Jak czart Olbina został aniołem

[Alicja Jonasz]

fr.1
Czart jak to czart, lubi psocić ponad miarę. Diabeł Olbina nie różnił się w tym od swych kamratów. Miast spać w najlepsze na bagnach, jak przyobiecał przed wiekami, w dzień hasał po puszczy pospołu ze zwierzyną, z wieczora zaś wychylał zza drzew kostropaty łeb i podglądał, jak się żyje ludziom, a kiedy wśród nich źle się działo, zacierał łapska z uciechy i chichotał wniebogłosy. A źle działo się zawżdy! A to ktoś na kogoś rzekł złe słowo, a to wodę w studni zatruł, a to ukradł cebulę, którą gospodyni obrała z łusek i wystawiła, aby słońce i wiatr ją osuszyły. A to to, a to tamto, nie było dnia bez bitek, plwania na siebie, kłótni czy kradzieży.
— Hulaj dusza, piekła nie ma! — powiadali ludzie, wydając się sprytniejsi w czynieniu zła od niejednego biesa z piekła rodem.
Właściwie diabeł niewiele miałby do roboty, gdyby nie Matka Boska, której figura po dziś dzień stoi w starym parku w Przystajni. Otóż niczym najprzedniejszy kowal z Bożej Kuźni umiała ona przekuć w najszczersze dobro to, co jawiło się w ludziach na wskroś złe. Gdy więc ktoś stracił w kradzieży mienie, zawżdy jakaś dobra dusza wspomogła go w potrzebie. Smutny wcześniej czy później odnajdywał pocieszenie, zraniony dłoń kojącą wszelki ból, porzucony zaś bezpieczną przystań w szczerym, miłującym sercu. Każde nieszczęście rzucone na szalę losu wnet spotykało rywala pod postacią dobra. Nic więc dziwnego, że ludzie kochali Matkę Boską całym sercem i odwiedzali jej figurę nie tylko wtenczas, kiedy źle się im działo, ale i też w chwilach radości. Okrutnie to mierziło czarta, aż pewnego dnia, buńczucznie zadarłszy łeb do góry, zawołał:
— Zabiorę im ciebie, a gdy nie będą cię widzieć, zapomną o tobie równie szybko, jak i o mnie zapomnieli!
Boża Matula zerknęła z nieba na pokrzykującego ku niej czarta i uśmiechnęła się dobrotliwie. Wszak znała go aż zanadto dobrze, by się teraz na niego gniewać. Choć psot niemało miał na sumieniu i uparciuch był z niego nie lada, lubiła go szczerze i nie raz nie dwa wstawiała się za nim u swego Syna.
— Poczciwy ten Olbina, choć czart z piekła rodem — powiadała, widząc, jak diablik co dzień dogląda puszczy, jak się mozoli, by ustrzec ją przed pazernością ludzi.
Bowiem i tam działo się coraz gorzej. A to kłusownik ustrzelił z flinty wilczycę i pewnie zmarniałyby szczenięta sieroty, gdyby nie litościwy diablik, który niczym najtroskliwsza matka wykarmił je kozim mlekiem. A to znowuż nierozważny grzybiarz nadłamał gałązkę młodego dębu, który wyrósł tuż przy ścieżce i pewnikiem uschłaby do imentu, gdyby nie czarcia pomoc. To tu, to tam, zawżdy doglądnie tego, co człek z głupoty zniszczy.
— Jakże się gniewać na taką poczciwinę — szepnęła z czułością Matka Boska i postanowiła pozostawić sprawy swemu biegowi.
Tymczasem diabeł chwycił przerdzewiałą łopatę znalezioną zeszłej wiosny w kupie śmieci na skraju puszczy, i począł kopać dół w ziemi, na zmianę chichocząc i sarkając, a to na ludzką głupotę, której coraz więcej na świecie, a to na Matkę Boską, przez którą tak musi się trudzić, a to na muchy, że do ślepiów lezą. Jak to diabeł, marudny, ale poczciwina, bo nim minęła godzina, złość stopniała w nim niby sopel na słońcu.
— Tu ją zakopię! Tu jej nie znajdą, choćby i wieki szukali! — parsknął wreszcie, spojrzawszy w czeluść jamy.
W istocie, dół był głęboki, że i bies nie wyskoczy! Zatarł diabeł Olbina z uciechy łapska i nie oglądając się na nic, pobiegł do Przystajni po figurę Matki Boskiej. Nim dzień nastał, złożył ją w jamie i zakopał, po czym ułożywszy się wygodnie na trawie za pniem olbrzymiego dębu, który rósł nieopodal, zasnął. Śniło mu się niebo, co wielce go zadziwiło, gdyż nigdy przedtem nie był w niebiańskiej krainie, a to, co o niej słyszał, przebywając w piekle za czasów młodości, znacznie się różniło od tego, co zastał we śnie. Było mu tam, o dziwo, dobrze, a nawet, rzec można śmiało, że lepiej niż w piekle.
— Ach, jakże mi błogo, jakże lekko… — wyszeptał i aż się wzdrygnął przez sen.
Obudził go lament, który niósł się pośród drzew niby żałosny jęk puszczyka. To ludzie, zorientowawszy się, że figura Matki Boskiej zniknęła z cokołu, zawodzili tak żałośnie. Najsampierw czart nie mógł się nasycić widokiem ich rozpaczy. Co rusz wychylał kostropaty łeb zza pnia, mrużył swe żółte ślepia i szczerzył zębiska z uciechy. Wszak figura skrzętnie ukryta, a oni… O, zanadto dobrze ich znał, by się martwić! Polamentują i przestaną, a potem zapomną, jak i o nim zapomnieli...

