąszcz, by przepaść bez śladu. Antoś znał te wszystkie ludzkie bajania, lecz czy to z wrodzonej przekory, czy z dobroci serca, nie dawał im wiary. Wszak puszcza była mu domem, jakiego nigdy nie miał, a całą duszą mieć pragnął.
W jej matczynych ramionach czuł się zaopatrzony we wszelakie dobro potrzebne nie tylko ciału, aby mogło wzrastać w siłę, lecz i w takowe, które napełniwszy ducha męstwem, dobrocią i rozumem, czyniło zeń mocarza nad mocarzami. Tak to puszcza dzień po dniu niczym snycerz biegły w sztuce wytrwale urabiała jego serce, on zaś służył jej z oddaniem. A to pisklaka, który z gniazda wypadł, od zguby w lisim pysku uratował, na powrót w ciepło matczynego puchu wsadzając. A to opatrzył wilczą łapę o ostry kamień okaleczoną. A to sarnę z potrzasku wydobył. A to ziaren ptakom nakruszył, choć urodzaj lichy i w komorze bieda jeno piszczy.
Alicja Jonasz

"A kiedy przyjdzie także po mnie
Zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtać błękit w głowie
To będę jasny i gotowy"
Tadeusz Woźniak

Awatar użytkownika
Alicja Jonasz
Posty: 1658
Rejestracja: 24 kwie 2012, 09:01
Płeć:

Baśń o puszczyku

#8 Post autor: Alicja Jonasz » 26 lip 2022, 16:46

fr.4
- Ani chybi musi z czartem mieć konszachty! - gadali we wsi, gdy zdrów z boru do chałupy wracał. - Jeszcze jakoweś złe licho z bagien ku nam przywlecze...
Poczęli zwać go puszczykiem, jako że w puszczy pospołu z siłami nieczystymi czas trwonił, miast żyć wśród ludzi i wśród nich szczęścia szukać, rodzinę z pazurów głodu wyrwać, nędzę obłaskawić.
Taka już ludzka natura, że inności pojąć się nie stara, i albo stroni od niej jak od ognia, odpycha niby najgorsze zło, albo, o zgrozo, robi wszystko, aby ową odrębność unicestwić. Antoś dla pobratymców był właśnie takim odmieńcem. W jednych wzbudzał strach, w innych zaś odrazę i niepojęty gniew.
Gdy szedł między chałupami, wesół i zdrów, ludzie schodzili mu z drogi, mamrocząc pod nosem zaklęcia odczyniające uroki, chroniące czy to przed złym okiem, czy to przed szeptami czarta, które niechybnie mogłyby sprowadzić na wieś jakoweś paskudne choróbska, albo i, co gorsza, samą kostuchę, a ona, biegła w swej sztuce jak mało kto, będzie już wiedziała, co robić, by się do woli ich nędznym życiem nasycić.
- A tfu, niech to licho porwie! - wołali, po trzykroć spluwając przez lewę ramię. - A tfu, na psa urok!
Ostatnio zmieniony 15 sie 2022, 11:36 przez Alicja Jonasz, łącznie zmieniany 2 razy.
Alicja Jonasz

"A kiedy przyjdzie także po mnie
Zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtać błękit w głowie
To będę jasny i gotowy"
Tadeusz Woźniak

Awatar użytkownika
eka
Posty: 16787
Rejestracja: 30 mar 2014, 10:59

Baśń o puszczyku

#9 Post autor: eka » 03 sie 2022, 15:45

Alicja Jonasz pisze:
26 lip 2022, 16:46
Taka już ludzka natura, że inności pojąć się nie stara, i albo stroni od niej jak od ognia, odpycha niby najgorsze zło, albo, o zgrozo, robi wszystko, aby ową odrębność unicestwić.
W punkt!

Uczta normalnie, uwielbiam Twoje legendowanie :)

Awatar użytkownika
Alicja Jonasz
Posty: 1658
Rejestracja: 24 kwie 2012, 09:01
Płeć:

Baśń o puszczyku

#10 Post autor: Alicja Jonasz » 14 sie 2022, 12:28

eka pisze:
03 sie 2022, 15:45
Uczta normalnie, uwielbiam Twoje legendowanie
eko :)
Alicja Jonasz

"A kiedy przyjdzie także po mnie
Zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtać błękit w głowie
To będę jasny i gotowy"
Tadeusz Woźniak

ODPOWIEDZ

Wróć do „ALICJA JONASZ”