Pocałunek... raz jeszcze

[Lucile]

Gustav Klimt... najnowszy.jpg

Plon dzisiejszego poranka, kolejna odsłona mojej wersji "Pocałunku" Gustawa Klimta. Jakoś ten austriacki malarz symbolista, przedstawiciel wiedeńskiego modernizmu, osadzony w secesji nie daje mi spokoju.

Na swój użytek malunek nazwałam "Jesienny pocałunek", akryl na płótnie.

LuBe
dwadzieścia cztery, dziesięć,
dwadzieścia dwadzieścia jeden

[eka]

Dominacja mężczyzny jakże oddana proporcją zajmowanej przestrzeni.
Ładny obraz, Lu.

[Lucile]

Ewo, może nie powinno się opowiadać o szczegółach powstawania utworu (obrazu, wiersza), ale… co tam. Twój wpis skłania mnie do odstępstwa i powiedzmy na wyrost – ujawnienia tzw. tajemnicy twórczej.
Tak już mam, że malowanie i pisanie są ze sobą dosyć ściśle powiązanie – jakby jedno wypływało z drugiego. Czasami nie jestem w stanie autorytatywnie stwierdzić, co było pierwsze. Tak było i w tym przypadku. Kiedy powstawał we mnie tekst „Widzę że”, a w szczególności te wersy:

Z kim rozkołysze się w tańcu zrzucania liści,
i w czyich ramionach nie będzie myśleć o chłodzie?

Przecież nie w twoich.

już miałam pod powiekami znany obraz Gustava Klimta „Pocałunek”, ale widziałam go jakby „po swojemu”. Kwiaty z sukni całowanej pani – jak jesienne liście – opadały kolorowymi kaskadami i nie było w tym żadnej radości, ale smutek niespełnionych marzeń, oczekiwań i uwięzienia w niekomfortowej, dominującej sytuacji. Z premedytacją twarz kobiety naszkicowałam zaledwie kilkoma kreskami – a spokój w jej rysach jest tylko pozorny. Uwięziona w dominujących ramionach – w swoim smutku – zanika. Zdarza się przecież taka zaborcza, egoistyczna, przytłaczająca, nie zostawiająca marginesu swobody miłość. Bywa też, że ten miłujący, opiekujący się, z wolna (bez wyraźnej intencji, może nawet bez uzmysłowienia sobie, co czyni) - odbiera oddech, a nawet zabija emocjonalnie, psychicznie, a czasami i fizycznie.

To mniej więcej miałam na myśli popełniając i obraz, i wiersz. Tak więc - Twoje odczytanie, Ewo, poszło we właściwym kierunku.


Dziękuję za słowo i pozdrawiam

[eka]

Zdarza się przecież taka zaborcza, egoistyczna, przytłaczająca, nie zostawiająca marginesu swobody miłość. Bywa też, że ten miłujący, opiekujący się, z wolna (bez wyraźnej intencji, może nawet bez uzmysłowienia sobie, co czyni) - odbiera oddech, a nawet zabija emocjonalnie, psychicznie, a czasami i fizycznie.

Uciekać po pierwszych symptomach zaborczości.
Dzięki za obszerną odpowiedź, Lu.

[eka]

Spod ukraińskiej dłoni:

https://www.wykop.pl/wpis/65088505/ukra ... ysty-gust/

[Liliana]

Zawsze lubiłam Twoje "klimtowskie" wariacje, Lucile. I to mi zostało.

[szczepantrzeszcz]

Tak, Klimtowe pocałunki są zaborcze, ale za to ten, który spogląda, może poczuć swobodę płynących myśli.