"płonąca żyrafa"- nadinterpretacja

[biegnąca po fali]

szuflada na członki
na mrzonki
myśli nieczyste
osobna na czarne
i czasy bezmyślne

a potem zaraz jak wystrzał
jak rozkaz segreguj
znój gnój skarpety
dni i noce w łóżku rozgrzebane
nieskonsumowane przed świtem

więc obsesje paniki
schody i niewygody
autobusy tramwaje na nich numery
parzyste lub nie

tacy jesteśmy poukładani
książki tematycznie bądź autorami
serce po lewej
wątroba po prawej
tacy wielcy a rozbiorą nas podstępem
bez walki

ze wstydu
buty i uległości
z mięśni kości i krągłości
z krzywizn wszelakich

i staniemy nadzy modląc się o ogień
i ogień nas spali
szkielety i szuflady
członki i mrzonki
dźwięki do których tańczymy
od dawna nie są muzyką

[zimny grog]

borsalino unoszę.

[biegnąca po fali]

Dziękuję, zimny grogu.

[tabakiera]

Zawsze są jacyś oni, posępni podstępni.
Ci z prawicy, ci z lewicy, ci co mają światopogląd okropny i nie powinni nic robić, tylko się poprawiać.
Zło zbiorowe, prześladowcy okrutni.
Oni nas, te niewiniątka naiwne, na pewno rozdziobią i spalą, bo my tacy niewinni jesteśmy, a oni tak straszni.

Znój gnój i skarpety zdecydowanie mi nie pasują.
Rymowanie tworzy niezły klimat.
Jak to często u Ciebie - beznadzieja życia i błądzenie, połączone z przewidywaniem czarnej apokalipsy.
Kurde, ono było w każdej epoce, a jednak ludzie żyją.

Zacna inspiracja.

[biegnąca po fali]

tab, to wszystko w oparciu o dzieło. I nikt nie mówi, że jesteśmy niewinni. Już samo to, że mamy się za wielkich daje, a raczej powinno dawać do myślenia.

A polityki się w moich tekstach nie doszukuj. Ja nawet nie wiem co to prawica czy lewica.

Dziękuję.

[eka]

Kluczem do Twojej 'nadinterpretacji' dla mnie jest:

tacy jesteśmy poukładani

czyli uporządkowanie równa się stagnacji, powielaniu, braku kreatywności, która pojawia się jedynie w 1. szufladce (młodość?). Kolejne odsłony zawartości już pod sznurek, narzucony nam kształt życie, tyle że przez kogo ("tacy wielcy")?
Wiersz sugeruje biologię (wspólna anatomia homo sapiens) i normy cywilizacyjne.
A kiedy znużeni jałowością umieramy, modlimy się o ogień, który spali naszą niedoskonałość wraz z tym co ją ukształtowało.
Bo nawet muzyka,do której tańczymy skarlała.
Bardzo ciekawe podejście do obrazu Dalego. W ostatniej strofie inspiracja płótnem najbardziej widoczna.
Wydaje mi się, że jego surrealizm z żyrafą trzeba oglądać od trzeciego planu. Ogień nieruchomej żyrafy i rzucany cień, naprzeciw mała, spokojna istota jeszcze nie zdaje sobie sprawy, co zaraz się stanie. Na drugim planie kobieta jeszcze wyprostowana, ale już płonące gałęzie na czaszce, kawałek materiału - krew na oderwanym płacie skóry zwierzęcia, zaczyna się początek całopalenia. Plan pierwszy - zombie, podtrzymywane przez kule inwalidzkie i te puste szuflady w okolicy serca i wzdłuż nogi. W szufladkach była sfera id - podświadomości. Bez niej, bez uczuć, atawizmów jesteśmy kulturowymi manekinami.
Sorry, że zanudzam swoim odczytem, dzięki że dałaś sposobność powrotu do dzieła i podzielenia się moim odczytem:)

A kiedy patrzę na formę Twojego wiersza, to mam wrażenie, że połączeniem rymu i wiersza wolnego chciałaś odstąpić od szufladkowania wiersza.

[biegnąca po fali]

eko - to ja dziękuję za Twoje spojrzenie i na obraz i na wiersz. A forma... Forma sama się narzuciła.

Pozdrawiam.

[tabakiera]

Jeśli chodzi o układ wiersza, dostrzegam inspirację dziełem Grochowiaka, ale takiemu dziełu dorównać nie jest łatwo.
Grochowiak interpretuje.
Czy "Płonącą żyrafę" da się nadinterpretować?
Wydaje mi się, że nie.

[biegnąca po fali]

NADinterpretacja, to taki myk asekuracyjny. Bałam się linczu w razie gdybym "przedobrzyła" po swojemu;)