świt

Wiadomość

EdwardSkwarcan · #1 Post autor: **EdwardSkwarcan** » 23 lip 2019, 16:03

łuna wschodu już kusi na promienny spacer
gibkie wierzby szeleszczą w porannej modlitwie
uginają łoziny szepcząc z sennym lipcem
ranek budzi szary świt sprasza biel na harce

przeciągając się tłoczą magiczne widziadła
osaczają senny wzrok ulotnie tumaniąc
tuli trawy mgielny puch jak bezkresny anioł
strąca rosy senny wiatr w wilgotnych oparach

tańczy zwidy unosząc zwiewna baletnica
gubi strojne falbanki w słonecznych promieniach
rozjaśnia błękit urok pyzatego lica

stracił władzę nocny mrok ginie w światłocieniach
w wonnej łące trwa koncert radosnych powitań
świt aż usta otworzył z wrażenia oniemiał

#2 Post autor: **Leon Gutner** » 27 lip 2019, 23:12

Ileż to można ze świtu wyczytać albo zapisać .
Leo poczytał przyjemnie .

Z uszanowaniem L.G.

#3 Post autor: **tabakiera** » 28 lip 2019, 10:45

Fajnie wczytać się w stary, poczciwy, klasyczny Sonet.

EdwardSkwarcan · #4 Post autor: **EdwardSkwarcan** » 02 sie 2019, 22:46

Dziękuję

#5 Post autor: **eka** » 03 sie 2019, 09:38

Ed, zawsze mówiłam, że w malownicze sonety z bohaterką - naturą - są Twoją mocną stroną.
Pozdrawiam:)

EdwardSkwarcan · #6 Post autor: **EdwardSkwarcan** » 11 sie 2019, 22:16

Ewo i Elu - dziękuję za komentarze

jaga · #7 Post autor: **jaga** » 03 wrz 2019, 15:17

klimat taki mój - a sonet wyszedł ci super

EdwardSkwarcan · #8 Post autor: **EdwardSkwarcan** » 27 paź 2019, 22:01

Miło słyszeć Jadwigo