[eka]

Najsampierw - jesteś lekiem na całe zło

Kto dzisiaj pisze klechdy? Olewasz mainstream, tworzysz swoją enklawę i... wychodzi cudeńko.
Dobro pozbawione patosu, ckliwości, z głęboko ukrytym przekazem.
Szacun.

[Alicja Jonasz]

eko, dziękuję za miłe słowa nic nie olewam, po prostu tak wyszło, a przy okazji fajnie się bawię; mam jakiś motyw - tym razem figurę Matki Boskiej, którą ludzie ukryli w obawie, że hitlerowcy ją zbezczeszczą - i piszę fragment po fragmencie, nigdy nie wiedząc, dokąd mnie ta historia zaprowadzi; nigdy nie wiem, czy finał będzie niewypałem, czy może zgrabną puentą to tylko zabawa, eko dziękuję, że czytasz

[Alicja Jonasz]

fr.2
Mijały dni, tygodnie i miesiące, a ludzie co dzień zbierali się gromadnie przed pustym cokołem, modląc się do swej Mateńki, ona zaś tak jak dawniej schodziła do nich z niebiańskich błoni, a to pod postacią wietrzyku, który chłodził rozgrzane czoła w długi, skwarny dzień, a to w słonecznym promyku otulającym ich zapłakane oblicza. Diablik przypatrywał się wszystkiemu z niemałym zdziwieniem i o dziwo, miast radować się, z dnia na dzień tracił humor, aż jednego wieczoru po zrytym zmarszczkami policzku porośniętym ryżawą szczeciną popłynęła łza.
— Ki czort! — wykrzyknął przerażony, płosząc tym puszczyki głęboko skryte w dębowej dziupli. — Toż to łza, najczystsza łza! — dodał i otrzepał się z obrzydzeniem.
Jakże teraz pokaże się na diablej uczcie w królestwie ciemności? Wszak czart, który płacze, jest zakałą piekła! O, jeszcze jedna! A jaka słona niby kozi ser skradziony z gospodarskiej komory! I kolejna? Płyną jedna za drugą! Skąd ten żal w czarcim sercu? Ani chybi, to Matki Boskiej sprawka!
— Jakże mnie coś w piersi boleśnie ściska! Okrutnie kąsa niczym zjadliwa menda… — załkał żałośnie i począł się drapać po grzbiecie gałązką tarniny.
Nienawykły do bólu skulił się nieco w sobie, przygarbił, po czym majtnąwszy ogonem, znów łypnął ślepiami na ludzi modlących się pod pustym cokołem.
— Dobrze, oddam wam tę figurę — postanowił w końcu.. — Oddam, a potem niech mnie piekło pochłonie!
Nie wiedział, że Matka Boska ma wobec niego inne plany. Uśmiechnęła się dobrotliwie, jak miała w zwyczaju, gdy widziała, że na ziemi dobrze się dzieje, a potem pogłaskała czarta po kostropatym łbie i szepnęła:
— Mój aniele…
Tak, mój aniele! Nie inaczej… Wszak w każdym sercu drzemie anioł, który czeka na przebudzenie.
Czart o anielskim sercu po dziś dzień żyje w nadprośniańskiej puszczy i wespół z Matką Boską, której wizerunek wrócił na cokół, troszczą się o tę ziemię. Ci, którzy spotkali go na swej drodze, powiadają, że się zmienił i w niczym nie przypomina dawniejszej szkarady. Niektórzy widzieli go ponoć w Przystajni, jak ze złożonymi skrzydłami modli się pod figurą Najdroższej Mateńki.
Czy to prawda, czy takie ludzkie bajanie, tylko Bóg jeden wie…

[eka]

Łzy mają niezwykłą moc.
Dzięki za dobry początek dnia

[Alicja Jonasz]

Łzy oczyszczają.
Cieszę się, że uśmiechnęłaś się, czytając...